[เนื้อหา ถูกแปลโดย GPT Translate]

เมื่อฉันอายุ 17 ปี ฉันมีทักษะเทควันโดที่เก่งมาก ฉันตัวเล็กและได้อ่านสถิติทั้งหมดเกี่ยวกับความเสี่ยงในการถูกโจมตีของผู้หญิง ฉันจึงคิดว่าการเรียนศิลปะการต่อสู้จะทำให้ฉันปลอดภัย ฉันเป็นหนึ่งในนักเรียนชั้นนำในคลาส มีสายเขียว และเดินไปรอบ ๆ คิดว่าฉันเป็นนักต่อสู้ที่เก่งมาก คืนหนึ่งหลังจากกะเย็นที่ร้านอาหารที่ฉันทำงาน ฉันถูกโจมตีในลานจอดรถด้านหลัง หนึ่งในลูกค้าที่เป็นกันเองมากกับฉันในระหว่างกะของฉันกำลังรอฉันเมื่อฉันออกจากงาน ขณะที่ฉันกำลังควานหากุญแจเพื่อเข้าไปในรถ เขาเข้ามาและจับคอฉัน นี่คือช่วงเวลาที่ฉันฝึกฝนมาหลายปี แต่แขนของฉันกลับห้อยลงข้างตัว ขาไม่ขยับ รู้สึกเหมือนถูกตรึงด้วยคอนกรีต ฉันไม่ต่อสู้ ฉันตกใจมาก ตอนนั้นเพื่อนร่วมงานของฉันออกมาทางประตูหลังและเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เขาตะโกนมาในทิศทางของฉัน และผู้โจมตีของฉันก็วิ่งหนีไป ฉันโชคดีมากที่ไม่ได้รับบาดเจ็บในเย็นนั้น แต่ในฐานะคนที่ชอบวิเคราะห์ ฉันสับสนมากว่าทำไมฉันถึงไม่ได้ใช้ทักษะเทควันโดทั้งหมดของฉันเพื่อจัดการกับสถานการณ์ด้วยตัวเอง ฉันคิดย้อนกลับไปถึงคลาสของฉัน และวิธีที่ครูจะจับคู่ฉันกับใครบางคนที่ขนาดเท่ากันในระหว่างการฝึก

ดังนั้นปกติจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุ 12 ปี และมีหลายสิ่งที่เราไม่ได้รับอนุญาตให้ทำเพราะมันผิดกฎหมายในทัวร์นาเมนต์ เช่น การชกเข้าที่หน้า หรือการเตะเข้าที่ขาหนีบ ซึ่งเป็นท่าเด็ดทั้งหมด ฉันตระหนักได้ว่าฉันเรียนรู้วิธีการทำคะแนนในสภาพแวดล้อมที่มีการควบคุมอย่างเข้มงวดในการแข่งขัน ฉันไม่ได้เรียนรู้วิธีการป้องกันตัวเองจริง ๆ เพราะฉันไม่มีการฝึกฝนกับคู่ต่อสู้ที่สมจริงและการโจมตีที่สมจริง ดังนั้นความขัดแย้งก็คือคลาสที่ฉันคิดว่ากำลังสอนฉันป้องกันตัวเองทำให้ฉันไม่สามารถป้องกันตัวเองได้เมื่อมันสำคัญที่สุด

นอกจากนี้ยังมีโปรแกรมการศึกษาอีกหนึ่งที่มีข้อบกพร่องร้ายแรง เช่นเดียวกัน นั่นคือวิธีที่เราสอนคนให้เริ่มต้นบริษัทใหม่และเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ ตั้งแต่ทศวรรษ 1980 เรามีการเพิ่มขึ้นของจำนวนห้องเรียนและโปรแกรมที่สอนคนให้เริ่มต้นธุรกิจใหม่ และในช่วงเวลาเดียวกันการศึกษาแสดงให้เห็นว่าจำนวนบริษัทใหม่ที่เริ่มต้นมีแนวโน้มลดลง และมีจำนวนบริษัทที่ล้มเหลวและปิดกิจการเพิ่มขึ้น ดังนั้นเราจะประนีประนอมสองข้อนี้ได้อย่างไร คำตอบง่าย ๆ คือ เรากำลังสอนคนผิดเรื่อง และทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับวิธีที่เราสอนพวกเขาในการจัดสรรเวลา

คุณเห็นไหมว่าห้องเรียนเหล่านี้มีความคล้ายคลึงกันมาก พวกเขาบอกคุณว่าเมื่อคุณมีไอเดียธุรกิจที่ยอดเยี่ยม ขั้นตอนถัดไปที่คุณต้องทำคือเขียนแผนธุรกิจที่ครอบคลุม เอกสาร 30 หน้า พร้อมการคาดการณ์ทางการเงิน 5 ปี จากนั้นคุณจะระดมทุนจากเพื่อนและครอบครัวหรือนักลงทุนภายนอก คุณสร้างผลิตภัณฑ์ของคุณ และสุดท้ายเมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น ลูกค้าจะวิ่งมาหาคุณด้วยความตื่นเต้นตามแผนของคุณ ผู้คนหัวเราะเกี่ยวกับเรื่องนี้ในผู้ชมเพราะพวกเขาเข้าใจคำพูดที่มีชื่อเสียงของไมค์ ไทสัน “ทุกคนมีแผนจนกว่าพวกเขาจะถูกชกหน้า” และเมื่อคุณพยายามทำนายอนาคตล่วงหน้า 5 ปีในสุญญากาศ คุณจะถูกชกหน้าแน่นอน

ให้ฉันยกตัวอย่าง “Marshmallow Challenge” เป็นการฝึกที่น่าสนใจที่ขอให้ทีมสร้างโครงสร้างที่สูงที่สุดที่สามารถยืนได้ด้วยไม้สปาเก็ตตี้ 20 แท่ง เชือกยาว 1 หลา เทปยาว 1 หลา และมาร์ชเมลโล่ 1 ก้อน พวกเขามีเวลา 18 นาที และมาร์ชเมลโล่ต้องอยู่ด้านบน กลุ่มต่าง ๆ ล้วนทำการท้าทายนี้ วิศวกร สถาปนิก ผู้บริหารธุรกิจ นักศึกษาปริญญาโท และแม้แต่เด็กอนุบาล และนักศึกษาปริญญาโทมักทำได้แย่กว่ากลุ่มอื่น ๆ ทุกกลุ่ม โดยโครงสร้างเฉลี่ยที่สร้างได้สูงประมาณ 20 นิ้ว นักศึกษาปริญญาโททำได้เฉลี่ย 10 นิ้ว เด็กอนุบาลกลับสร้างโครงสร้างที่สูงกว่าสองเท่าครึ่ง

ทำไมถึงเป็นแบบนี้ คนเหล่านี้คือคนที่เรากำลังฝึกให้วางแผนและดำเนินการไอเดียในอนาคต และอีกครั้งทั้งหมดนี้เกี่ยวข้องกับวิธีที่เราสอนพวกเขาในการจัดสรรเวลา นักศึกษาปริญญาโทมักใช้เวลาประมาณ 30% ของการท้าทายในการวางแผนโครงสร้างที่สมบูรณ์แบบ การแบ่งบทบาท จากนั้นใช้เวลา 60% ในการสร้างมัน และสุดท้ายเมื่อเหลือเวลาเพียงนาทีเดียวหรือสองนาที พวกเขาวางมาร์ชเมลโล่บนโครงสร้างอย่างมั่นใจ แล้วก็เห็นโครงสร้างทั้งหมดพังลงภายใต้น้ำหนักของมาร์ชเมลโล่ นักเรียนธุรกิจรอจนถึงตอนท้ายของการฝึกฝน เมื่อพวกเขาสร้างโครงสร้างเต็มรูปแบบแล้ว จึงมาปฏิสัมพันธ์กับชิ้นส่วนที่มีค่าที่สุดของปริศนา มาร์ชเมลโล่ และพวกเขามั่นใจในแผนของพวกเขามากจนไม่ทิ้งเวลาให้ตัวเองในการปรับเปลี่ยน คุณรู้ไหม เผื่อว่าพวกเขาจะผิด

[link ไปยังบทความ มาร์ชเมลโล่ >> LINK และ Youtube >> https://www.youtube.com/watch?v=H0_yKBitO8M

เด็กอนุบาลมีแนวทางที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง พวกเขาเริ่มต้นด้วยโครงสร้างขนาดเล็กและมั่นคง โดยมีมาร์ชเมลโล่บนยอด ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาที และตอนนี้พวกเขามีเวลาเหลือเฟือในการทดลอง พวกเขาไม่เชื่อว่ามีคำตอบที่ถูกต้องเพียงหนึ่งเดียวสำหรับปริศนานี้ พวกเขาเล่นเพื่อหาคำตอบ ในช่วงเวลาเดียวกับที่นักศึกษาปริญญาโทสร้างโครงสร้างเพียงหนึ่งเดียว เด็กอนุบาลสามารถสร้างได้สี่ถึงห้าโครงสร้าง นั่นคือวิธีที่พวกเขาทำได้ดีกว่าเสมอ

สำหรับฉันบทเรียนของการท้าทายนี้คือยิ่งคุณทำงานกับแผนของคุณในสุญญากาศนานเท่าไหร่ คุณก็ยิ่งมีแนวโน้มที่จะล้มเหลวมากขึ้น ฉันสามารถยืนยันได้จากประสบการณ์ส่วนตัว สำหรับสิ่งดี ๆ ทั้งหมดที่ไมค์พูดถึงฉันในการแนะนำ เขาไม่ได้พูดถึงความล้มเหลวที่ใหญ่หลวงของฉัน ฉันมีวิสัยทัศน์ใหญ่สำหรับผลิตภัณฑ์ซอฟต์แวร์ ฉันระดมทุนเกือบครึ่งล้านดอลลาร์จากทุนภายนอก ฉันใช้ทุกสิ่งที่ฉันเคยมีเพราะฉันมั่นใจในแผนธุรกิจของฉัน มันใช้เวลาหลายเดือนในการเขียน และเมื่อเราสุดท้ายเปิดตัวผลิตภัณฑ์ ลูกค้าไม่ตอบสนองตามที่เราคาดหวัง เราดำเนินการอย่างสมบูรณ์แบบในแผนที่มีข้อบกพร่อง และใช้เวลามากกว่าการสร้างและการวางแผนมากกว่าที่จะมีปฏิสัมพันธ์กับลูกค้าเพื่อหาว่าพวกเขาสนใจจะซื้อและใช้ผลิตภัณฑ์ของเราจริง ๆ หรือไม่

ขอบอกเลยว่าความล้มเหลวเจ็บปวด แต่ไม่มากเท่าความเสียใจ และฉันจะไม่เสียใจที่จะมีโอกาส และฉันจะไม่เสียใจที่จะมีโอกาสเพียงไม่กี่ครั้งในการเปิดตัวผลิตภัณฑ์นั้นใหม่อีกครั้ง ดังนั้นถ้าแทนที่จะสอนคนที่มีไอเดียใหม่สำหรับผลิตภัณฑ์ให้ใช้เวลา 3 ถึง 6 เดือนในการเขียนแผนการที่ครอบคลุมเพื่อโน้มน้าวทุกคนรวมถึงตัวพวกเขาเองว่าพวกเขาถูกต้อง เราจะสอนพวกเขาให้ใช้เวลาเพียงเดือนเดียวในการทดลองเหมือนเด็กอนุบาลและทดสอบความเชื่อบางอย่างเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูกค้า เพราะการทำนายพฤติกรรมของมนุษย์นั้นยากมาก ยากกว่าการทำนายพฤติกรรมของมาร์ชเมลโล่แน่นอน

บางคนไม่เห็นด้วย พวกเขาคิดว่ามีเรื่องที่ไม่ต้องคิดมากในโลกนี้ แน่นอนว่าลูกค้าจะต้องการซื้อหรือใช้ผลิตภัณฑ์นี้ และสำหรับคนเหล่านั้น ฉันได้พัฒนาการทดลองที่สนุกสนานกับนักเรียนของฉัน ฉันขอให้พวกเขาไปที่ที่สาธารณะและแจกเงิน 5 ดอลลาร์ โดยให้พวกเขามีโอกาส 5 ครั้งที่จะมอบเงินสดฟรี แต่ก่อนอื่นพวกเขาต้องเขียนแผนสั้น ๆ ว่าใครคือกลุ่มเป้าหมาย พวกเขาจะพูดอะไรเพื่อดึงดูดความสนใจ และจาก 5 ครั้งพวกเขาคิดว่าจะสามารถแจกเงินได้กี่ครั้ง แน่นอนว่าทุกคนคิดว่าพวกเขาจะสามารถแจกเงินได้ 5 ครั้งจาก 5 ครั้ง มันดูง่ายมากใช่ไหม ทุกคนต้องการเงินสดฟรี

แต่แทบทุกครั้งที่พวกเขาผิด พวกเขาพบว่าการแจกเงินสดฟรีนั้นยากกว่าที่พวกเขาคิด บางคนยุ่งเกินไป บางคนสงสัย พวกเขาเรียนรู้ว่ากลุ่มคนบางกลุ่มมีความสนใจในไอเดียของพวกเขามากกว่ากลุ่มอื่นๆ ที่คำพูดบางคำใช้ได้ผลดีกว่าคำพูดอื่นๆ และที่สำคัญที่สุดคือแผนของพวกเขาเป็นเพียงจุดเริ่มต้น เมื่อพวกเขาเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริง พวกเขาจะเริ่มปรับเปลี่ยน

ดังนั้นพวกเขาเข้าใจถึงคุณค่าของการมีปฏิสัมพันธ์กับโลกแห่งความเป็นจริงโดยเร็วที่สุด ถ้าเรามีโอกาสที่จะกลับทิศทางแนวโน้มเหล่านี้ เราต้องหยุดสอนนวัตกรว่าเขาต้องเป็นหมอดูที่สามารถมองเห็นอนาคตได้ นั่นไม่ใช่ความจริง เราต้องสอนพวกเขาให้เป็นนักสืบ คนที่ใช้ข้อเท็จจริงและหลักฐานเพื่อสนับสนุนการอ้างอิงเกี่ยวกับพฤติกรรมของลูกค้า คิดว่าผู้คนจะรีบซื้อผลิตภัณฑ์ของคุณเมื่อมันเสร็จสมบูรณ์หรือไม่ งั้นมาพิสูจน์ด้วยการพรีเซล 20 ชิ้นก่อนที่เราจะเริ่มการผลิต คิดว่าพวกเขาจะจ่าย 49.95 ดอลลาร์ไหม งั้นมาสร้างหน้าแลนดิ้งเพจง่าย ๆ ที่เราจะเห็นว่ามีคนกดปุ่มซื้อที่ราคานั้นกี่คน ถ้าเราอยากสร้างบริษัทที่แท้จริง บริษัทที่อยู่รอดเกินกว่าการแข่งขันแผนธุรกิจ เราต้องการมากกว่าความหวังว่าพวกเขาจะประสบความสำเร็จ เราต้องการหลักฐานและเหตุผลที่เชื่อได้ว่าการอ้างอิงเกี่ยวกับลูกค้าของพวกเขานั้นเป็นข้อเท็จจริงมากกว่านิยาย

ขอบคุณค่ะ