เมื่อความรักคือความเห็นแก่ตัวเอง

การหึงหวง ไม่ใช่เพราะรักเขา แต่เป็นเพราะรักตัวเอง

จริง ๆ แล้ว มันมาจากความกลัวล้วน ๆ

กลัวว่าเขาจะไม่สนใจเราเหมือนเดิม

กลัวว่าเขาจะไปชอบคนอื่นมากกว่า

กลัวว่าเราจะ “ไม่พอ” สำหรับเขา

แล้วก็กลัวว่าความรู้สึกที่ให้ไปจะโดนมองข้าม

หึงเพราะกลัวเสีย ไม่ใช่เพราะหวังดี

หวงเพราะกลัวเขาไปจากเรา ไม่ใช่เพราะอยากให้เขามีความสุข

บางทีเราก็แค่ไม่อยากแพ้ ไม่อยากถูกแทนที่

มันเลยกลายเป็นความรู้สึกที่เหนื่อย ทั้งกับตัวเองแล้วก็คนที่อยู่ข้าง ๆ

แต่ถ้ามองให้ลึกกว่านั้น

ความหึงหวงมันสะท้อน “ความยึดมั่นถือมั่น” ในตัวตนและความเป็นเจ้าของ

เป็นเหมือนกับการยึดคนคนหนึ่งไว้ให้เป็นของเรา ทั้งที่ในความเป็นจริง

ไม่มีใครเป็นของใครได้ตลอดไป

นักปราชญ์หลายคนเคยพูดไว้ว่า

“ความรักที่แท้จริงคือการปล่อยให้เป็นอิสระ ไม่ใช่การกักขังไว้ด้วยความกลัว”

เพราะถ้ารักแล้วต้องหวง ต้องควบคุม ต้องกลัวว่าจะถูกแย่ง

นั่นอาจไม่ใช่ความรัก แต่มันคือความอยากครอบครอง

และเมื่อความรักกลายเป็นกรง ความสุขก็จะบินหนีไปเสมอ

สุดท้ายแล้ว…

การปล่อยให้เขาได้เลือกทางของตัวเอง โดยที่เรายังยืนอยู่ได้อย่างมั่นคง

นั่นแหละ คือรักที่โตพอ และรักตัวเองเป็นจริง ๆ

ลูกฉันเป็นคนดี

เพราะยังไงก็ยังเป็นคน คนนั้น ฝังด้วยความเห็นแก่ตัว พ่อแม่สอนแต่ความรักในครอบครัว แต่ไม่ได้สอนให้การเผื่อแผ่ความรักและการลดละความรักตัวเองจนเดือดร้อนคนอื่น

น่าเสียดาย เพราะคนที่จากไป เค้าก็รักชีวิตตัวเองเหมือนกัน

- อจ สุรัตน์

Art of the Deal: When Trump Shake the Table

Trump เล่นเกมส์ “เขย่าโต๊ะ” เพื่อสร้างอำนาจต่อรอง และบีบให้คู่เจรจาเข้าสู่โต๊ะเจรจาในจุดที่เขาได้เปรียบมากที่สุด

เคยอ่านหยังสือ เทคนิคนี้ ใน Art of the Deal ทรัมป์พูดถึงการใช้ “leverage” หรือแต้มต่อที่มีในการต่อรอง และมักใช้วิธีการกดดันอย่างแข็งกร้าวเพื่อให้ฝ่ายตรงข้ามยอมเจรจา หรือยอมถอย โดยการขึ้นภาษีก็เหมือนกับการ “เปิดเกมใหญ่” เพื่อเขย่าความมั่นคงของอีกฝ่าย แล้วใช้ความไม่แน่นอนเป็นอาวุธต่อรอง

คือ สิ่งที่เราต้องทราบถึงจุดหมายการทำตัว บ้าๆ บวมๆ กล้าลุยคือ การทำให้เกิดความไม่แน่นอนและความกลัว มันประหลาดดี แต่นี่คือ จิตวิทยาที่ได้ผล

สรุปหลักมาให้ Art of the Deal (ศิลปะแห่งการเจรจา)

1. คิดใหญ่ (Think Big) เขาเดิมพันสูง” เพราะถ้าจะเหนื่อยทั้งที ควรเหนื่อยกับของใหญ่ที่คุ้มค่า

2. ใช้ Leverage (แต้มต่อ) อย่างชาญฉลาด

คือ เขาบีบให้เข้ามาเจรจา การเจรจาที่ดีคือการรู้ว่าเราถือไพ่อะไร และใช้มันให้ถูกจังหวะ เช่น การขึ้นภาษีกับจีนก็เป็น “ไพ่ต่อรอง” ไม่ใช่เป้าหมายสุดท้าย

3. สร้างความไม่แน่นอน (Unpredictability)

บ้าๆ คือไม่แน่นอน และทรัมป์มักใช้ความไม่แน่นอนให้เป็นประโยชน์ Art of the Deal (ศิลปะแห่งการเจรจา)

4. ทำให้ตัวเองดูเหมือนเป็นผู้ชนะเสมอ (Always look like a winner)

นักสร้างภาพลักษณ์ ก็นี่แหละ สไตล์ Elin เลย ภาพลักษณ์คือทุกสิ่ง ต้องทำให้ดูเหมือนประสบความสำเร็จ แม้จะยังไม่สำเร็จจริง เพื่อให้คนเชื่อและตาม

5. รู้จักจัดการกับสื่อ (Control the narrative)

หากติดตามนะ เค้าสื่อสารเร็ว สื่อสารหนัก ให้อยู่ในสื่อ กระแส เขาจะ “ขายเรื่องราว” ของตัวเองให้สื่อ และใช้สื่อเป็นเครื่องมือกดดันอีกฝ่าย

6. อย่ากลัวที่จะเดินออกจากดีล (Be ready to walk away)

ด้วยบุคลิกไม่แน่นอน เค้าใช้เป็นแต้มต่อ ถ้าดีลไม่คุ้ม หรืออีกฝ่ายไม่ยอมตาม เขาพร้อมจะ “เท” การเจรจา เพื่อแสดงว่าเขาไม่กลัวความล้มเหลว

คำถามคือ รู้แล้งไงต่อ

คนสไตล์ “Art of the Deal” แบบนี้จริงๆ มันก็ พอมีวิธีรับมือนะ

1. อย่าเล่นตามเกมส์ (Don’t get emotional or reactive) คนแบบนี้มักใช้แรงกดดันให้เราเสียสมดุล เช่น ข่มขู่, เล่นใหญ่, บีบด้วยเวลา ถ้าเรา “ตกใจ” หรือ “โกรธ” เราจะพลาดง่าย ต้องใจเย็นและมีแผนที่ชัดเจน

2. รู้ให้ทันเกม (Understand their leverage and intention) มองให้ออกว่าเขาใช้แต้มต่ออะไร และเขาต้องการอะไรจริง ๆ บางทีเสียงดังหรือบีบเราแรง ๆ ก็เพื่อให้เรารีบยอมข้อเสนอที่เขาเตรียมไว้แล้ว ตกใจมาก เสียเปรียบ

3. มีจุดยืนของตัวเอง (Know your own BATNA)

มัคืออะไร BATNA = Best Alternative To a Negotiated Agreement = ถ้าไม่ตกลง ดีลที่เรายอมรับได้ที่สุดคืออะไร ต้องรู้จุดถอยและจุดที่ยอมไม่ได้ อันนี้ มัน art มาก ต้องคนเชี่ยวชาญ รู้เขารู้เรา แนวขงเบ้ง

4. ใช้ “ความนิ่ง” เป็นอาวุธ (Silence and patience are power) คนที่เร่งให้เราตัดสินใจทันที มักกลัว “ความนิ่ง” เพราะมันหมายถึงว่าเราไม่กลัว การนิ่งคือการ reclaim power

อย่าไปเร่งมาก อย่างคนด่ารัฐบาลไทยนี่ อย่าเพิ่ง ใจเย็น เสียหมา

5. โยนกลับด้วยคำถาม (Answer pressure with questions)

ถ้าเขาใช้ความกดดันใส่เรา ลองถามกลับ เช่น

“คุณว่าเงื่อนไขนี้แฟร์กับทั้งสองฝ่ายหรือไม่?”

“ถ้าเราไม่ตกลงหละ คุณจะมีทางเลือกอย่างไรไหม?”

วิธีนี้บีบ ทำให้เขาต้องคิดและเปิดไพ่ก่อน

6. อย่ากลัวที่จะ “เดินออกจากดีล” เหมือนเขา

ต้องกล้าแสดงให้เห็นว่า เราไม่จำเป็นต้องได้ดีลนี้ก็ได้ ถ้าเงื่อนไขไม่แฟร์ — เมื่อเขารู้ว่าเรา “ไม่กลัว” เกมจะเปลี่ยน

ลองศึกษา ประวัติ Trump ดูสิ ชักเข้าชักออกทั้งนั้น ใครเพลี้ยงพล้ำ เสร็จโก๋

โหดแท้ ไม่ธรรมดา

- อจ สุรัตน์

น้ำหนักของสิ่งที่ผ่านไป: ทำไม 90% ของความเสียใจจึงเกิดจากอนาคตที่ยังไม่มาถึง

"คำพูดที่เศร้าที่สุดในโลกอาจเป็นเพียงคำว่า ‘มันอาจจะเป็นไปได้’" — John Greenleaf Whittier

ความเสียใจคือประสบการณ์ร่วมของมนุษย์ แต่กลับเป็นสิ่งที่เราเข้าใจผิดอยู่เสมอ หลายคนคิดว่าความเสียใจเกิดจากอดีต—จากความผิดพลาด โอกาสที่พลาดไป หรือความสัมพันธ์ที่จบลง ทว่าในความเป็นจริง น้ำหนักที่แท้จริงของความเสียใจ อาจไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แต่อยู่ที่ “อนาคต” ที่เราคิดว่าเราได้สูญเสียไปต่างหาก

แม้ความเสียใจเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้และเป็นธรรมชาติของสิ่งมีขีวิต แต่บางครั้ง มันกลับดึงเราให้ตกหลุมลึกที่หาทางขึ้นไม่เจอ และวิ่งอยู่ในวังวนของความเสียใจ ซึ่งอาจทำให้เสียช่วงเวลาของชีวิตเราไปอย่างน่าเสียดาย เราจึงควรเรียนรู้ จิตวิทยาแห่งความเสียใจ ไว้เป็นเกราะป้องกันตัวเองและสร้างเกราะให้คนที่เรารัก

จิตวิทยาของความเสียใจ: อารมณ์ที่มองไปข้างหน้า

แม้โดยผิวเผิน ความเสียใจจะดูเหมือนเป็นอารมณ์ที่หวนคิดถึงอดีต แต่งานวิจัยทางจิตวิทยากลับพบว่า ความเสียใจนั้นมีลักษณะ “มองไปข้างหน้า”

Neal Roese นักจิตวิทยา ที่มีงานเรื่องความเสียใจ >> wiki https://en.wikipedia.org/wiki/Neal_Roese

จากการศึกษาโดย Neal Roese นักจิตวิทยาชั้นนำในปี 2005 ชี้ให้เห็นว่า ความเสียใจไม่ได้เกิดจากการคิดวนเวียนกับอดีตเท่านั้น แต่เป็นการ “จินตนาการว่าอดีตควรจะนำไปสู่ปัจจุบันหรืออนาคตที่ดีกว่านี้” กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันคือการคิดแบบ “ถ้าตอนนั้นฉัน…” ซึ่งเป็นการสร้างภาพอนาคตทางเลือกที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง

ข้อมูลจาก สมาคมจิตวิทยาอเมริกัน (APA) ยังระบุว่า ความเสียใจมักจะมาพร้อมกับความวิตกกังวล ความกลัว หรือความเศร้า ซึ่งไม่ได้เกิดจากเหตุการณ์ในอดีตโดยตรง แต่เกิดจากสิ่งที่เราคิดว่า “มันน่าจะเกิดขึ้นได้” ในอนาคตต่างหาก

กับดักของความคิด: การหลงไปกับอนาคตที่ไม่มีอยู่จริง

จิตวิทยาการรู้คิด (Cognitive Psychology) บอกเราว่า ความเสียใจรุนแรงขึ้นเพราะกระบวนการคิดบางแบบ เช่น

• การคิดแบบหายนะ (Catastrophizing): มองผลลัพธ์แย่ๆ ว่าร้ายแรงเกินจริง

• การอุดมคติ (Idealization): มองอนาคตที่ไม่ได้เกิดขึ้นว่า “สมบูรณ์แบบ”

หนังสือ mode สำหรับการคิดเร็วและช้า โดย Daniel Kahneman

ในหนังสือ Thinking, Fast and Slow นักเศรษฐศาสตร์และนักจิตวิทยา Daniel Kahneman อธิบายว่า มนุษย์มีแนวโน้มจะ “กลัวการสูญเสีย” มากกว่าชื่นชมสิ่งที่ได้มา เราจึงรู้สึกเจ็บปวดกับ “อนาคตที่ไม่เกิดขึ้น” มากกว่าการยอมรับปัจจุบันที่มี

เช่น คนที่เสียใจที่ไม่เลือกเส้นทางอาชีพหนึ่งในอดีต จริงๆ แล้วเขาไม่ได้เสียใจแค่เรื่องการตัดสินใจ แต่กำลังโศกเศร้ากับ “ตัวตนที่เขาเชื่อว่าเขาน่าจะได้เป็น” ซึ่งล้วนมาจากจินตนาการทั้งสิ้น

เรื่องเล่าที่เตือนใจ: ความเสียใจจากอนาคตที่ไม่มีอยู่จริง

ลองฟังเรื่องของ เอล นักดนตรีผู้มีพรสวรรค์ เธอเคยได้รับโอกาสไปเรียนต่อเมืองนอก แต่เธอปฏิเสธไป 20 ปีผ่านไป เธอไม่ได้เสียใจกับใบสมัครที่ไม่ได้ส่ง หรือเครื่องบินที่ไม่ได้ขึ้น แต่เสียใจกับ “ตัวเองที่น่าจะเป็น” — ศิลปินชื่อดัง ผู้เดินทางไปทั่วโลก

หรือเรื่องของ มาร์ก ผู้เลิกกับคนรักเพราะกลัวการผูกมัด แม้วันนี้เขาจะแต่งงานมีความสุขแล้ว แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกเสียใจ ไม่ใช่เพราะอยากย้อนเวลากลับไป แต่เพราะเขาสงสัยว่า “ชีวิตจะเป็นอย่างไรถ้าเลือกอีกทางหนึ่ง”

คำกล่าวของ Steve Jobs ก็เตือนสติเราไว้ว่า:
"เวลาของคุณมีจำกัด อย่าใช้มันไปกับการใช้ชีวิตตามแบบของคนอื่น อย่าติดอยู่กับกรอบความคิดที่ไม่ได้เป็นของคุณ"
ความเสียใจหลายอย่างไม่ได้เกิดจากสิ่งที่เราต้องการจริงๆ แต่มาจากสิ่งที่สังคมหรือคนรอบตัวคาดหวังให้เราเป็น

แนวโน้มของความเสียใจ: ผู้คนเสียใจกับอะไรที่สุด

งานวิจัยของ Thomas Gilovich และ Victoria Medvec แห่งมหาวิทยาลัยคอร์แนล พบว่า ผู้คนมักเสียใจกับ “สิ่งที่ไม่ได้ทำ” มากกว่าสิ่งที่ทำไปแล้ว

เหตุผลก็คือ การไม่ลงมือทำอะไรเลย เปิดโอกาสให้เราคิดไปได้ไม่มีที่สิ้นสุดว่า “มันน่าจะออกมาดีแค่ไหน” ขณะที่สิ่งที่เราทำไปแล้ว มีผลลัพธ์ชัดเจนให้เห็น

งานวิจัยยังเชื่อมโยงความเสียใจกับปัญหาทางสุขภาพจิต เช่น ภาวะซึมเศร้า ความเครียดเรื้อรัง และการตัดสินใจที่ไม่ดีในอนาคต มันยังทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า “การปิดเรื่องราวชีวิต” (Narrative Foreclosure) — การที่คนๆ หนึ่งเชื่อว่า ชีวิตของเขาจบแล้ว เปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกต่อไป

วงจรความเสียใจ: จะหลุดพ้นได้อย่างไร

แล้วเราจะทำอย่างไร เพื่อไม่ให้ความเสียใจฉุดรั้งชีวิตไว้?

1. คิดกลับอีกด้าน (Counter-Counterfactual Thinking):
ไม่ใช่แค่คิดว่า “มันน่าจะดีกว่านี้” แต่ลองคิดว่า “มันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้” วิธีนี้ช่วยฝึกใจให้รู้สึกขอบคุณกับปัจจุบัน

2. ถามตัวเองว่าเสียใจเพราะอะไร:
เสียใจเพราะเราอยากทำจริงๆ หรือเพราะใครๆ ก็บอกว่าควรทำ? บ่อยครั้งความเสียใจเกิดจากการไม่เป็นตามความคาดหวังของคนอื่น ไม่ใช่ของตัวเราเอง

3. เปลี่ยนความเสียใจให้เป็นพลัง:
Victor Frankl นักจิตวิทยาและผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกัน เคยกล่าวว่า “เมื่อความทุกข์มีความหมาย มันก็จะไม่ใช่ความทุกข์อีกต่อไป”
เราสามารถใช้ความเสียใจเป็นแรงผลักดันในการสร้างชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

อนาคตไม่ใช่คำตัดสิน

ความเสียใจไม่ใช่แค่เงาสะท้อนของอดีต แต่มันคือภาพสะท้อนของ “อนาคตที่ไม่ได้เกิดขึ้น” แต่แทนที่เราจะปล่อยให้อนาคตที่ไม่เป็นจริงนั้นมาหลอกหลอน เราสามารถเปลี่ยนมันเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างชีวิตใหม่ในวันนี้

ให้ความเสียใจมีความหมาย เป็นแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้านะครับ

-อจ สุรัตน์

ไม่ก้าวหน้าเพราะกลัวความคิดเห็น : มารู้จักภาวะกลัวความคิดเห็นคนอื่น หรือ FOPO

🚫 หยุดกลัวความคิดเห็นของคนอื่น! 🚫

สิ่งที่ติดไว ไกลข้ามโลกในเสี้ยววินาที ยิ่งกว่า โคโรนาไวรัสตคืออะไร คือความคิดเห็นในโลกอินเตอร์เน็ตยังไง

สิ่งนี้เหมือนสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่ในปัจจุบัน วันที่โลกเสมือนกับโลกจริงเริ่มกลายเนื้อเดียวกัน ความเห็นต่าง ๆ ที่ถาโถมทำให้เรามองตัวเองแบบที่โลกอยากให้เป็น ไม่ใช่อยากเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น

ในโลกที่เต็มไปด้วยการจับจ้อง

โลกนี้ เต็มไปด้วยการจับจ้อง ตัวตนของเราเหมือนอยู่ในโลกสาธารณะเสียแล้ว การแคร์สายตาคนอื่น เกิดจากกรณีศึกษาต่างๆ ที่เมื่อบางคนแสดงออกในตัวตนบางอย่างออกมา ผลลัพย์อาจไม่เป็นที่คาดหวัง

หลายครั้งที่สิ่งที่เราคิดว่าทำถูกต้องแล้วถูกบิดเบือนและนำไปสู่ความเกลียดชังจนเกิดความกลัว นั่นเกิดบ่อยมากในปัจจุบัน โลกที่เราทำอะไรก็เหมือนมีคนจับจ้องจนเกิดภาวะกลัวความคิดเห็นคนอื่น FOPO (Fear of People’s Opinions)

การรับฟังความเห็นของคนรอบ ๆ ตัวเป็นสิ่งที่ดี แต่ในโลกที่มีเสียงสารพัดกรูเข้ามาติติง มาสร้างกลุ่มในการวิพากษ์ นั่นเป็นสิ่งที่อาจทำให้เสียตัวตน และไม่กล้าออกความเห็น

FOPO เป็นอุปสรรคใหญ่ที่ขัดขวางศักยภาพในตัวเรา Michael Gervais นักจิตวิทยาชื่อดังบอกว่า เรามักเสียเวลาและพลังงานไปกับการกังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไง ทำให้สูญเสียความมั่นใจและหมดไฟ และเมื่อความคิดถูกกรอบความคิดเห็นคนอื่นกั้นขวางไว้ จะสำเร็จได้อย่างไร

เราจะทำอย่างไรดี เมื่ออยู่ในโลกที่คนล้วนจดจ้อง

เอาหละ ก่อนอื่นเราต้องตั้งสติและทำความเข้าใจก่อนว่า โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ และคำว่าคนอื่น ก็คือ คนอื่น มันไม่ใช่ตัวคุณ การนำความเห็นมาคิด ต้องเป็นไปด้วยความระมัดระวัง การรู้จักตัวเองและมีจุดหมายในชีวิตเป็นสิ่งสำคัญ

ให้เรามุ่งเน้นที่ความจริงใจของตัวเอง รู้ความต้องการของตัวเองว่าทำไปเพื่ออะไร ทำให้ตัวเองยอมรับ หรือให้คนอื่นยอมรับกันแน่ และความเห็นประเดี๋ยวประด๋าว มันก็ไม่จีรังเสียด้วย หลาย ๆ ครั้งเราก็จะเห็นว่า ความคิดเห็นที่เป็นความคิดที่ negative ต่อมา กลับกลายเป็นคำบอกกล่าวเชิงบวกออกมาแทน

โลกมันก็หมุนเร็วแบบนี้แหละ ความคิดคนก็เช่นกัน เปลี่ยนได้ตลอดเวลา เราอย่าหมุนไปตามโลกของคนอื่นนักเลย

เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" หรือ Status Quo Bias

”งานที่ทำก็ดีอยู่แล้วนี่ ทนๆไป หัวหน้าแย่แต่ก็ไม่เลว“

“แฟนฉัน ก็เป็นคนแบบนี้ แม้จะขี้เกียจ ไม่ทะเยอทะยานหาความก้าวหน้า แต่ก็ ok เปื่อยๆ ดี”

- เรามันยืนที่เดิมและหาเหตุผลที่จะก้าวออกจากสถานะเดิมเสมอ“

เรามักคุ้นเคยกับสิ่งเดิมๆ รอบตัว จนเกิดความรู้สึกว่า "เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ทำให้เราขาดแรงผลักดันในการเปลี่ยนแปลง นี่คืออคติที่เรียกว่า Status Quo Bias หรือ ความลำเอียงที่ยึดติดกับสถานะปัจจุบัน

Status Quo Bias ทำให้เราเกิดความกลัวต่อการเปลี่ยนแปลง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นจะดีกว่าสถานการณ์ปัจจุบัน เราจะรู้สึกว่าความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงนั้นสูงเกินไป แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วอาจจะไม่ใช่เช่นนั้น เราจึงเลือกที่จะอยู่กับสภาพเดิม แม้ว่ามันจะไม่ดีก็ตาม

ทาง psychology เรื่องของ Status Quo bias เป็นเรื่องที่มนุษย์คิดไม่อยากปรับตัว เพื่อหลีกหนีความเสี่ยง

แต่อคตินี้ส่งผลกระทบต่อชีวิตเราหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจในการทำงาน การลงทุน การสร้างความสัมพันธ์ หรือแม้แต่การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเพื่อสุขภาพที่ดีขึ้น เราต้องตระหนักถึงอคตินี้ เพื่อให้สามารถมองเห็นโอกาสและทางเลือกใหม่ๆ ที่อาจดีกว่าสภาพปัจจุบัน

การเอาชนะ Status Quo Bias ต้องอาศัยการคิดวิเคราะห์อย่างเป็นกลาง ความกล้าที่จะเสี่ยง และเหตุผลที่เข้มแข็งในการตัดสินใจ เมื่อใดก็ตามที่คุณรู้สึกว่า "เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ให้หยุดและตั้งคำถามตัวเองว่า นี่เป็นเพียงอคติกำลังครอบงำความคิด หรือเป็นการตัดสินใจที่ผ่านการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วจริงๆ บางครั้งการเปลี่ยนแปลงอาจนำพาชีวิตไปสู่สิ่งที่ดีกว่า​​​​​​​​​​​​​​​​

ความเศร้านั้น จริงๆแล้วมันไม่ทำให้เราทุกข์หรอก

“จริงๆ ไม่ใช่ความเศร้าหรอกที่ทำให้ท่านเจ็บปวด แต่การตีความว่าความเศร้านั้นผิดต่างหากที่ทำให้ท่านเจ็บปวด”

- Osho -

ทุกข์ไม่ได้มาจากอารมณ์ แต่มาจากความคิด

หลายคนคงเคยรู้สึกทุกข์ทรมานจากเรื่องต่าง ๆ ในชีวิต แต่เคยลองสังเกตไหมว่า จริง ๆ แล้ว ทุกข์นั้นไม่ได้เกิดจากอารมณ์ความรู้สึกโดยตรงเสมอไป แต่เกิดจาก "วิธีคิด" ของเรากับ "การตีความ" อารมณ์เหล่านั้นต่างหาก

ลองนึกภาพว่าเราสูญเสียคนที่เรารัก เจอเหตุการณ์เลวร้าย หรือผิดหวัง แน่นอนว่าความรู้สึก "เศร้า" ย่อมเกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่ถ้าเรา "ตีความ" ความเศร้าว่าเป็นสิ่งที่ผิด ไม่ควรเกิดขึ้น หรือเป็นสัญญาณของความอ่อนแอ ความเศร้าเหล่านั้นก็จะกลายเป็น "ทุกข์ทรมาน" ที่กัดกินใจเรา

แต่ถ้าเราลอง "ยอมรับ" ความเศร้า "เข้าใจ" ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต และมองมันด้วยความ "เมตตา" ต่อตัวเอง ความเศร้าก็จะกลายเป็นเพียงอารมณ์หนึ่งที่ผ่านมาและผ่านไป โดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นทางใจไว้

ลองถามตัวเองดูว่า อะไรคือสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด ใช่เป็นเพราะอารมณ์ความรู้สึกโดยตรงหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะ "วิธีคิด" ของเราเองที่ตีความอารมณ์เหล่านั้นในแง่ลบ

ลองฝึก "สังเกต" ความคิดและความรู้สึกของตัวเอง เวลาที่รู้สึกเศร้า ให้ลองถามตัวเองว่า "ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้" "ความคิดแบบไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกทุกข์ทรมาน" เมื่อเราเข้าใจที่มาที่ไปของความทุกข์ เราก็จะสามารถหาทาง "เยียวยา" และ "ปลดปล่อย" ตัวเองจากมันได้

ลองเปลี่ยนวิธีคิด เปลี่ยนมุมมอง ความทุกข์ก็จะกลายเป็นเพียงแค่เมฆฝนที่ผ่านมา

4 Lucky Principle กฎแห่งความโชคดี

ผู้ชายเจ้าของร้านเครื่องเพชรรายหนึ่งเดินเตร็ดเตร่ไปบนถนนของเมืองหนึ่งในสหรัฐอเมริกา เขาได้ยินเสียงผู้หญิงคนนึงเบา ๆ ข้างถนนเรียก “Hi Buffet” เขานึกขำ ๆ ว่า มันคงเป็น มื้ออาหารนึงหรือเปล่านะ แต่เขาก็ตัดสินใจเหลีอบไปทางชายสูงอายุคนหนึ่งที่กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ประจำวันอยู่ เขาหยุดนึกคิด หรือ Buffet ที่ได้ยินจะเป็นชื่อของ “Warren Buffet เศรษฐีรวยระดับพันล้านคนนั้น

เขาตัดสินใจเดินเข้าไปให้ไกล้ขึ้น แล้ว โอ้ ใช่เลย เขาคือ Warren Buffet จริง ๆ เสียด้วย เขาจึงเดินเข้าไปพูดคุย เรื่องราวต่าง ๆ และร้านเพชรเล็ก ๆ ของเรา จน Buffet ได้ร่วมลงทุนและเขาก็มีชีวิตที่เปลี่ยนไปตลอดกาล

คุณเป็นคนโชคดีหรือเปล่า คำตอบอาจจะ ใช่ หรือ ไม่ใช่ แต่คุณก็ต้องเคยได้ยินเรื่องราวของคนที่โชคดีกันบ้างสิน่าเค้าอาจจะอยู่รอบตัวคุณ เป็นคนที่คุณรู้จัก หรือไม่ก็ญาติพี่น้อง

ขึ้นชื่อว่าโชค (fortune) หรือ ดวง มันเป็นเรื่องที่คาดเดาไม่ได้ หรือเกิดโดยอุบัติเหตุ (by accident) แต่สิ่งที่คุณเห็นคนที่โชคดี มันเป็นไปตามโชคชะตาจริงหรือ หรือมันมีเหตุผลอะไรที่รอบรับมากกว่านั้น

Richard Wiseman นักจิตวิทยาชื่อดัง ได้ศึกษาเรื่องราวเกี่ยวกับความโชคดี หรือ Lucky person ในหลาย ๆ มิติ และการศึกษาที่โด่งดังของเขาคือ Newspaper experiment ที่นำเอาคนที่คิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดี (lucky person) และ อีกกลุ่มคือคนที่คิดว่าตัวเองโชคไม่ดี (unlucky person)

The Newspaper Experiment การทดลองค้นหารูปในหนังสือพิมพ์

เพื่อค้นหาว่าสิ่งนี้เกิดจากความสามารถที่แตกต่างกันในการมองเห็นโอกาสดังกล่าวหรือไม่ เขาแจกหนังสือพิมพ์ให้ทั้ง 2 กลุ่มคือ กลุ่มผู้ที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้โชคดีและกลุ่มที่คิดว่าตัวเองเป็นผู้โชคร้าย และขอให้พวกเขาตรวจดูและบอกว่าข้างในมีรูปถ่ายกี่รูป โดยเฉลี่ยแล้ว ผู้โชคร้ายใช้เวลาประมาณสองนาทีในการนับภาพถ่าย ในขณะที่ผู้โชคดีใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที

ทำไม เพราะหน้าสองของหนังสือพิมพ์มีข้อความว่า “หยุดนับ – มี 43 รูปในหนังสือพิมพ์ฉบับนี้” ข้อความนี้กินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของหน้าและเขียนด้วยขนาดที่สูงเกินสองนิ้ว มันจ้องมองทุกคนตรงหน้า แต่คนที่โชคร้ายมักจะมองข้ามไปและก็นับรูปต่อไป แต่ผู้โชคดีมักจะมองเห็นมัน แล้วก็หยุดนับเสีย

เพื่อการทดสอบถึงโอกาสในการมองเห็นเพิ่มเติม การทดลองต่อไป ได้มีการเขียนข้อความขนาดใหญ่ข้อความที่สองลงไปครึ่งทางของหนังสือพิมพ์ ประกาศนี้: “หยุดนับ บอกผู้ทดลองว่าคุณเคยเห็นสิ่งนี้แล้วรับรางวัล $250” เป็นอีกครั้งที่ผู้โชคร้ายมองข้ามและพลาดโอกาสนี้เพราะพวกเขายังคงยุ่งอยู่กับการหารูปถ่ายต่อไปเรื่อย ๆ

การทดสอบบุคลิกภาพพบว่าโดยทั่วไปแล้วคนที่โชคร้ายมักจะหมกมุ่นและ วิตกกังวลมากกว่าคนที่โชคดี และความวิตกกังวลขัดขวางความสามารถในการสังเกตเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด มันเป็นการแสดงให้เห็นว่า บุคคลทั้งสองกลุ่ม มองเห็นบางสิ่งบางอย่างที่ผ่านเข้ามา แตกต่างกัน

การทดลองนี้ ชี้ให้เห็นว่า ผู้คนมองโลกแตกต่างกันไป มันบ่งบอกว่า ในชีวิตประจำวัน เราอาจจะละเลยข้อมูลและรายละเอียดบางอย่างไป เราพลาดในการพิจารณาบางสิ่งบางอย่างที่อาจจะเหมือนสายลมที่ผ่านเข้ามา แต่ไม่คว้าเอาไว้ และมันอาจเป็นสายลมแห่งความเปลี่ยนแปลง

Richard Wiseman กับหนังสือ Luck Factor

4 Principle of Lucky person หลักแห่งความโชคดี 4 ประการ

“ผู้โชคดีสร้างโชคลาภของตนเองผ่านหลักการพื้นฐานสี่ประการ โดยรวบรวมกรอบความคิดที่ช่วยให้พวกเขาสามารถนำทางชีวิตที่พลิกผันของชีวิตด้วยความสง่างามและความสำเร็จ

ประการแรก ผู้มีความสามารถที่กระตือรือร้นในการสร้างและรับรู้โอกาส

โชคไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของความบังเอิญเท่านั้น มักเกี่ยวกับการอยู่ถูกที่และถูกเวลาและมีความเข้าใจอย่างลึกซึ้งเพื่อคว้าช่วงเวลานั้นไว้ ผู้โชคดีปลูกฝังการเปิดกว้างต่อประสบการณ์ การเชื่อมต่อ และความเป็นไปได้ใหม่ๆ ทำให้พวกเขามองเห็นโอกาสที่ผู้อื่นอาจมองข้ามไป

ประการที่สอง ผู้โชคดีจะตัดสินใจตามสัญชาตญาณของตน

แม้ว่าตรรกะและเหตุผลจะมีที่มา แต่โชคมักจะเข้าข้างผู้ที่เชื่อสัญชาตญาณของตนเอง ด้วยการฝึกฝนสัญชาตญาณ ผู้โชคดีจะเชี่ยวชาญในการตัดสินใจที่รวดเร็วแต่เฉียบแหลมซึ่งนำไปสู่ผลลัพธ์ที่น่าพึงพอใจ พวกเขาฟังเสียงภายในซึ่งปรับให้เข้ากับสัญญาณและสัญญาณที่ละเอียดอ่อนในสภาพแวดล้อม

ประการที่สาม ผู้โชคดีใช้พลังแห่งความคาดหวังเชิงบวกเพื่อสร้างคำทำนายที่ตอบสนองตนเอง

มุมมองในแง่ดีของพวกเขาเป็นตัวกำหนดความเป็นจริง โดยดึงดูดสถานการณ์และผลลัพธ์ที่เอื้ออำนวย ด้วยการรักษากรอบความคิดที่เต็มไปด้วยความหวัง และความคาดหวังถึงความสำเร็จ สิ่งเหล่านี้จะดึงดูดความโชคดีมาสู่พวกเขา พลังงานเชิงบวกนี้ไม่เพียงแต่มีอิทธิพลต่อการกระทำของตนเองเท่านั้น แต่ยังส่งผลต่อวิธีที่ผู้อื่นรับรู้และมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขา ซึ่งจะช่วยเสริมโชคลาภของพวกเขาอีกด้วย

ประการสุดท้าย การมีทัศนคติที่เข้มแข็ง

สิ่งนี้จะช่วยให้พวกเขาเปลี่ยนความพ่ายแพ้และความท้าทายให้เป็นโอกาสในการเติบโตได้ พวกเขาเข้าใจว่าความทุกข์ยากเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตและรับมือกับมันด้วยความกล้าหาญและการปรับตัว แทนที่จะจมอยู่กับความโชคร้าย พวกเขามุ่งเน้นไปที่การค้นหาวิธีแก้ไขและเรียนรู้จากประสบการณ์ของตนเอง ความยืดหยุ่นนี้ไม่เพียงแต่ช่วยให้พวกเขาฟื้นตัวจากความพ่ายแพ้ แต่ยังช่วยให้พวกเขาค้นพบพรที่ซ่อนอยู่ในความทุกข์ยาก เปลี่ยนโชคร้ายให้กลายเป็นชัยชนะในที่สุด

โดยพื้นฐานแล้ว โชคไม่ได้เป็นเพียงเรื่องของโอกาสเท่านั้น มันเป็นผลผลิตของความคิดและพฤติกรรม ด้วยการรวบรวมหลักการของการสร้างและการคว้าโอกาส การเชื่อในสัญชาตญาณ การส่งเสริมความคาดหวังเชิงบวก และการรักษาความยืดหยุ่น แต่ละบุคคลสามารถปลูกฝังความโชคดีของตนเอง และนำทางการเดินทางของชีวิตได้อย่างง่ายดายและประสบความสำเร็จมากขึ้น"

อจ สุรัตน์