Alan Watt: หลักคิดและความเชื่อมโยง

นักปรัชญาเป็นนักสงสัยและตั้งทฤษฎี โดยการตั้งคำถามถึงความเป็นไปของชีวิตและสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไป เป้าเพื่อให้เข้าใจชีวิตได้ดีขึ้น

หลักพุทธของชาวตะวันออก หรือ หลักปรัชญาของนักคิดชาวตะวันตก ต่างเหมือนแม่น้ำหลากหลายสาย ที่บรรจบในเรื่องเดียวกัน

ภาพของชาวตะวันตกผมขาวคาบไปป์นามอลัน วัตส์ (Alan Watts) ขึ้นชื่อเป็นนักปรัชญา นักเขียน และนักพูดชาวอังกฤษที่มีชื่อเสียงในการนำเสนอและเผยแพร่ปรัชญาตะวันออกให้กับชาวตะวันตก มีไม่กี่คนที่จะคนผสมหลักคิดจากสองฟากโลกให้กลมกล่อม

เขานำหลักคิดจากพุทธศาสนาเซน, เต๋า และฮินดู มาช่วยเชื่อมโยงวิถีคิดระหว่างโลกตะวันออกและตะวันตกในช่วงกลางศตวรรษที่ 20 ผลงานของวัตส์โดดเด่นในการทำให้ปรัชญาที่ซับซ้อนเข้าใจง่ายขึ้น และส่งเสริมการใช้ชีวิตที่ยืดหยุ่นและเปิดกว้างขึ้น

อจ. เล่าให้ฟังถึงแนวคิดที่น่าจะเป็นประโยชน์กับการใช้ชีวิตจาก อลัน วัตส์

จงเน้นการมีชีวิตอยู่ในปัจจุบัน

วัตส์สอนว่าการอยู่กับปัจจุบัน ("being here now") คือสิ่งที่สำคัญในการค้นหาความสงบที่แท้จริง เขามองว่าสังคมตะวันตกส่วนใหญ่หมกมุ่นอยู่กับการพุ่งสู่เป้าหมายในอนาคตจนทำให้ไม่สามารถมีความสุขกับชีวิตในขณะนี้ มีเพียงปัจจุบันเท่านั้นที่ควบคุมได้

อัตตาและตัวตน

หลักคิด "ตัวตนที่ลวงตา" หรือ อัตตา (ความรู้สึกถึงตัวตน) นั้นเป็นเพียงการสร้างขึ้นตามสังคมเท่านั้น ไม่ใช่ความจริงที่แท้จริง เขาเสนอว่าเสรีภาพที่แท้จริงนั้นเกิดขึ้นจากการเข้าใจในความลวงตานี้และมองเห็นตัวเราเป็นส่วนหนึ่งของจักรวาลที่ยิ่งใหญ่ สิ่งที่เข้าใจว่าเป็นตัวตน เกิดขึ้นชั่วคราว เมื่อดับสลาย มันจะกลายเป็นส่วนหนึ่งของธรรามชาติตามกาลเวลา

การเล่นและความเป็นธรรมชาติ

จงมองการมองชีวิตอย่างสนุกสนานและมีอารมณ์ขัน ไม่มีชีวิตใดมีความสุขได้ตลอด แม้แต่คนที่ร่ำรวยที่สุดในโลก ชีวิตเหมือนกับการเต้นระบำไปตามการบรรเลงทำนองของชีวิต มันเป็นธรรมชาติ มีเร็ว มีช้า มีตื่นเต้น มีแผ่วเบา มีโศกและสมหวัง คละเคล้าตัวโน๊ต คุณค่าของชีวิตอยู่ที่การสัมผัสประสบการณ์ในขณะนั้น ไม่ใช่แค่ผลลัพธ์สุดท้าย ซึ่งทัศนคตินี้ทำให้ผู้คนไม่รู้สึกโศกเศร้าเมื่อผิดหวังไปมากจนทำให้รู้สึกว่าการใช้ชีวิตดับสลายลง

การเชื่อมโยงกับธรรมชาติ

โดยอ้างอิงจากเต๋า วัตส์ให้ความสำคัญกับการอยู่ร่วมกันอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ เขาสอนว่ามนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของโลกธรรมชาติ ไม่ใช่แยกออกจากมัน และการเข้าใจถึงความเชื่อมโยงนี้จะทำให้ชีวิตสมดุลมากขึ้น เราคือหนึ่งในธรรมชาติ มิอาจตัดขาดจากกัน

อิทธิพลต่อวัฒนธรรมต่อต้านในยุค 1960: วัตส์มีอิทธิพลอย่างมากในช่วงยุค 1960 ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่คนรุ่นใหม่ในสังคมเริ่มตั้งคำถามกับค่านิยมทางสังคมและมองหาจิตวิญญาณและความรู้สึกใหม่ ๆ หนังสือของเขาหลายเล่ม เช่น The Way of Zen และ The Book: On the Taboo Against Knowing Who You Are ช่วยเปิดประตูบานใหม่ บานที่มองปรัชญาตะวันออกผ่านพริ้วเข้ามาให้ชาวตะวันตกที่กำลังสับสนในโลกของวัตถุนิยมได้หายใจอย่างสดชื่นอีกครั้ง

เราต่างเดินไปเพื่อข้ามจุดที่ไม่อาจเหลียวกลับ

คนเรารู้วันเกิด ไม่รู้วันตาย

เราใช้ชีวิตเหมือนเวลาไม่มีวันหมด

เราหายใจโดยไม่รู้ว่านี่คือสัญญาณของการมีชีวิตอยู่

ทุกขณะที่เราคิด ทุกขณะที่เราทำ มันเปลี่ยนแปลงเราเป็นคนใหม่เสมอ

เราต่างเดินอยู่บนเส้นด้ายที่เปราะบางของชีวิต

ทุกนาที มีคนจากโลกนี้ไป และ เราก็กำลังขยับต่อแถวไปเรื่อย ๆ

ไม่รู้ว่า เราจะก้าวข้ามเส้นนั้นก่อนหรือหลังใคร แต่ที่แน่ ๆ มีคนไป ก่อนเรา และ ไปหลังเรา อย่างไม่รู้ตัว

มีสติและทำทุกวัน ทุกขณะจิตให้ดีที่สุด

จะทำอะไร คิดให้ดี เพราะชีวิตเป็นของเรา

- อจ สุรัตน์

เงิน ความสุข : สองสิ่งที่สำคัญ แต่เราเข้าใจมันอย่างไร

คุณเคยสละเวลาว่างเพื่อหาเงินเพิ่มหรือไม่? คุณไม่ใช่คนเดียวที่ทำแบบนั้นหลอก เพราะพวกเราถูกหลอกว่าตัวกลางที่มีค่าคือเงิน น่าจะซื้อได้ทุกอย่างรวมทั้งความสุขด้วย แต่การทำเช่นนั้นอาจจะทำให้คุณมีความสุขน้อยลง

งานวิจัยล่าสุดแสดงให้เห็นว่าการให้ความสำคัญกับเงินมากกว่ากับเวลา อาจทำให้เรามีความสุขน้อยลงจริงๆ การศึกษาในมหาวิทยาลัยบริติชโคลัมเบีย ซึ่งสำรวจนักศึกษากว่า 1,000 คน พบว่าผู้ที่ให้ความสำคัญกับเวลามากกว่าเงิน รายงานว่ามีความสุขมากขึ้นหนึ่งปีหลังจากสำเร็จการศึกษา เมื่อเปรียบเทียบกับผู้ที่ให้ความสำคัญกับเงิน ซึ่งผลลัพธ์นี้ยังคงเป็นจริงแม้จะพิจารณาถึงระดับความสุขก่อนสำเร็จการศึกษาและปัจจัยทางเศรษฐกิจและสังคมที่แตกต่างกัน

แต่นั่นหมายความว่าคุณควรปฏิเสธการขึ้นเงินเดือนครั้งต่อไปหรือไม่? ไม่จำเป็นเสมอไป แม้ว่าโดยทั่วไปแล้วความมั่งคั่งจะเกี่ยวข้องกับความสุขที่มากขึ้น แต่สิ่งสำคัญกว่าคือวิธีที่คุณใช้และคิดเกี่ยวกับเงินของคุณ ยกตัวอย่างเช่น การศึกษาจากสหราชอาณาจักรที่มีผู้เข้าร่วมมากกว่า 500 คน พบว่าจำนวนเงินในบัญชีเงินฝากมีผลต่อความสุขมากกว่ารายได้เพียงอย่างเดียว ผู้ที่มีเงินออมอย่างน้อย 500 ดอลลาร์รายงานว่ามีความพึงพอใจในชีวิตสูงกว่าผู้ที่มีเงินออมน้อยกว่า แม้ว่าพวกเขายังคงจ่ายหนี้อยู่ก็ตาม

นอกจากนี้ การใช้เงินกับประสบการณ์แทนการซื้อสิ่งของก็สามารถเพิ่มความสุขได้อย่างมีนัยสำคัญ

การสำรวจผู้ขอกู้ยืมเงินมากกว่า 12,000 คน พบว่ากว่า 80% ของคนที่อายุต่ำกว่า 30 ปี มีความสุขมากขึ้นจากการใช้เงินกับประสบการณ์ เช่น การท่องเที่ยวหรือคอนเสิร์ต มากกว่าการซื้อของใช้ เช่น อุปกรณ์ไฮเทคหรือเสื้อผ้า อีกทั้งยังมีการศึกษาที่แสดงให้เห็นว่าการใช้เงินเพื่อซื้อเวลา เช่น การใช้บริการที่ช่วยประหยัดเวลา สามารถเพิ่มความพึงพอใจในชีวิตได้ถึง 10% แม้แต่สำหรับผู้ที่มีรายได้ต่ำกว่า 40,000 ดอลลาร์ต่อปี

การลงทุนเพื่อผู้อื่นยังเป็นวิธีที่ทรงพลังในการเพิ่มความสุขอีกด้วย งานวิจัยกว่าสิบปีแสดงให้เห็นว่าการใช้เงินเพื่อผู้อื่น ไม่ว่าจะเป็นการให้ของขวัญ การบริจาค หรือการช่วยเหลือคนอื่น จะทำให้เรารู้สึกมีความสุขมากขึ้น ตัวอย่างเช่น การทดลองหนึ่งพบว่าผู้คนมีความสุขมากขึ้นเมื่อใช้เงินจำนวนเล็กน้อยเพื่อผู้อื่น แทนที่จะใช้เงินนั้นกับตัวเอง แม้ในเวลาที่พวกเขากำลังพยายามหาเลี้ยงชีพอยู่ก็ตาม

แน่นอนว่าความชอบส่วนตัวก็มีผลเช่นกัน ในการศึกษาหนึ่งพบว่าคนที่ชอบอยู่คนเดียวจะมีความสุขมากขึ้นหลังจากใช้บัตรกำนัลในร้านหนังสือ แทนที่จะเป็นบาร์ ในขณะที่คนที่ชอบเข้าสังคมจะมีความสุขไม่ว่าจะใช้จ่ายที่ไหนก็ตาม นี่เป็นการเน้นย้ำว่าถึงแม้ว่านิสัยการใช้จ่ายบางอย่างจะช่วยเพิ่มความสุขโดยทั่วไป แต่การเลือกใช้เงินของแต่ละคนและบริบทที่เป็นเอกลักษณ์ก็มีความสำคัญ

ดังนั้น ก่อนที่คุณจะตัดสินใจทางการเงินครั้งต่อไป ลองถามตัวเองว่า ค่าใช้จ่ายนี้เพิ่มความสุขให้ฉันจริงๆ หรือไม่?

หากคำตอบคือไม่ อาจถึงเวลาที่ต้องคิดใหม่เกี่ยวกับวิธีที่คุณใช้เงินที่หามาอย่างยากลำบาก จำไว้ว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องเงินมากขึ้น—แต่เป็นการใช้จ่ายอย่างชาญฉลาดเพื่อเพิ่มความเป็นอยู่ที่ดีของคุณ

ถ้าอยากสำเร็จ ก็ดึงตะปูออกจากหัวคุณซะ

คุณฟังเสียงของตัวคุณไหม ลองเดินตามมันไปสิ

เสียงภายในของเราบางครั้งก็เงียบเสียจนเรามองข้ามไป ไม่กล้าเดินตามมัน เพราะความกลัวและความไม่มั่นใจที่อยู่ในใจเรา แต่เชื่อหรือไม่ว่าหลายคนที่ประสบความสำเร็จในชีวิต ต่างก็เริ่มต้นด้วยการฟังและเดินตามเสียงภายในนี้เอง

ความล้มเหลวของคนส่วนใหญ่

คนส่วนใหญ่มักพบว่าตัวเองติดอยู่ในวังวนของการล้มเหลว ไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่มีความสามารถหรือขาดโอกาส แต่เพราะพวกเขาไม่กล้าฟังและเดินตามเสียงภายในของตัวเอง ความกลัวที่จะล้มเหลว ความกลัวที่จะไม่เป็นที่ยอมรับ หรือแม้แต่ความกลัวที่จะเปลี่ยนแปลง ทำให้หลายคนยังคงอยู่ในสถานะที่ไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา

Graham Weaver การสร้างความสำเร็จ

Graham Weaver ผู้ก่อตั้ง Alpine Investors และอาจารย์ที่ Stanford Graduate School of Business ได้แชร์ประสบการณ์ชีวิตของเขาใน Talk ที่ทรงพลัง Weaver เล่าถึงช่วงเวลาที่เขาต้องตัดสินใจอย่างยากลำบากในชีวิตการทำงาน เมื่อเขาเริ่มฟังเสียงภายในของตนเอง และกล้าที่จะออกจากงานที่ไม่เติมเต็ม เพื่อก้าวสู่การสร้างสรรค์สิ่งใหม่ที่มีความหมายมากขึ้น

Weaver ได้กล่าวว่า “ถ้าคุณอยากประสบความสำเร็จในชีวิต คุณต้องฟังเสียงที่แท้จริงของตัวเอง” เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของความกลัวหรือความสงสัย แต่เป็นเสียงที่มาจากจิตวิญญาณที่แท้จริงของคุณ Weaver แนะนำให้เราฟังเสียงนี้และก้าวไปตามเส้นทางที่มันชี้นำ เพราะนั่นคือเส้นทางที่จะนำพาเราไปสู่ความสำเร็จที่แท้จริง

เขายังได้แบ่งปันหลักการ 3 ข้อที่สำคัญที่จะช่วยให้เราสามารถบรรลุศักยภาพของตัวเองได้อย่างเต็มที่:

1. ดึงตะปูออกจากหัวของคุณ - หมายถึงการระบุและขจัดอุปสรรคที่ทำให้คุณติดอยู่ แม้ว่าจะต้องเผชิญกับความไม่สบายใจก็ตาม

2. ทำตามพลังงานของคุณ - ค้นหาสิ่งที่ให้พลังงานและทำให้คุณรู้สึกตื่นเต้น แล้วเดินตามมันไป

3. ทุ่มเทอย่างเต็มที่ - มุ่งมั่นในเส้นทางของคุณโดยไม่มีความลังเล ยอมรับความท้าทายและโอกาสที่มาพร้อมกับมัน

การเดินตามเสียงภายในอาจจะไม่ใช่เรื่องง่าย แต่เมื่อคุณเริ่มฟังและทุ่มเทให้กับมัน คุณจะพบว่าชีวิตของคุณเต็มไปด้วยพลังและความหมายที่แท้จริง

ไม่ก้าวหน้าเพราะกลัวความคิดเห็น : มารู้จักภาวะกลัวความคิดเห็นคนอื่น หรือ FOPO

🚫 หยุดกลัวความคิดเห็นของคนอื่น! 🚫

สิ่งที่ติดไว ไกลข้ามโลกในเสี้ยววินาที ยิ่งกว่า โคโรนาไวรัสตคืออะไร คือความคิดเห็นในโลกอินเตอร์เน็ตยังไง

สิ่งนี้เหมือนสิ่งที่จับต้องไม่ได้แต่ในปัจจุบัน วันที่โลกเสมือนกับโลกจริงเริ่มกลายเนื้อเดียวกัน ความเห็นต่าง ๆ ที่ถาโถมทำให้เรามองตัวเองแบบที่โลกอยากให้เป็น ไม่ใช่อยากเป็นตัวของตัวเองมากขึ้น

ในโลกที่เต็มไปด้วยการจับจ้อง

โลกนี้ เต็มไปด้วยการจับจ้อง ตัวตนของเราเหมือนอยู่ในโลกสาธารณะเสียแล้ว การแคร์สายตาคนอื่น เกิดจากกรณีศึกษาต่างๆ ที่เมื่อบางคนแสดงออกในตัวตนบางอย่างออกมา ผลลัพย์อาจไม่เป็นที่คาดหวัง

หลายครั้งที่สิ่งที่เราคิดว่าทำถูกต้องแล้วถูกบิดเบือนและนำไปสู่ความเกลียดชังจนเกิดความกลัว นั่นเกิดบ่อยมากในปัจจุบัน โลกที่เราทำอะไรก็เหมือนมีคนจับจ้องจนเกิดภาวะกลัวความคิดเห็นคนอื่น FOPO (Fear of People’s Opinions)

การรับฟังความเห็นของคนรอบ ๆ ตัวเป็นสิ่งที่ดี แต่ในโลกที่มีเสียงสารพัดกรูเข้ามาติติง มาสร้างกลุ่มในการวิพากษ์ นั่นเป็นสิ่งที่อาจทำให้เสียตัวตน และไม่กล้าออกความเห็น

FOPO เป็นอุปสรรคใหญ่ที่ขัดขวางศักยภาพในตัวเรา Michael Gervais นักจิตวิทยาชื่อดังบอกว่า เรามักเสียเวลาและพลังงานไปกับการกังวลว่าคนอื่นจะคิดยังไง ทำให้สูญเสียความมั่นใจและหมดไฟ และเมื่อความคิดถูกกรอบความคิดเห็นคนอื่นกั้นขวางไว้ จะสำเร็จได้อย่างไร

เราจะทำอย่างไรดี เมื่ออยู่ในโลกที่คนล้วนจดจ้อง

เอาหละ ก่อนอื่นเราต้องตั้งสติและทำความเข้าใจก่อนว่า โลกมันก็เป็นแบบนี้แหละ และคำว่าคนอื่น ก็คือ คนอื่น มันไม่ใช่ตัวคุณ การนำความเห็นมาคิด ต้องเป็นไปด้วยความระมัดระวัง การรู้จักตัวเองและมีจุดหมายในชีวิตเป็นสิ่งสำคัญ

ให้เรามุ่งเน้นที่ความจริงใจของตัวเอง รู้ความต้องการของตัวเองว่าทำไปเพื่ออะไร ทำให้ตัวเองยอมรับ หรือให้คนอื่นยอมรับกันแน่ และความเห็นประเดี๋ยวประด๋าว มันก็ไม่จีรังเสียด้วย หลาย ๆ ครั้งเราก็จะเห็นว่า ความคิดเห็นที่เป็นความคิดที่ negative ต่อมา กลับกลายเป็นคำบอกกล่าวเชิงบวกออกมาแทน

โลกมันก็หมุนเร็วแบบนี้แหละ ความคิดคนก็เช่นกัน เปลี่ยนได้ตลอดเวลา เราอย่าหมุนไปตามโลกของคนอื่นนักเลย

The Stanford Safari: The Power of Observation

อจ เคยไปเดินที่พิพิทธภัณฑ์ Natural History Museum ที่ กรุงลอนดอน ด้านขวาเป็นหินสวยงามแปลกตา ไล่เรียงพร้อมคำอธิบายรูปลักษณ์และโมเลกุลต่าง ๆ ด้านซ้ายเป็นสิ่งมีชีวิตในระดับวิวัฒนาการ ไล่ตั้งแต่สัตว์เลี้อยคลาน ไปจนถึงลิง ที่ดูใกล้เคียงมนุษย์ที่สุด และเบื้องหน้าคือ Charles Darwin ผู้ช่างสังเกตุและค้นหา เป็นผู้จุดกำเนิดทฤษฎีวิวัฒนาการ

สิ่งที่ร้อยเรื่องราวรายละเอียดของสิ่งที่ทั้งมีและไม่มีชีวิต นั้นล้วนได้มาจากการสังเกตทั้งสิ้น จนนำไปสู่การเข้าใจและการค้นพบในที่สุด การสังเกตจึงเป็นเสมือนไฟที่เริ่มจุดลงบนเทียนก่อนที่มันจะให้แสดงสว่างและเห็นหนทางต่าง ๆ

การค้นพบอะไรใหม่ ๆ เริ่มด้วยการสังเกตเสมอ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ school แหล่งกำเนิดนักคิดต่าง ๆ ได้มีวิชาสังเกตุแทรกในกระบวนวิชาในการเรียนรู้เรื่องต่าง ๆ และ School หนึ่งที่มีวิชาสังเกตแยกออกมาเลย คือ Stardford ในกระบวนวิชา The Standford Safari (สแตนฟอร์ด ซาฟารี)

The Origin and History of Stanford Safari

ที่มาที่ไปและประวัติของสแตนฟอร์ด ซาฟารี

"สแตนฟอร์ด ซาฟารี" เริ่มต้นอย่างเป็นทางการเมื่อวันที่ 2 กันยายน 2008 โดยเป็นส่วนหนึ่งของโปรแกรม Sophomore College ของมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด หลักสูตรพิเศษนี้เกิดขึ้นจากแนวคิดของ ดร. โรเบิร์ต ซีเกล ศิษย์เก่าของสแตนฟอร์ดที่มีความผูกพันลึกซึ้งกับมหาวิทยาลัย ดร. ซีเกล ซึ่งสำเร็จการศึกษาจากสแตนฟอร์ดหลายสาขา เป็นรองศาสตราจารย์ในภาควิชาจุลชีววิทยาและภูมิคุ้มกันวิทยา โปรแกรมชีววิทยามนุษย์ และศูนย์การศึกษาภูมิภาคแอฟริกา เรียกว่า มีความรู้และความสนใจที่หลากหลาย ความรักที่เขามีต่อสแตนฟอร์ดซึ่งกินเวลานานกว่า 35 ปี และประสบการณ์ที่เขาได้รับที่มหาวิทยาลัย ได้เป็นแรงบันดาลใจให้เขาสร้างหลักสูตรที่ทำให้นักศึกษาได้สำรวจสแตนฟอร์ดในรูปแบบใหม่ที่ไม่เคยมีมาก่อน นั้นคือกระบวนการสังเกต การสังเกตุที่สร้างสิ่งที่เป็นรายละเอียดเล็ก ๆ การสังเกตที่เป็นจุดเริ่มของมุมมองที่แตกต่าง การสังเกตที่นำไปสู่การค้นพบใหม่ ๆ

สแตนฟอร์ด ซาฟารี เป็นหลักสูตรเร่งรัดสามสัปดาห์ที่ออกแบบมาเพื่อให้นักศึกษาชั้นปีที่สอง 14 คนได้สัมผัสกับประวัติศาสตร์ วัฒนธรรม และสถานที่ต่าง ๆ ที่เป็นตัวแทนของประสบการณ์สแตนฟอร์ด หลักสูตรนี้เป็นการผสมผสานระหว่างแนวคิด Bing Overseas Seminar กับความรักและความผูกพันของดร. ซีเกลที่มีต่อสแตนฟอร์ด "ซาฟารี" ในภาษาสวาฮิลีแปลว่า "การเดินทาง" และการเดินทางครั้งนี้คือการสำรวจสแตนฟอร์ดในฐานะนักศึกษา ไม่ใช่แค่ในฐานะนักศึกษาของมหาวิทยาลัย แต่ในฐานะนักศึกษาของมหาวิทยาลัยเอง เป้าหมายคือการกระตุ้นให้นักศึกษามองสแตนฟอร์ดด้วยสายตาที่สดใหม่ เห็นสิ่งที่เกินกว่าที่คุ้นเคย และชื่นชมกับแง่มุมพิเศษของมหาวิทยาลัยที่มักถูกมองข้าม

ตลอดหลักสูตร นักศึกษาได้ถูกนำไปเยี่ยมชมสถานที่ที่เป็นสัญลักษณ์และไม่ค่อยมีใครรู้จักของสแตนฟอร์ด ตั้งแต่ Stanford Dish และ Hanna House ไปจนถึงหอจดหมายเหตุและคอลเลกชันพิเศษที่ Green Library และสวนประติมากรรมปาปัวนิวกินี พวกเขาได้พบกับบุคคลสำคัญของสแตนฟอร์ดมากมาย รวมถึงอดีตอธิการบดีของมหาวิทยาลัย 4 คน ผู้ได้รับรางวัลโนเบล คณบดี และเจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยต่าง ๆ การพบปะเหล่านี้ทำให้นักศึกษาได้รับมุมมองที่ไม่เหมือนใครเกี่ยวกับสิ่งที่ทำให้สแตนฟอร์ดเป็นสถาบันที่มีชื่อเสียงระดับโลก และแต่ละคนก็จดบันทึก ถ่ายภาพ เขียน Blog post ซึมซาบ เรื่องราวผ่านมุมมองของตัวเอง มุมมองที่จำเพาะสะท้อนความรู้สึกปัจเจก พวกเขาใช้เวลาทั้งวันในภาคสนาม หลักสูตรสิ้นสุดลงด้วยการเดินทางสามวันที่ Stanford Sierra Camp ซึ่งเป็นพื้นที่สำหรับการสะท้อนความรู้ที่ได้รับ

ส่วนหนึ่งของภาพถ่ายจาก Class Standford Safari ที่นักศึกษาถ่ายรอบ ๆ Standford >> more

ความงามของแนวคิด Standford Safari

ความงามของแนวคิดสแตนฟอร์ด ซาฟารี คือมันไม่ได้จำกัดเป็นแค่วิชาที่ให้เดินสังเกต มหาวิทยาลัยและสิ่งรอบตัว แต่แนวคิดนี้ ยังได้ขยายขอบเขตไปตามรากฐานของการสังเกตสิ่งที่อยู่รอบตัวคุณ หลังบ้าน ตามทางเดิน หรือที่ทำงาน

ลองพิจารณากิจวัตรประจำวันของคุณ ในขณะที่คุณก้าวออกไปข้างนอก แทนที่จะรีบวิ่งไปที่รถหรือมุ่งหน้าสู่การทำงานประจำวัน ลองหยุดสักครู่ ฟังเสียงนกร้อง—คุณสังเกตเห็นความแตกต่างของเสียงเรียกได้ไหม? ดูวิธีที่แสงอาทิตย์ส่องผ่านใบไม้และเกิดเงาที่กระจัดกระจายบนพื้น สังเกตสิ่งมีชีวิตเล็ก ๆ ที่ทำงานอยู่ มดที่กำลังขนหาสิ่งของกลับไปที่รัง หรือแมงมุมที่ทอใยอย่างพิถีพิถัน

ในตอนแรก แนวคิดนี้อาจดูไม่น่าตื่นเต้น เพราะท้ายที่สุดแล้ว ต้นไม้ พุ่มไม้ และนกที่คุณเห็นทุกวันจะมีอะไรน่าตื่นเต้นได้อย่างไร? แต่เมื่อคุณได้ลองเพิ่งพิศในมุมมองที่แตกต่าง มุมมองอันมหัศจรรย์จะเกิดขึ้น เรื่องพิเศษที่แทรกในความปกติธรรมดานี่แหละ คือความสุดพิเศษ และมันคือทักษะของมุมมอง ที่สามารถต่อยอดได้ทั้งทางวิทยาศาสตร์ การทำงาน การทำธุรกิจ หรือแม้กระทั่งการใช้ชีวิตประจำวันทั่วไปนั่นเอง

““การได้รับความรู้ต้องศึกษา แต่การได้รับปัญญาต้องสังเกต” ”

— ― Marilyn vos Savant

กระต่ายและนาฬิกาของเขา: เรื่องเล่าของเวลา

"นาฬิกากระต่ายขาว The White Rabbit Clock"

ในวันที่เดินทาง 2 ชั่วโมงอย่างเหนื่อยล้า ร้านอาหารญี่ปุ่น style English ร้านดัง อวดโฉมข้างทาง

ไม่รอช้า อจ. และทั้งกลุ่ม ทานอาหารที่นี่แหละ

อาหารที่สวยงามและมีศิลปะการจัดวาง หากไม่คิดอะไร มันก็แค่อาหารที่ทำให้ท้องอิ่มและขับถ่ายออกมาในชั่วข้ามวัน และหากคิดอะไร อาหารและการปรุงแต่ละรสชาด คือความหฤหรรษ์ ในห้วงยามนึงที่ดื่มกิน หากคิดส่าอาหารคือแค่สิ่งที่ดื่มกิน เราคงไม่จำเป็นต้องไปดูพระอาทิตย์เที่ยงคืนถึงอีกซีกโลกเพียงแค่ได้ดูพระอาทิตย์ดวงเดิมที่ข้ามไปอีกวัน

หน้าร้านอาหารนี้ เดินเห็นรูปปั้นกระต่ายที่ในมือถือนาฬิกาห้อยลงมา

ทำไมกระต่ายต้องถือนาฬิกา อ้อ มันมาจากเนื่องเรื่อง Alice's advanture in Wonderland กระต่ายตัวนั้น ที่รวดเร็ว ลงรูหนอนอีกดินแดนนึง

White rabbit clock กระต่ายขาวกับนาฬิกา มองเผินๆ เหมือนกระต่ายขาว ที่หลุดมาจากนิยายขายดี แต่มันมีอะไรมากกว่านั้น

White rabbit clock เป็นอุปมาทางปรัชญาที่สำรวจแนวคิดเรื่องเวลาและการรับรู้เวลา

มันได้รับแรงบันดาลใจมาจากฉากที่มีชื่อเสียงในนวนิยายเรื่อง "Alice's Adventures in Wonderland" ของลูอิส แคร์รอลล์ ที่กระต่ายขาวถูกเห็นว่ากำลังตรวจสอบนาฬิกาพกของมันอย่างรีบร้อนและร้องว่า "ฉันสาย! ฉันสาย! สำหรับนัดหมายที่สำคัญมาก!"

พฤติกรรมที่เร่งรีบของกระต่ายขาวเป็นสัญลักษณ์ของแนวโน้มของมนุษย์ที่จะถูกครอบงำโดยเสียงนาฬิกาที่ดังติ๊กตอกอย่างไม่หยุดนิ่ง ซึ่งมักจะมาพร้อมกับการไล่ล่างานและนัดหมายต่างๆ บ่อยครั้งเสียเปรียบกับการใช้ชีวิตในปัจจุบันขณะ

ใช่แล้ว เราเป็นทาสของเวลา

ในประเทศญี่ปุ่น แม้จะมีความเป็นระเบียบอย่างเคร่งครัด แต่มีสิ่งหนึ่งที่เค้าให้ความสำคัญไม่แพ้กัน คือ Be present การอยู่กับปัจจุบัน แต่สังคมญี่ปุ่น หรืออาจจะไทยด้วย กำลังมีความท้าทายของ การเร่ง speed ชีวิต ให้เร็วที่สุด เพราะความเชื่อในความสำเร็จคือ ทำอะไรได้มาก ในระยะเวลาที่กำหนดไว้ นั่นคือประสิทธิภาพ แต่เชื่อไหมว่า คนที่ทำอะไรเร็วๆมาทั้งชีวิต บั้นท้ายของขีวิตเขา มักบ่นว่า รู้งี้ ใช้ชีวิตช้าๆ ก็ดีแล้ว

- อจ สุรัตน์

เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" หรือ Status Quo Bias

”งานที่ทำก็ดีอยู่แล้วนี่ ทนๆไป หัวหน้าแย่แต่ก็ไม่เลว“

“แฟนฉัน ก็เป็นคนแบบนี้ แม้จะขี้เกียจ ไม่ทะเยอทะยานหาความก้าวหน้า แต่ก็ ok เปื่อยๆ ดี”

- เรามันยืนที่เดิมและหาเหตุผลที่จะก้าวออกจากสถานะเดิมเสมอ“

เรามักคุ้นเคยกับสิ่งเดิมๆ รอบตัว จนเกิดความรู้สึกว่า "เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ทำให้เราขาดแรงผลักดันในการเปลี่ยนแปลง นี่คืออคติที่เรียกว่า Status Quo Bias หรือ ความลำเอียงที่ยึดติดกับสถานะปัจจุบัน

Status Quo Bias ทำให้เราเกิดความกลัวต่อการเปลี่ยนแปลง แม้ว่าการเปลี่ยนแปลงนั้นจะดีกว่าสถานการณ์ปัจจุบัน เราจะรู้สึกว่าความเสี่ยงที่อาจเกิดขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงนั้นสูงเกินไป แม้ว่าในความเป็นจริงแล้วอาจจะไม่ใช่เช่นนั้น เราจึงเลือกที่จะอยู่กับสภาพเดิม แม้ว่ามันจะไม่ดีก็ตาม

ทาง psychology เรื่องของ Status Quo bias เป็นเรื่องที่มนุษย์คิดไม่อยากปรับตัว เพื่อหลีกหนีความเสี่ยง

แต่อคตินี้ส่งผลกระทบต่อชีวิตเราหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็นการตัดสินใจในการทำงาน การลงทุน การสร้างความสัมพันธ์ หรือแม้แต่การปรับเปลี่ยนพฤติกรรมเพื่อสุขภาพที่ดีขึ้น เราต้องตระหนักถึงอคตินี้ เพื่อให้สามารถมองเห็นโอกาสและทางเลือกใหม่ๆ ที่อาจดีกว่าสภาพปัจจุบัน

การเอาชนะ Status Quo Bias ต้องอาศัยการคิดวิเคราะห์อย่างเป็นกลาง ความกล้าที่จะเสี่ยง และเหตุผลที่เข้มแข็งในการตัดสินใจ เมื่อใดก็ตามที่คุณรู้สึกว่า "เป็นแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว" ให้หยุดและตั้งคำถามตัวเองว่า นี่เป็นเพียงอคติกำลังครอบงำความคิด หรือเป็นการตัดสินใจที่ผ่านการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วจริงๆ บางครั้งการเปลี่ยนแปลงอาจนำพาชีวิตไปสู่สิ่งที่ดีกว่า​​​​​​​​​​​​​​​​

ความเศร้านั้น จริงๆแล้วมันไม่ทำให้เราทุกข์หรอก

“จริงๆ ไม่ใช่ความเศร้าหรอกที่ทำให้ท่านเจ็บปวด แต่การตีความว่าความเศร้านั้นผิดต่างหากที่ทำให้ท่านเจ็บปวด”

- Osho -

ทุกข์ไม่ได้มาจากอารมณ์ แต่มาจากความคิด

หลายคนคงเคยรู้สึกทุกข์ทรมานจากเรื่องต่าง ๆ ในชีวิต แต่เคยลองสังเกตไหมว่า จริง ๆ แล้ว ทุกข์นั้นไม่ได้เกิดจากอารมณ์ความรู้สึกโดยตรงเสมอไป แต่เกิดจาก "วิธีคิด" ของเรากับ "การตีความ" อารมณ์เหล่านั้นต่างหาก

ลองนึกภาพว่าเราสูญเสียคนที่เรารัก เจอเหตุการณ์เลวร้าย หรือผิดหวัง แน่นอนว่าความรู้สึก "เศร้า" ย่อมเกิดขึ้นตามธรรมชาติ แต่ถ้าเรา "ตีความ" ความเศร้าว่าเป็นสิ่งที่ผิด ไม่ควรเกิดขึ้น หรือเป็นสัญญาณของความอ่อนแอ ความเศร้าเหล่านั้นก็จะกลายเป็น "ทุกข์ทรมาน" ที่กัดกินใจเรา

แต่ถ้าเราลอง "ยอมรับ" ความเศร้า "เข้าใจ" ว่ามันเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต และมองมันด้วยความ "เมตตา" ต่อตัวเอง ความเศร้าก็จะกลายเป็นเพียงอารมณ์หนึ่งที่ผ่านมาและผ่านไป โดยไม่ทิ้งรอยแผลเป็นทางใจไว้

ลองถามตัวเองดูว่า อะไรคือสิ่งที่ทำให้เรารู้สึกเจ็บปวด ใช่เป็นเพราะอารมณ์ความรู้สึกโดยตรงหรือไม่ หรือว่าเป็นเพราะ "วิธีคิด" ของเราเองที่ตีความอารมณ์เหล่านั้นในแง่ลบ

ลองฝึก "สังเกต" ความคิดและความรู้สึกของตัวเอง เวลาที่รู้สึกเศร้า ให้ลองถามตัวเองว่า "ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้" "ความคิดแบบไหนที่ทำให้ฉันรู้สึกทุกข์ทรมาน" เมื่อเราเข้าใจที่มาที่ไปของความทุกข์ เราก็จะสามารถหาทาง "เยียวยา" และ "ปลดปล่อย" ตัวเองจากมันได้

ลองเปลี่ยนวิธีคิด เปลี่ยนมุมมอง ความทุกข์ก็จะกลายเป็นเพียงแค่เมฆฝนที่ผ่านมา

What the hell is water?

ในน่านน้ำแห่งหนึ่ง ของวันธรรมดาวันหนึ่ง

วันธรรมดาของปลาตัวหนึ่ง

ปลาสูงวัย ว่ายน้ำสวนกับปลาหนุ่มรุ่นกระทง พยักหน้าให้พวกมันแล้วพูดว่า "สวัสดีตอนเช้า หนุ่มๆ น้ำเป็นไงบ้าง?"

ปลาหนุ่ม สองตัว ว่ายน้ำไปสักพัก ปลาตัวหนึ่งมองไปที่อีกตัวแล้วถามว่า "น้ำคืออะไรวะ ?"

นิทานสั้นของ นักเขียน เดวิด ฟอสเตอร์ วอลเลซ ใช้เป็นตัวอย่างแนวคิดว่า บางครั้งเราก็จมอยู่กับบางสิ่งบางอย่างมากมาย จนมันกลายเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นสำหรับเรา ในกรณีนี้ น้ำหมายถึง สภาพแวดล้อมหรือวัฒนธรรมที่อยู่รอบๆ ตัวเรา และเราอาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันส่งผลต่อเรายังไง เพราะมันฝังรากลึกอยู่ในการดำรงชีวิตของเรานั่นเอง

อจ สุรัตน์

ริวอิจิ ซากาโมโต - ทำนองของชีวิตและเสียงเพลง ยามท้ายแห่งการจากลา

ชีวิตของแต่ละคน เหมือนตัวโน๊ตที่เล่นไปตามจังหวะของมัน ไม่ว่าเมื่อเราตายไปแล้ว จะมีคนจดจำทั้งโลก หรือกลายเป็นฝุ่นผงที่มลายหายไปในอากาศ เราก็คงไม่อาจจะมองเห็นได้ นั่นไง ที่ทำให้บางคนคิดว่า ชีวิตคือสิ่งมหัศจรรย์และมีค่า ในขณะอีกหลายคนก็คิดว่า ชีวิตมันก็เท่านี้แหละ

ในบรรดานักเปียโนและศิลปินสมัยใหม่ ผู้ที่มีอิทธิพลคนหนึ่ง ในวงการดนตรี คงหนีไม่พ้น Ryuichi Sakamoto ที่ในช่วงชีวิตสร้างสรรค์ผลงานมากมาย

แต่ชีวิตในบั้นปลาย ก็คงหนีไม่พ้นการจากไป แต่มันเป็นการจากไป ที่พอจะเตรียมการไว้ได้ เพราะโรคที่พรากไปคือ มะเร็ง ที่เป็นโรคที่พอจะกำหนดเวลากัดกินร่างกายและขีดเส้นหมายให้คาดการได้บ้าง

Opus by Ryuichi Sakamoto

ก่อนจากไปอย่างไม่มีวันกลับ Ryuichi Sakamoto ได้ฝากผลงานภาพยนต์ ที่เป็นการบรรเลงเปียโนของเขา 20 เพลง ไม่มีเสียงพูด ไม่มีเสียงอื่นใด นอกจากเสียงดนตรีและภาพมุมมองรอบ ๆ ตัวต่าง ๆ ราวกับว่า ให้ดนตรี เล่าเรื่องราวของชีวิตผ่านตัวโน๊ต ให้จิตนาการช่วงขีวิตกับมุมรอบ ๆ โต๊ะเปียโน ใบหน้า และแววตาใต้แว่นกลม เท่านั้น แต่นั่นก็เพียงพอสำหรับการระลึกถึงผู้ชายคนหนึ่งที่ชีวิตผูกพันกับดนตรี

Ryuichi Sakamoto: Opus เป็นภาพยนตร์สารคดีปี 2023 ที่เป็นการอําลาอย่างเจ็บปวดจากนักดนตรีในตํานาน. เมื่อรู้ว่าเขากําลังต่อสู้กับโรคมะเร็ง ซากาโมโตะจึงสร้างการแสดงครั้งสุดท้ายให้กับแฟนๆ ของเขา.

สารคดีเรื่องนี้ถ่ายทําในปลายปี 2022 โดยมีรูปแบบที่แยกส่วน มีเพียงซากาโมโตะและเปียโนของเขา. ตลอดทั้งเรื่อง เขาแสดงผลงานประพันธ์ของเขา 20 ชิ้น แต่ละชิ้นได้รับการคัดเลือกอย่างพิถีพิถันโดยซากาโมโตะเอง. การเลือกเหล่านี้ทําหน้าที่เป็นการย้อนหลังซึ่งครอบคลุมอาชีพทั้งหมดของเขา.

ผู้ชมจะได้เดินทางผ่านวิวัฒนาการทางดนตรีของซากาโมโตะ ตั้งแต่วันแรก ๆ ของเขาในฐานะป๊อปสตาร์กับ Yellow Magic Orchestra ไปจนถึงเพลงประกอบภาพยนตร์ที่ได้รับการยกย่องสําหรับผู้กํากับเบอร์นาร์โด แบร์โตลุชชี. ภาพยนตร์เรื่องนี้ยังนําเสนอผลงานจากผลงานที่มีสมาธิมากขึ้นในเวลาต่อมาของเขา.

กํากับโดย Neo Sora ลูกชายของเขา "Opus" นําเสนอภาพที่ใกล้ชิดของศิลปิน. ถ่ายทําในพื้นที่ที่คุ้นเคยซึ่งรายล้อมไปด้วยผู้ร่วมงานที่เชื่อถือได้ ซากาโมโตะทุ่มเทหัวใจให้กับการแสดงแต่ละครั้ง. การรู้ว่านี่คือการแสดงต่อสาธารณะครั้งสุดท้ายของเขาช่วยเพิ่มความลึกทางอารมณ์ให้กับภาพยนตร์เรื่องนี้.

เปิดตัวในเดือนกันยายนปี 2023 ไม่นานหลังจากการจากไปของซากาโมโตะ "Opus" เป็นมากกว่าภาพยนตร์คอนเสิร์ต. เป็นการเฉลิมฉลองชีวิตของศิลปินและการบอกลาอันน่าประทับใจจากยักษ์ใหญ่ทางดนตรี.

Sound of Nature - กับการเข้าหาธรรมชาติในการเยียวยาบาดแผลของชีวิต

โลกนี้มันเต็มไปด้วยเสียงที่ noisy - we are living in the noisy world

เสียงที่ว่านี้ อาจจะไม่ใช่เสียงที่เป็น sound เสียงจริง ๆ แต่เป็นสิ่งที่ distract จากความคิดคำนึง ความรู้จักตัวตนของเรา การเข้าใจชีวิตตามความเป็นไป ชีวิตตามความเป็นจริง

มนุษย์เรายิ่งเจริญขึ้น เราห่างธรรมชาติชึ้นเรื่อย ๆ มันแปลกดีนะ

วันนี้ ได้เข้า website นึงเป็นของ Timber festival เทศกาลดนตรีและธรรมชาติที่จัดขึ้น National Forest UK โดยกิจกรรมของเทศกาลนี้ เป็นเรื่องดนตรีที่ผสานกับธรรมชาติ ศิลปะ และไอเดียที่จะได้มาแลกเปลี่ยนกัน รวมถึงกิจกรรมต่างๆ เช่น การปีนเขา เดินป่า และกิจกรรมกลางแจ้ง โดยทั้งหมด มีจุดมุ่งหมายเพื่ดเป็นการกระตุ้นเตือนความสำคัญของธรรมชาติและการผสานกับความเป็นอยู่ของคนและป่า

ใน website ของ Timber festival ยังมีเสียงที่น่าสนใจ เป็นเสียงของป่าและเสียงของดนตรี ใน sound of forest ที่รวบรวมเสียงของป่าต่างๆ ทั่วโลกมาให้ฟังในรูปแบบเสียงใน soundcloud

https://timberfestival.org.uk/soundsoftheforest-soundmap/?fbclid=IwAR03yGFTcK5MI-_rGb_EHHi-Wy_P0vXWfn_0Iea05llPXmbyRH2kGEPPIQA_aem_ASNrXcDRa6Y-FzpotUhbKSruBbyc1X4kTz9U8AkDTCRExIthq7vnCXIez1JdYcyz6-vB669_G3aeRYFS7YACzaGx

นอกจากนี้แล้ว ยังมี ศิลปินมาร่วมแจมด้วยรูปแบบเฉพาะตัวในการผสานเสียงดนตรีกับธรรมชาติ >> https://timberfestival.org.uk/sounds-of-the-forest/the-next-phase/

การสดับฟังเสียงของธรรมชาติ เป็นการผ่อนคลาย หากในแง่ของทางประสาทวิทยา ก็เป็นแห่งของการสร้าง alpha wave คลื่นความถี่ที่ทำให้สมองผ่อนคลายและมีความสุขที่สุด

หลับตาลง ปล่อยวางความกังวล ละทิ้งความวุ่นวาย จินตนาการ ว่าคุณกำลังยืนท่ามกลางป่าใหญ่ ร่มรื่นด้วยแมกไม้สูงตระหง่าน สายลมพัดผ่านใบไม้ เสียงใบไม้ไหวดังก้อง สัมผัสแผ่วเบาประสาทสัมผัสของคุณ

เสียงฝน โปรยปรายลงมา เพิ่มเติมจังหวะให้กับบรรยากาศ เสียงเม็ดฝนกระทบใบไม้ ดังก้องกังวาน ผสมผสานกับเสียงกิ่งไม้กระทบกัน สร้างซิมโฟนีธรรมชาติอันไพเราะ

เสียงนกร้อง ดังก้องกังวานไปทั่วป่า เสียงเพลงอันไพเราะจากนกหลากหลายสายพันธุ์ ขับขานประสานเสียง สร้างความกลมกลืนกับธรรมชาติ ราวกับวงออร์เคสตราอันยิ่งใหญ่

เสียงน้ำ ไหลรินจากลำธาร เสียงน้ำตกดังก้อง สะท้อนก้องไปทั่วป่า เสียงน้ำที่ไหลรินอย่างต่อเนื่อง เปรียบเสมือนสัญลักษณ์ของธรรมชาติที่เปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ แต่ก็ยังคงอยู่เหนือกาลเวลา

ท่ามกลาง เสียงธรรมชาติอันไพเราะ เหล่านี้ จิตใจของคุณค่อยๆ สงบลง ความกังวลทั้งปวงค่อยๆ จางหายไป เหลือเพียงความเงียบสงบและความสงบสุขที่แท้จริง

ศิลปิน หลายท่าน ได้บันทึกเสียงธรรมชาติอันไพเราะเหล่านี้ ผ่านผลงานศิลปะ เช่น โปรเจ็กต์ "Sounds of the Forest" เสียงธรรมชาติเหล่านี้ถูกนำมาผสมผสานกับเสียงดนตรี สร้างเป็นบทเพลงที่ไพเราะ ดึงดูดให้ผู้ฟังดื่มด่ำไปกับธรรมชาติ

ลอง หลับตาลง ฟังเสียงเพลงจากธรรมชาติเหล่านี้ ปล่อยให้เสียงเพลงพาคุณไปสู่สถานที่แห่งความสงบสุข สัมผัสกับความงามอันเรียบง่ายแต่ลึกซึ้งของโลกธรรมชาติ

ธรรมชาติ มอบของขวัญอันล้ำค่าให้กับเรา มอบความสงบสุข ผ่อนคลาย และฟื้นฟูจิตใจ ให้เราได้กลับมาเชื่อมต่อกับโลกอีกครั้ง

ใช้เวลาสักครู่ ฟังเสียงธรรมชาติอย่างตั้งใจ ปล่อยวางความคิด ปล่อยให้เสียงเพลงธรรมชาติพัดพาคุณไปสู่สถานที่แห่งความสงบสุข

ประสบการณ์เหนือธรรมชาติและความผูกพันธ์หลังความตายของสัตว์เลี้ยง The supernatural feeling of losing pet

คนเราย่อมพบความสูญเสีย และ หลายครั้งที่เราได้ยินสิ่งเหนือธรรมชาติจากประสบการณ์ความสูญเสีย และการมาเยือนของผู้ที่ล่วงลับ

“ประสบการณ์ที่ได้สัมผัส ไม่ว่าทางประสาทสัมผัสใดก็ตาม จะมีความแตกต่างกันไป โดยความผูกพันธ์ที่แตกต่างกันอาจทำให้ประสบการณ์ต่างกัน และมันก็มีทั้งประสบการณ์เชิงลบและเชิงบวก โดยประสบการณ์เกี่ยวกับสัตว์เลี้ยงก็เป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจอีกแบบหนึ่งที่แตกต่างไปจากการสูญเสียคนที่รู้จักหรือใกล้ชิด”

การศึกษาประสบการณ์เหนือธรรมชาติต่อสัตว์เลี้ยงที่จากไป

การวิจัยพิจารณาถึงผลกระทบทางจิตวิทยาของประสบการณ์เหล่านี้ โดยเน้นถึงความสำคัญในกระบวนการโศกเศร้าสำหรับเจ้าของสัตว์เลี้ยง ในบทความที่ตีพิมพ์ในวารสาร Anthrozoös นักวิจัยจากมหาวิทยาลัยแมริแลนด์วิเคราะห์การมาเยือนเหนือธรรมชาติที่รายงานโดยเจ้าของสุนัข 544 รายบน Twitter/X และ Instagram เพื่อตอบคำถามที่เธอโพสต์ในบัญชียอดนิยมของเธอที่ให้รายละเอียดเกี่ยวกับการผจญภัยของฝูงโกลเด้นรีทรีฟเวอร์ของเธอ

ความคิดเห็นเหล่านี้แบ่งออกเป็น 2 หัวข้อหลัก โดยมี 6 หัวข้อย่อย ได้แก่ ประสบการณ์ทางกายภาพ (การได้ยิน การเห็น และการสัมผัสผีสุนัข) และประสบการณ์การตีความแบบนามธรรม (การเห็นสัญญาณในธรรมชาติ การได้รับการเยี่ยมเยียนจากสุนัขที่เสียชีวิตในความฝัน และการระบุความรู้สึกและปรากฏการณ์ จิตวิญญาณของสุนัข)

มีการศึกษาวิธีที่ผู้คนบรรยายถึงความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับการมาเยือนเหนือธรรมชาติเหล่านี้ด้วย พบ 3 หัวข้อ ได้แก่ ความรู้สึกเชิงบวก ความรู้สึกผสมไปจนถึงความรู้สึกเศร้า และข้อความ

ความรู้สึกที่รายงานส่วนใหญ่ (74.6%) เป็นความรู้สึกเชิงบวก ทำให้ผู้คนรู้สึกสบายใจ มั่นใจ และรู้สึกถึงการปกป้อง

ประมาณครึ่งหนึ่งเป็นการแสดงให้เห็นทางกายภาพ เช่น การได้ยินเสียงคลิก-คลิก-คลิกของตะปูบนไม้เนื้อแข็ง รู้สึกจมูกเปียกเล็กน้อยที่แก้ม หรือสัมผัสได้ถึงสิ่งมีชีวิตขนยาวที่อบอุ่นบนเตียงข้างๆ อีกครึ่งหนึ่งเป็นสัญญาณ เช่น เห็นผีเสื้อหรือสายรุ้ง (บทกวียอดนิยมเกี่ยวกับการสูญเสียสัตว์เลี้ยง “ข้ามสะพานสายรุ้ง”) หรือพบสุนัขในความฝัน

“โดยทั่วไปแล้ว สิ่งเหล่านี้เป็นการปฏิสัมพันธ์อย่างสันติ เงียบสงบและเกือบจะเป็นการปลอบโยนกันในระดับสากล” เธอกล่าว ตรงกันข้ามกับการวิจัยที่แสดงให้เห็นว่าประสบการณ์เหนือธรรมชาติเป็นผลลบ “ในทางจิตวิทยา มันดีต่อผู้คน”

ความสนใจของ Golbeck ในหัวข้อนี้เป็นทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องอาชีพ เนื่องจากเธอและสามีของเธอ Ingo Burghardt เริ่มช่วยเหลือโกลเด้น รีทรีฟเวอร์ที่ป่วยหรืออายุมากในปี 2017 เธอก็สูญเสียสุนัขไปเกือบสิบตัว และในฐานะนักวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ที่ต้องการทำความเข้าใจกับแนวคิดหัวรุนแรงทางออนไลน์ เธอได้เจาะลึกเรื่องจิตวิทยา โดยจบปริญญาโทในหัวข้อจากมหาวิทยาลัยฮาร์วาร์ดในภาคการศึกษานี้

การวิจัยแสดงให้เห็นว่า “คนที่เห็นผีของมนุษย์ผู้เป็นที่รักซึ่งเสียชีวิตไปแล้ว มักเรียกพวกเขาว่าภาพหลอน” เธอกล่าว “ตามหลักวิทยาศาสตร์แล้ว นั่นเป็นเรื่องจริง แต่ในขณะเดียวกัน คนก็มักอยากรู้สึกเมินเฉยต่อประสบการณ์นั้น”

สังคมให้ช่องทางสาธารณะสำหรับความเศร้าโศกแก่เจ้าของสัตว์เลี้ยงเพียงไม่กี่แห่ง เธอกล่าว ผู้คนเริ่มให้ความสนใจกับการจากไปของสัตว์เลี้ยงมากขึ้นเรื่อย ๆ เหมือนสมาชิกในครอบครัว  การวิจัยแสดงให้เห็นว่าผู้คนมีความผูกพันกับสุนัขของพวกเขา คล้ายคลึงกับความสัมพันธ์ระหว่างแม่กับลูก Golbeck กล่าว

การประสบกับวิญญาณของผู้จากไปถือเป็นประสบการณ์แห่งความเศร้าโศกตามวัฒนธรรมที่พบได้ทั่วไป ปฏิสัมพันธ์ดังกล่าวเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่เรียกว่า “พันธะต่อเนื่องภายนอก” และแสดงถึงความสัมพันธ์ที่กำลังดำเนินอยู่กับผู้จากไป

ความแตกต่างของประสบการณ์กับสุนัขหรือสัตว์เลี้ยง จะมีความแตกต่างกันกับการสูญเสียคน ซึ่งมักเป็นประสบการณ์เชิงลบมากกว่า เช่น ได้กลิ่นเหม็น มีเงาตะคุ่ม หรือ อาการหนาวเย็นยะเยือก

reference

1. https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/08927936.2024.2327174

โอบกอดเงา เรื่องของยายวัย 90 และการไม่รู้สึกเสียดายอะไร

ในเมืองเล็กๆ ที่สวยงามแปลกตาที่ตั้งอยู่ระหว่างเนินเขาสลับกับป่าที่ส่งเสียงกระซิบ มีผู้หญิงคนหนึ่งอาศัยอยู่ซึ่งได้เห็นการจากไปของเก้าทศวรรษที่ผ่านมา ขอเรียกคุณยายว่า “คุณยายคนนึง” ละกัน วิญญาณผู้อ่อนโยนซึ่งมีสติปัญญาล้ำลึกพอๆ กับริ้วรอยบนใบหน้าของเธอที่ผุกร่อน

บ่ายวันหนึ่งที่สดใสของฤดูใบไม้ร่วง ขณะที่ใบไม้เต้นรำเพลงวอลทซ์สุดท้ายก่อนถึงฤดูหนาวที่กำลังจะมาถึง “คุณยายคนหนึ่ง” นั่งอยู่ริมหน้าต่างกระท่อมอันแสนสบายของเธอ ความคิดของเธอล่องลอยไปราวกับลมกระโชกในฤดูใบไม้ร่วง เมื่อดวงอาทิตย์ส่องแสงสีทองไปทั่วห้อง ดูเหมือนเธอจะหลงอยู่ในโลกที่อยู่ระหว่างความทรงจำและภวังค์

ประตูเปิดออกดังเอี๊ยด และอาจารย์หมอก้าวเข้ามาเยี่ยมไข้ ชายหนุ่มผู้มีสายตาใจดีและมีจิตใจอยากรู้อยากเห็น เขามักจะขอคำแนะนำจาก“คุณยายคนหนึ่ง”บ่อยครั้ง โดยดึงดูดเข้าหาบ่อเกิดแห่งปัญญาที่ดูเหมือนจะหลั่งไหลออกมาจากเธอในทุกคำพูด

“คุณยายคนหนึ่ง สวัสดีครับ” เสียงของเขาแผ่วเบาราวกับเสียงใบไม้ที่ร่วงหล่น “อจ.ขอนั่งกับคุณยายสักพักได้ไหม?”

ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “คุณยายคนหนึ่ง” ชี้นิ้วไปที่เก้าอี้ว่างข้างๆ เธอ "แน่นอน คุณหมอที่รัก อะไรทำให้คุณมาที่นี่ในวันที่สวยงามเช่นนี้"

อจ.หมอ นั่งลง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเคารพและความห่วงใย “ฉันได้ยินเสียงกระซิบในหมู่บ้าน คุณยาย เสียงกระซิบของความเหนื่อยล้าของคุณ ความปรารถนาที่จะจากโลกนี้”

ตาของ “คุณยายคนหนึ่ง” สบกันกับ อจ หมอ และแม้ว่าดวงตาของเธอจะพร่าเลือนและเปลือกตาก็หนักและหย่อยคล้อย แต่กลับเปล่งประกายด้วยแสงจากภายใน “อา เสียงกระซิบแห่งวัยชรา” เธอครุ่นคิด “แต่อย่ากังวลไปเลยคุณหมอ วิญญาณของฉันอาจจะแก่แล้ว แต่ก็ยังเดินอย่างช้า ๆ ไปตามจังหวะของชีวิต”

อาจารย์หมอ ขมวดคิ้ว ความอยากรู้อยากเห็นของเขาป่องๆ “แล้วทำไมล่ะคุณย่า? ทำไมต้องพูดถึงการจากไปในเมื่อโลกนี้ยังมีความสวยงามอยู่มากมาย”

ถอนหายใจเบาๆ หลุดออกจากริมฝีปากของ “คุณยายคนหนึ่ง” พร้อมคำพูด

ที่พร้อมไปด้วยการไตร่ตรองในช่วงชีวิตไว้ด้วย “เห็นไหม อจ หมอ ที่รัก” เธอเริ่มด้วยเสียงท่วงทำนองอันอ่อนโยนที่ถักทอด้วยสายใยแห่งความหยั่งรู้อันลึกซึ้ง “เวลาที่ผ่านไป มันจารึกตอกลงในร่างกายที่ทรุดโทรมลงทีละหน่อย ร่างกายของฉันเหมือนเปลือกไม้ และอายุก็สลักแก่นวงปีไว้ ถึงแม้วิญญาณจะยังลุกโชนเท่าใด แต่มันก็ไม่อาจอาศัยอยู่ในร่างกายนี้ได้”

อจ. หมอ พยักหน้า หัวใจของเขาหนักอึ้งด้วยความเข้าใจ

รอยยิ้มของ“คุณยายคนหนึ่ง” เป็นเหมือนสัญญาณในยามพลบค่ำ ส่องสว่างในความมืดด้วยความเปล่งประกายอันอ่อนโยน

“แล้วคุณย่าไม่กลัวความตายเหรอ?” เขาถามด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาเสมือนไม่อยากให้ขนนกกระดิกจากลมที่ออกจากคำพูด

“คุณยายคนหนึ่ง” ส่ายหัว ดวงตาของเธอสะท้อนถึงส่วนลึกอันไม่มีที่สิ้นสุดของจักรวาล “ไม่ หรือคุณหมอ เพราะความตายเป็นเพียงบทสุดท้ายของเรื่องราวอันยิ่งใหญ่ของการดำรงอยู่ ประตูที่เราทุกคนต้องผ่านไป และแม้ว่าการเดินทางจะเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แต่ก็ยังเต็มไปด้วยสิ่งที่รอสัญญาณของการเริ่มต้นใหม่ "

ขณะที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า ทอดเงายาวไปทั่วห้อง อจ. รู้สึกถึงความสงบสุขที่ปกคลุมเขาราวกับกระแสน้ำที่อ่อนโยน เพราะด้วยภูมิปัญญาของ“คุณยายคนหนึ่ง” เขาได้พบกับความปลอบใจท่ามกลางกระแสน้ำที่หมุนวนของชีวิต

และในขณะที่พวกเขานั่งอยู่ด้วยกันท่ามกลางแสงที่จางหายไป ล้อมรอบด้วยเสียงสะท้อนของคนรุ่นก่อนและเสียงกระซิบแห่งอนาคตที่ยังไม่คลี่คลาย พวกเขาโอบรับความงดงามของช่วงเวลาปัจจุบัน โดยรู้ว่าแม้ในคืนที่มืดมนที่สุด ดวงดาวก็ยังคงส่องแสงเจิดจ้า

หลู่ซุน: เวลาก็เหมือนกับน้ำในฟองน้ำ

"Time is like water in a sponge, as long as you are willing to squeeze it, there is always something"

“เวลาก็เหมือนกับน้ำในฟองน้ำ เมื่อยามที่คุณบีบมัน ยังไงก็ต้องมีบางสิ่งออกมาเสมอ”

-หลู่ซุน

เราต่างบ่นว่าไม่มีเวลา หรือคนที่มีเวลา ก็ใช้แบบสุรุ่ยสุร่ายไปเหมือนมันไม่มีวันหมด เราใช้เวลาแตกเป็นเสี่ยง ๆ โยนไปกับสิ่งที่ไม่มีค่า เราถูกชักจูงไปกับสิ่งแวดล้อมที่พร้อมขโมยเวลาของเรา

เวลา อาจเรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่ราคาแพงที่สุดก็ว่าได้ เราบอกว่าไม่มีเวลา แต่เมื่อเราต้องการมันจริง ๆ ในสิ่งที่จำเป็น มันก็จะยังมีให้เราเค้นอีกนั่นแหละ

หลู่ซุน (1881-1936)

โจว ชู่เหริน หรือที่รู้จักกันดีในนามปากกา หลู่ซุน ได้รับการยกย่องว่าเป็นบิดาแห่งวรรณคดีจีนสมัยใหม่ เขาเกิดในปี พ.ศ. 2424 และเสียชีวิตในปี พ.ศ. 2479 หลายคนในยุคนั้นยกย่องเขาว่าเป็นตัวแทนที่สำคัญที่สุดของจิตสำนึกของประเทศจีน

ชื่อเสียงของหลู่ซุนโด่งดังจากเรื่องสั้นที่เขาเขียนในภาษาจีนสมัยใหม่ ผลงานของเขามีทั้งแบบเยือกเย็น ตลกขบขัน และเสียดสีสังคม หลู่ซุนยังเขียนบทกวี ร้อยแก้ว ประวัติศาสตร์วรรณกรรม การวิจารณ์วัฒนธรรม และบทความเชิงโต้แย้งอีกด้วย

ในช่วงปลายทศวรรษ 1920 หลู่ซุนกลับมาโด่งดังอีกครั้งจากบทความประเภท feuilleton ที่เขาใช้โจมตีรัฐบาลขุนศึกในกรุงปักกิ่ง ต่อมาในทศวรรษ 1930 เขายังคงใช้บทความประเภทนี้ต่อต้านพรรคชาตินิยมที่เข้ายึดครองรัฐบาลของสาธารณรัฐจากขุนศึก แต่ปกครองแบบเผด็จการ

ผลงานของหลู่ซุนสะท้อนให้เห็นถึงปัญหาทางสังคมและการเมืองของจีนในยุคนั้น เขาวิพากษ์วิจารณ์ระบบศักดินา ความงมงาย และความอ่อนแอของชาวจีน ผลงานของเขามีอิทธิพลต่อนักเขียนรุ่นต่อๆ มาอย่างมาก และยังคงได้รับการอ่านอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน

ผลงานสำคัญ

• เรื่องสั้น: "ตะโกนสู้", "อาQ จริงใจ", "ยา"

• บทความ: "บันทึกจากห้องใต้หลังคา", "การวิพากษ์วิจารณ์วรรณกรรมจีน"

รางวัล

• รางวัลวรรณกรรมโลก นีลส์ โบห์ร (2005)

มรดก

• หลู่ซุนได้รับการยกย่องว่าเป็นหนึ่งในนักเขียนที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของจีน

• ผลงานของเขามีอิทธิพลต่อนักเขียนรุ่นต่อๆ มาอย่างมาก

• หลายเมืองในจีนมีถนนหรือสถานที่ที่ตั้งชื่อตามเขา