7 เทคนิคประชุมทีม ไม่ให้มีแต่ “ตัวกี้กี้”

ตัวกีกี้ มันน่ารำคาญ ร้องกีกี้ กีกี้ มาตายแทนหัวหน้า ไม่มีประโยชน์อะไรเลย พวกกระบวนการ shocker ที่มีแต่ตัวกีกี้

ในการประชุมสภาของประเทศไทย มีแต่ “ตัวกีกี้” องครักษ์พิทักษ์หัวหน้า ประท้วงกันไร้สาระ จับประเด็นไม่ได้ เต็มไปหมด เนื้อหามีแต่พร้อมพลีกาย ถวายหัวให้ได้ scene มันก็จะมีแต่เสียง “กีกี้ กีกี้ กีกี้” เต็มไปด้วยตัวคั่นเวลา ไม่ว่าจะฝ่ายไหน เห็นทีไร ก็แบบนี้บ่อยมาก

ในหลาย ๆ ที่ประชุม บางทีก็เต็มไปด้วย “ตัวกี้กี้” เหมือนกัน ทำให้เมื่อครบเวลา เฮ้ย สรุปเนื้อหาเป็นไงวะเนี่ย — ไม่ได้เกิดประโยชน์อะไรเลย

แต่ในวงการธุรกิจสตาร์ทอัพ ผู้ก่อตั้ง ต้องเร่งพลัง ทำให้การประชุมทีมไม่ใช่แค่พิธีกรรม แต่เป็นพื้นที่สำคัญที่ไอเดียใหม่ๆ จะถูกผลักดัน ปัญหาจะถูกคลี่คลาย และทิศทางของทีมจะถูกกำหนดร่วมกัน

ในโลกของสตาร์ทอัพ วันนี้มาคุยกันว่า เราจะ conduct งานประชุมอย่างไร ไม่ให้คนที่มีส่วนร่วม ไม่ใช่ตัวกีกี้

7 ข้อคิดประชุมทีมสตาร์ทอัพ ไม่ให้เต็มไปด้วย “ตัวกี้กี้”

ในการประชุมทีมสตาร์ทอัพ เราไม่ได้ต้องการแค่เสียงให้ห้องดูมีชีวิต แต่ต้องการ ความคิดที่นำไปสู่การตัดสินใจและการลงมือทำ
เพื่อลดบทบาทของ “ตัวกี้กี้” — คนที่พูดเยอะแต่ไม่สร้างคุณค่า — ลองใช้ 7 แนวทางนี้

1. เริ่มประชุมด้วย “เป้าหมายชัดๆ”

เปิดประชุมด้วยคำถาม: “วันนี้เราจะออกจากห้องนี้ไปพร้อมอะไร?”

ไม่ใช่แค่ประชุมให้ครบ แต่ประชุมให้ เกิดผลลัพธ์
เป้าหมายชัด = ทุกคนมีทิศทางร่วม

2. ให้บทบาทชัดเจนกับผู้เข้าร่วม

ตอบให้ได้ว่าใครเป็น “ผู้ตัดสินใจ / ผู้ให้ข้อมูล / ผู้ลงมือ / ผู้ฟัง”

คนที่ไม่มีบทบาทไม่ควรถูกบังคับให้อยู่ในห้อง หรือสามารถรับรู้ผ่านสรุปภายหลังได้

3. ผู้นำประชุมสำคัญที่สุด

เพราะ “การประชุมที่ดี” มักมาจาก “การเตรียมตัวที่ดี”

หน้าที่ของผู้นำประชุม:

• ตั้งเป้าให้ชัด

• คุมจังหวะให้กระชับ

• ดึงคนเงียบให้พูด

• เบรกคนพูดเยอะให้เข้าเรื่อง

• สรุปและส่งไม้ต่อให้ชัดเจน

อย่าปล่อยให้ห้องประชุมถูกยึดโดยคนเสียงดังแต่ไร้ทิศทาง

4. พูดเพราะ “คิดแล้ว” ไม่ใช่เพราะ “ต้องพูด”

อย่าเปล่งเสียงเพื่อความอยู่รอด

Startup ต้องการ Idea ที่นำไปใช้ได้จริง ไม่ใช่ “คอมเมนต์ที่ไม่มีวันต่อยอด”

5. ให้เวลาคิดก่อนพูด

ใช้หลัก “Think–Write–Speak”
ให้ทุกคนจดความคิดก่อน แล้วจึงแชร์

ช่วยให้ไอเดียมีคุณภาพ ลดการพูดแบบน้ำท่วมทุ่ง

6. เคารพเวลา = เคารพทีม

เวลาในสตาร์ทอัพคือทรัพยากรที่แพงที่สุด

การพูดนอกเรื่อง การลากยาว การพูดซ้ำซาก = เบิร์นพลังของทีมแบบไร้ค่า

7. สรุปชัด ใครทำอะไรต่อ

“ประชุมที่ดี = ทุกคนรู้ว่าต้องทำอะไรหลังจากนี้”

ไม่มี Action ไม่มี Owner = เสียเวลาเปล่า

สรุปสั้นๆ:

"ห้องประชุมไม่ใช่เวทีคั่นเวลา"
ถ้าคุณแค่พูดแต่ไม่คิด = “ตัวกี้กี้”
ถ้าคุณนำประชุมไม่เป็น = “ปล่อยทีมล่องลอย”
ถ้าอยากสร้างทีมที่ขับเคลื่อนจริง ต้องประชุมแบบมีคุณภาพ ไม่ใช่แค่ครบคน

Pivot or Die: นวัตกรรมต้องเปลี่ยนได้ ไม่งั้นก็ต้องตายไป

“บางครั้งผมก็อายม้วนที่จะพูดถึงหน้าตาของ product ดั้งเดิมที่ล้มไม่เป็นท่า ก่อนที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง เราต่างจำวันนั้นได้”

ในวงการนวัตกรรม เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เล่าไปยิ้มไป ในฐานะผู้ก่อตั้ง ที่เมื่อประสบความสำเร็จ เบื้องหลังจะต้องเต็มไปด้วยรอยแผล แต่ 90% จะไม่มีโอกาสมาพูดแบบนี้ เพราะจะหายไปใน 3 ปี

Eric Ries ผู้เขียน The Lean Startup คัมภีร์แห่งนวัตกรรม กล่าวไว้ว่า

“Pivot คือการเปลี่ยนกลยุทธ์โดยไม่เปลี่ยนวิสัยทัศน์”

นี่คือคำที่ทรงพลัง มุมมองระยะยาว เราไม่ได้เปลี่ยนไป เราเปลี่ยนวิธีไปให้ถึงสิ่งนั้นมากกว่า

Pivot รากของคำมาจากจุดเปลี่ยนสงคราม

คำว่า "Pivot" มีรากมาจากภาษาฝรั่งเศส ซึ่งแปลว่า จุดศูนย์กลางหรือหมุดที่สิ่งของหมุนอยู่บนนั้น โดยดั้งเดิมใช้ในทางทหาร หมายถึงการเคลื่อนพลไปรอบๆ จุดศูนย์กลางเพื่อเปลี่ยนทิศโดยยังรักษากลยุทธ์หลักไว้ แนวคิดนี้ต่อมาได้ถูกนำมาใช้ในโลกธุรกิจเพื่ออธิบายการเปลี่ยนแปลงกลยุทธ์ขององค์กรหรือผลิตภัณฑ์ที่ยังยึดโยงกับวิสัยทัศน์หลัก

หนึ่งในตัวอย่างแรกๆ ของการ Pivot ทางธุรกิจคือช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 โรงงานผลิตรถยนต์ในสหรัฐฯ เปลี่ยนสายการผลิตจากรถยนต์มาเป็นรถถังและเครื่องบินภายในเวลาอันสั้น การเปลี่ยนทิศทางนี้ไม่เพียงสนับสนุนการสงครามเท่านั้น แต่ยังแสดงให้เห็นถึงพลังของการปรับทรัพยากรและจุดโฟกัสเพื่อตอบสนองความจำเป็นเร่งด่วน

ในโลกธุรกิจยุคใหม่ Pivot กลายเป็นแนวคิดสำคัญในทฤษฎีนวัตกรรม โดยเฉพาะในแนวทาง Lean Startup ที่เน้นความเร็ว การทดลอง และการเรียนรู้จากลูกค้าอย่างต่อเนื่อง

เหตุผลเชิงกลยุทธ์: เมื่อไรและทำไมต้อง Pivot

รายงานจาก CB Insights ที่วิเคราะห์ปัจจัยล้มเหลวของสตาร์ทอัป 111 ราย พบว่า 35% ล้มเหลวเพราะ “ไม่มีความต้องการในตลาด” ซึ่งชี้ให้เห็นว่า การรู้ว่าควร Pivot เมื่อใด ไม่ใช่แค่กลยุทธ์ แต่คือ “ความอยู่รอด”

Pivot ที่เกิดขึ้นอย่างถูกเวลา มักเป็นผลจากการรับฟังลูกค้า การเปลี่ยนแปลงของตลาด หรือเทคโนโลยีที่เข้ามาเปลี่ยนเกม ตัวอย่างที่ชัดเจนคือ Netflix ซึ่งเริ่มจากธุรกิจเช่าดีวีดีทางไปรษณีย์ และ Pivot มาสู่การสตรีมมิ่งโดยล่วงหน้าก่อนตลาดจะเปลี่ยน จนกลายเป็นผู้นำในอุตสาหกรรม

Innovation Pivot คือการใช้จุดแขนงขององค์กรสร้างสิ่งใหม่อย่างแท้จริง จนบางครั้งสร้างอุตสาหกรรมใหม่หรือเปลี่ยนตลาดไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ใช่เพียงเพื่อเอาตัวรอด แต่เพื่อ "วิวัฒน์"

“ผมเคยคุยกับ startup รายหนึ่ง เค้าประสบความสำเร็จในวันนี้ วันที่เป็นปีที่ 3 ของการก่อตั้ง startup และเค้าก็บอกว่า ในช่วง 3 ปีที่ผ่านมา เค้าวนปรับเปลี่ยนหน้าตาผลิตภัณฑ์ไปเกือบร้อยครั้ง”

สติปัญญาทางอารมณ์ในช่วง Pivot

Pivot ไม่ใช่แค่เรื่องของกลยุทธ์ แต่เกี่ยวข้องกับ “อารมณ์” อย่างลึกซึ้ง ต้องอาศัยความถ่อมตนเพื่อยอมรับว่าสิ่งที่ทำอยู่อาจไม่เวิร์ก และความกล้าหาญที่จะเริ่มทดลองใหม่

Adam Grant นักจิตวิทยาองค์กรกล่าวไว้ว่า

“สัญลักษณ์ของคนเปิดใจ คือการไม่เอาความคิดของตัวเองไปผูกกับตัวตนของเรา”

องค์กรที่มีความถ่อมตนทางปัญญา มัก Pivot ได้ก่อนที่วิกฤตจะมาถึง และถือเป็น “ความคล่องตัวทางอารมณ์” ที่สำคัญพอๆ กับความฉลาดทางตลาด

บทบาทของข้อมูลและ Feedback

Pivot ยุคใหม่ขับเคลื่อนด้วย “ข้อมูล” และ “ลูกค้า” ตามแนวทาง Lean Startup ที่เน้น MVP (Minimum Viable Product) และการเรียนรู้จากผู้ใช้จริง

Spotify คือกรณีศึกษาในเรื่องนี้ โดยมีการ Pivot ย่อย (micro-pivots) อย่างต่อเนื่อง ทั้งใน UI และอัลกอริธึม เพื่อยกระดับประสบการณ์โดยไม่แตะโครงสร้างหลัก

รายงานจาก McKinsey ระบุว่า บริษัทที่ใช้ Customer Analytics อย่างจริงจังมีโอกาสชนะคู่แข่งด้านการหาลูกค้าใหม่มากถึง 23 เท่า ยืนยันว่า “การฟังตลาด” สำคัญกว่าการดันทุรังกับวิสัยทัศน์ที่หมดอายุ

Pivot กระบวนการที่เล่นกับอารมณ์และความหลงรัก product ตัวเอง

ทั้งที่ทุกคนที่ทำนวัตกรรมรู้ว่า ต้องเปลี่ยนแปลง อาจไม่มาก หรืออาจจะมากจนต้องทุบทิ้งผลิตภัณฑ์สุดรักของตัวเอง กระบวนการ Pivot กลายเป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญที่สุดของผู้นำ

บางครั้งการ Pivot มันเป็นการทำลายความฝัน หรือผลิตภัณฑ์ต้นแบบที่ตัวเองรัก แต่นั่นมันคือทางรอด ซึ่งผู้ก่อต้ังต้องเลือกเอาว่าจะรักผลิตภัณฑ์ตัวเองที่ไม่มีอนาคต หรือ รักลูกค้า คนที่ใช้นวัตกรรมของคุณกันแน่

น้ำหนักของสิ่งที่ผ่านไป: ทำไม 90% ของความเสียใจจึงเกิดจากอนาคตที่ยังไม่มาถึง

"คำพูดที่เศร้าที่สุดในโลกอาจเป็นเพียงคำว่า ‘มันอาจจะเป็นไปได้’" — John Greenleaf Whittier

ความเสียใจคือประสบการณ์ร่วมของมนุษย์ แต่กลับเป็นสิ่งที่เราเข้าใจผิดอยู่เสมอ หลายคนคิดว่าความเสียใจเกิดจากอดีต—จากความผิดพลาด โอกาสที่พลาดไป หรือความสัมพันธ์ที่จบลง ทว่าในความเป็นจริง น้ำหนักที่แท้จริงของความเสียใจ อาจไม่ได้อยู่ที่สิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว แต่อยู่ที่ “อนาคต” ที่เราคิดว่าเราได้สูญเสียไปต่างหาก

แม้ความเสียใจเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้และเป็นธรรมชาติของสิ่งมีขีวิต แต่บางครั้ง มันกลับดึงเราให้ตกหลุมลึกที่หาทางขึ้นไม่เจอ และวิ่งอยู่ในวังวนของความเสียใจ ซึ่งอาจทำให้เสียช่วงเวลาของชีวิตเราไปอย่างน่าเสียดาย เราจึงควรเรียนรู้ จิตวิทยาแห่งความเสียใจ ไว้เป็นเกราะป้องกันตัวเองและสร้างเกราะให้คนที่เรารัก

จิตวิทยาของความเสียใจ: อารมณ์ที่มองไปข้างหน้า

แม้โดยผิวเผิน ความเสียใจจะดูเหมือนเป็นอารมณ์ที่หวนคิดถึงอดีต แต่งานวิจัยทางจิตวิทยากลับพบว่า ความเสียใจนั้นมีลักษณะ “มองไปข้างหน้า”

Neal Roese นักจิตวิทยา ที่มีงานเรื่องความเสียใจ >> wiki https://en.wikipedia.org/wiki/Neal_Roese

จากการศึกษาโดย Neal Roese นักจิตวิทยาชั้นนำในปี 2005 ชี้ให้เห็นว่า ความเสียใจไม่ได้เกิดจากการคิดวนเวียนกับอดีตเท่านั้น แต่เป็นการ “จินตนาการว่าอดีตควรจะนำไปสู่ปัจจุบันหรืออนาคตที่ดีกว่านี้” กล่าวอีกนัยหนึ่ง มันคือการคิดแบบ “ถ้าตอนนั้นฉัน…” ซึ่งเป็นการสร้างภาพอนาคตทางเลือกที่ไม่มีวันเกิดขึ้นจริง

ข้อมูลจาก สมาคมจิตวิทยาอเมริกัน (APA) ยังระบุว่า ความเสียใจมักจะมาพร้อมกับความวิตกกังวล ความกลัว หรือความเศร้า ซึ่งไม่ได้เกิดจากเหตุการณ์ในอดีตโดยตรง แต่เกิดจากสิ่งที่เราคิดว่า “มันน่าจะเกิดขึ้นได้” ในอนาคตต่างหาก

กับดักของความคิด: การหลงไปกับอนาคตที่ไม่มีอยู่จริง

จิตวิทยาการรู้คิด (Cognitive Psychology) บอกเราว่า ความเสียใจรุนแรงขึ้นเพราะกระบวนการคิดบางแบบ เช่น

• การคิดแบบหายนะ (Catastrophizing): มองผลลัพธ์แย่ๆ ว่าร้ายแรงเกินจริง

• การอุดมคติ (Idealization): มองอนาคตที่ไม่ได้เกิดขึ้นว่า “สมบูรณ์แบบ”

หนังสือ mode สำหรับการคิดเร็วและช้า โดย Daniel Kahneman

ในหนังสือ Thinking, Fast and Slow นักเศรษฐศาสตร์และนักจิตวิทยา Daniel Kahneman อธิบายว่า มนุษย์มีแนวโน้มจะ “กลัวการสูญเสีย” มากกว่าชื่นชมสิ่งที่ได้มา เราจึงรู้สึกเจ็บปวดกับ “อนาคตที่ไม่เกิดขึ้น” มากกว่าการยอมรับปัจจุบันที่มี

เช่น คนที่เสียใจที่ไม่เลือกเส้นทางอาชีพหนึ่งในอดีต จริงๆ แล้วเขาไม่ได้เสียใจแค่เรื่องการตัดสินใจ แต่กำลังโศกเศร้ากับ “ตัวตนที่เขาเชื่อว่าเขาน่าจะได้เป็น” ซึ่งล้วนมาจากจินตนาการทั้งสิ้น

เรื่องเล่าที่เตือนใจ: ความเสียใจจากอนาคตที่ไม่มีอยู่จริง

ลองฟังเรื่องของ เอล นักดนตรีผู้มีพรสวรรค์ เธอเคยได้รับโอกาสไปเรียนต่อเมืองนอก แต่เธอปฏิเสธไป 20 ปีผ่านไป เธอไม่ได้เสียใจกับใบสมัครที่ไม่ได้ส่ง หรือเครื่องบินที่ไม่ได้ขึ้น แต่เสียใจกับ “ตัวเองที่น่าจะเป็น” — ศิลปินชื่อดัง ผู้เดินทางไปทั่วโลก

หรือเรื่องของ มาร์ก ผู้เลิกกับคนรักเพราะกลัวการผูกมัด แม้วันนี้เขาจะแต่งงานมีความสุขแล้ว แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกเสียใจ ไม่ใช่เพราะอยากย้อนเวลากลับไป แต่เพราะเขาสงสัยว่า “ชีวิตจะเป็นอย่างไรถ้าเลือกอีกทางหนึ่ง”

คำกล่าวของ Steve Jobs ก็เตือนสติเราไว้ว่า:
"เวลาของคุณมีจำกัด อย่าใช้มันไปกับการใช้ชีวิตตามแบบของคนอื่น อย่าติดอยู่กับกรอบความคิดที่ไม่ได้เป็นของคุณ"
ความเสียใจหลายอย่างไม่ได้เกิดจากสิ่งที่เราต้องการจริงๆ แต่มาจากสิ่งที่สังคมหรือคนรอบตัวคาดหวังให้เราเป็น

แนวโน้มของความเสียใจ: ผู้คนเสียใจกับอะไรที่สุด

งานวิจัยของ Thomas Gilovich และ Victoria Medvec แห่งมหาวิทยาลัยคอร์แนล พบว่า ผู้คนมักเสียใจกับ “สิ่งที่ไม่ได้ทำ” มากกว่าสิ่งที่ทำไปแล้ว

เหตุผลก็คือ การไม่ลงมือทำอะไรเลย เปิดโอกาสให้เราคิดไปได้ไม่มีที่สิ้นสุดว่า “มันน่าจะออกมาดีแค่ไหน” ขณะที่สิ่งที่เราทำไปแล้ว มีผลลัพธ์ชัดเจนให้เห็น

งานวิจัยยังเชื่อมโยงความเสียใจกับปัญหาทางสุขภาพจิต เช่น ภาวะซึมเศร้า ความเครียดเรื้อรัง และการตัดสินใจที่ไม่ดีในอนาคต มันยังทำให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า “การปิดเรื่องราวชีวิต” (Narrative Foreclosure) — การที่คนๆ หนึ่งเชื่อว่า ชีวิตของเขาจบแล้ว เปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกต่อไป

วงจรความเสียใจ: จะหลุดพ้นได้อย่างไร

แล้วเราจะทำอย่างไร เพื่อไม่ให้ความเสียใจฉุดรั้งชีวิตไว้?

1. คิดกลับอีกด้าน (Counter-Counterfactual Thinking):
ไม่ใช่แค่คิดว่า “มันน่าจะดีกว่านี้” แต่ลองคิดว่า “มันอาจจะแย่กว่านี้ก็ได้” วิธีนี้ช่วยฝึกใจให้รู้สึกขอบคุณกับปัจจุบัน

2. ถามตัวเองว่าเสียใจเพราะอะไร:
เสียใจเพราะเราอยากทำจริงๆ หรือเพราะใครๆ ก็บอกว่าควรทำ? บ่อยครั้งความเสียใจเกิดจากการไม่เป็นตามความคาดหวังของคนอื่น ไม่ใช่ของตัวเราเอง

3. เปลี่ยนความเสียใจให้เป็นพลัง:
Victor Frankl นักจิตวิทยาและผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกัน เคยกล่าวว่า “เมื่อความทุกข์มีความหมาย มันก็จะไม่ใช่ความทุกข์อีกต่อไป”
เราสามารถใช้ความเสียใจเป็นแรงผลักดันในการสร้างชีวิตใหม่ที่ดีกว่าเดิม

อนาคตไม่ใช่คำตัดสิน

ความเสียใจไม่ใช่แค่เงาสะท้อนของอดีต แต่มันคือภาพสะท้อนของ “อนาคตที่ไม่ได้เกิดขึ้น” แต่แทนที่เราจะปล่อยให้อนาคตที่ไม่เป็นจริงนั้นมาหลอกหลอน เราสามารถเปลี่ยนมันเป็นแรงบันดาลใจในการสร้างชีวิตใหม่ในวันนี้

ให้ความเสียใจมีความหมาย เป็นแรงผลักดันให้เราก้าวไปข้างหน้านะครับ

-อจ สุรัตน์

ยิ่งผิดพลาดยิ่งเรียนรู้ : การทดลองในชีวิตจริง ทำให้ฉลาดและสำเร็จ

คนที่สำเร็จมักมีบาดแผลแห่งการเรียนรู้ข้างหลังทั้งนั้น trial and error เหมือนเป็นสูตรสำเร็จ ที่ไม่ค่อยมีคนพูดถึง มันเหมือนม่านที่บิดบังความสำเร็จเอาไว้ และคนกลับเฉลิมฉลองกับการทำงานไม่ผิดพลาด นั่นทำให้คนที่อยู่ในกรอบ และ mindset ที่บอกว่า ความผิดคือสิ่งที่ยอมรับได้ยาก กลับย่ำกับที่

สมองของมนุษย์มีกลไกที่ซับซ้อนและทรงพลังในการเรียนรู้ โดยเฉพาะเมื่อเผชิญกับความผิดพลาด การค้นพบล่าสุดจากประสาทวิทยาศาสตร์เผยให้เห็นว่า ความผิดพลาดไม่เพียงแต่เป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการเรียนรู้ แต่ยังเป็นตัวกระตุ้นสำคัญที่ช่วยเร่งการพัฒนาความสามารถและความฉลาด บทความนี้จะนำเสนอข้อมูลเชิงวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับกลไกของสมอง พร้อมทั้งเสนอแนวทางการประยุกต์ใช้ในบริบทที่เป็นรูปธรรม เช่น การศึกษา องค์กร และการพัฒนานวัตกรรม

กลไกทางประสาทวิทยาของการเรียนรู้จากความผิดพลาด

สมองถูกออกแบบมาให้ตอบสนองต่อความผิดพลาดอย่างรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ งานวิจัยจาก Johns Hopkins University ในปี 2024 เผยว่า การเรียนรู้ที่มีนัยสำคัญสามารถเกิดขึ้นได้ภายใน 20-40 การทดลอง โดยไม่จำเป็นต้องฝึกซ้ำนับร้อยครั้ง

กระบวนการนี้เกิดขึ้นใน สมองส่วนคอร์เทกซ์รับความรู้สึก (Sensory Cortex) ซึ่งเดิมมีบทบาทหลักในการรับข้อมูลจากประสาทสัมผัส แต่กลับพบว่าสามารถประมวลผลและปรับเปลี่ยนการเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว การค้นพบนี้ชี้ให้เห็นว่า สมองมีความยืดหยุ่นสูง (neuroplasticity) และสามารถปรับตัวได้แม้ในส่วนที่ไม่เกี่ยวข้องกับการวิเคราะห์หรือการจดจำโดยตรง นั่นแสดงว่า สมองจะเกิดการปรับตัวให้ดีขึ้นทันที เมื่อผิดพลาดและมองหาการปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้นไปอีก

สมองยังมีเซลล์ประสาทเฉพาะที่เกี่ยวข้องกับความผิดพลาด 2 ประเภทหลัก:

✅เซลล์ประสาทตรวจจับความผิดพลาด (Self-monitoring Error Neurons) ตั้งอยู่ใน สมองส่วนหน้ากลาง (Medial Prefrontal Cortex) เซลล์เหล่านี้จะถูกกระตุ้นทันทีที่เกิดความผิดพลาด เพื่อส่งสัญญาณให้สมองประเมินและปรับพฤติกรรมในครั้งต่อไป

✅เซลล์ประสาททำนายความคลาดเคลื่อน (Prediction-Error Neurons) ซึ่งทำงานเมื่อผลลัพธ์ไม่สอดคล้องกับความคาดหวัง ตามงานวิจัยใน Nature Neuroscience (2023) เซลล์เหล่านี้มีบทบาทสำคัญในการปรับพฤติกรรมผ่านกลไกการเรียนรู้แบบ reinforcement learning โดยอาศัยการปล่อยโดปามีน (dopamine) เพื่อเชื่อมโยงประสบการณ์กับผลลัพธ์

กลไกเหล่านี้แสดงให้เห็นว่า ความผิดพลาดเป็นตัวกระตุ้นให้สมอง "ตื่นตัว" และเร่งกระบวนการเรียนรู้ ซึ่งสามารถวัดผลได้ด้วยเทคนิค เช่น การถ่ายภาพสมองด้วย fMRI หรือ EEG ที่แสดงถึงการเปลี่ยนแปลงของคลื่นสมองเมื่อเกิดข้อผิดพลาด

ออกแบบระบบการศึกษาและสร้างนวัตกรรมที่ส่งเสริมการเรียนรู้จากความผิดพลาด

ระบบการศึกษาสมัยใหม่มักเน้นการให้คะแนนและหลีกเลี่ยงความผิดพลาด ซึ่งอาจขัดขวางการพัฒนาสมองตามธรรมชาติ งานวิจัยของ Carol Dweck เกี่ยวกับ Growth Mindset (2006) แสดงให้เห็นว่า การยอมรับความผิดพลาดช่วยให้นักเรียนพัฒนาความสามารถได้ดีขึ้น

มีการประยุกต์ใช้ การเรียนรู้แบบ Mastery Learning ที่ให้นักเรียนมีโอกาสทดลองและแก้ไขข้อผิดพลาดซ้ำๆ จนเชี่ยวชาญ แทนการตัดสินจากผลลัพธ์ครั้งเดียว

ในองค์กรนวัตกรรม วัฒนธรรมที่ขับเคลื่อนด้วยความผิดพลาด

องค์กรชั้นนำ เช่น Google และ Pixar ใช้แนวคิด “Fail Fast, Learn Faster” เพื่อส่งเสริมนวัตกรรม ศาสตราจารย์ Amy Edmondson (2019) ระบุว่า ความปลอดภัยทางจิตใจ (Psychological Safety) เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ทีมกล้าทดลองและเรียนรู้จากความผิดพลาด หมายถึงการให้รับรู้ว่า การผิดผลาดเป็นเรื่องปกติ การสร้างกะบะทราย (sandbox) ไว้ให้ลองล้มแล้วลุกใหม่ เป็นสิ่งที่จำเป็น

ในทางการแพทย์ ก็ต้องยอมรับว่า นักศึกษาหรือ แพทย์ที่จบใหม่มีความผิดพลาดที่มากกว่า การเรียนรู้จากความผิดพลาดมีความสำคัญต่อความปลอดภัยของผู้ป่วย กระบวนการเรียนรู้ให้จดจำจากการ discuss ใน bed side teaching จึงมีความสำคัญต่อกระบวนการเรียนรู้เป็นอย่างมากก่อนไปเผชิญโลกจริง

สมองของมนุษย์มีกลไกในระดับเซลล์ที่ออกแบบมาเพื่อเรียนรู้จากความผิดพลาดอย่างรวดเร็วและแม่นยำ การค้นพบนี้ไม่เพียงเปลี่ยนมุมมองต่อความล้มเหลว แต่ยังเปิดโอกาสให้เราออกแบบระบบ—ไม่ว่าจะเป็นการศึกษา องค์กร หรือการแพทย์—ที่ใช้ประโยชน์จากกลไกนี้ได้อย่างเต็มที่

คำถามเพื่อการวิจัยและประยุกต์ใช้ต่อไป

การออกแบบการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ในบ้าน ในองค์กร หรือ ในชีวิตเราเอง ที่จะยอมรับความผิดพลาด และการเรียนรู้จากมัน จึงทำให้เราเก่งขึ้น

Full stack business developer "the everything man"

ในยุคสมัยหนึ่ง มีคำกล่าวว่า “อันความรู้รู้กระจ่างแต่อย่างเดียว แต่ให้เชี่ยวชาญเถิดจะเกิดผล” คำกลอนจากพระยาศรีสุนทรโวหาร หมายถึง หากเราสนใจอะไร ขอให้ทุ่มเทศึกษาในเรื่องนั้นอย่างลึกซึ้ง จนมีความเชี่ยวชาญศาสตร์ในเรื่องนั้นๆ นั่นจริง ในยุคสมัยหนึ่ง ยุคที่การแข่งขันอาศัยความเชี่ยวชาญเชิงลึก ยุคที่ความเชี่ยวชาญหายากและเป็นที่ต้องการสูงสุด แต่มันจะใช้ได้ในยุคนี้และวงการธุรกิจนวัตกรรมหรือไม่ ?

ธุรกิจนวัตกรรม เป็นธุรกิจที่มีข้อได้เปรียบสูง แต่ก็มีความเสี่ยงสูงเป็นเงาตามตัว ยิ่งเทคโนโลยีเชิงลึก ยิ่งมีข้อได้เปรียบมาก แต่เทคโนโลยีเชิงลึกมันคู่กับการเปิดตลาดใหม่ ตลาดที่เป็นน่านน้ำสีคราม ตลาดที่ยังไม่ค่อยมีใครเข้าถึง แต่ก็รวมถึงการตอบโจทย์การใช้งานของลูกค้าด้วย และคนที่ทำธุรกิจนวัตกรรมเชิงลึกนี้ มักเป็นนักวิจัย ที่อยู่ในขอบเขตเชี่ยวชาญเฉพาะตัว เมื่อต้องมาทำธุรกิจที่ต้องอาศัยทักษะคนละแบบ การก้าวเข้ามาเป็น founder หรือผู้ก่อตั้งธุรกิจ จึงไม่ใช่เส้นทางที่เรียบง่ายนัก

การ run ธุรกิจใหม่ คนที่เป็นผู้ก่อตั้ง ต้องมีทีมงานที่มีความชำนาญเฉพาะเรื่อง เพื่อช่วยเหลือและเติมเต็มในส่วนที่ขาดและพยุงธุรกิจให้ไปได้ดี แต่กระนั้น คนที่เป็นผู้ก่อตั้งและผู้ร่วมก่อตั้ง ก็ต้องเข้าใจกระบวนการธุรกิจให้ครบองค์ประกอบทุกระดับ จะขาดส่วนใดไปไม่ได้ เราเรียกผู้ก่อตั้ง หรือ ผู้ดำเนินธุรกิจที่เข้าใจทุกองค์กระกอบของธุรกิจนั้นว่า “Full Stack Business Developer” หรือ “นักพัฒนาธุรกิจแบบเต็มรูปแบบ” นั่นเอง

Full Stack - From Coding to CEO

ในภาษาของเทคโนโลยี "Full-Stack Developer" หมายถึงบุคคลที่เข้าใจวิธีการเขียนโค้ดในทุกระดับของระบบคอมพิวเตอร์ ตั้งแต่กระบวนการเซิร์ฟเวอร์ พื้นฐานของการเขียนโปรแกรมฝั่ง backend โครงสร้างฐานข้อมูล ไปจนถึงการออกแบบฝั่ง frontend พวกเขาเป็นหนึ่งในทรัพยากรที่มีค่าที่สุดขององค์กร เพราะสามารถทำหน้าที่เป็นตัวกลางที่เชื่อมโยงระหว่างแต่ละชั้นของระบบได้

Full-Stack Developer สามารถเป็นกำลังสำคัญของทีม ไม่ว่าจะเป็นการวางแผนเพื่อประสิทธิภาพสูงสุด การวิเคราะห์ปัญหาที่ยากและซับซ้อนที่ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้านยังแก้ไม่ได้ หรือแม้กระทั่งการพัฒนา MVP (Minimum Viable Product) อย่างรวดเร็ว

ขอแนะนำแนวคิดของ "ยูนิคอร์น" ในอีกแบบหนึ่ง: Full-Stack Business Development (Full-Stack BD)

บุคคลที่เป็น Full-Stack BD เข้าใจความซับซ้อนและปฏิสัมพันธ์ของแต่ละชั้นในกระบวนการสร้างมูลค่าในระยะยาว 🚀

ชั้นต่างๆ ของการพัฒนาเชิงธุรกิจแบบ Full-Stack

เช่นเดียวกับที่ Full-Stack Developer ทำงานข้ามหลายระดับของเทคโนโลยี Full-Stack Business Developer (Full-Stack BD) ก็ทำงานในหลายมิติของธุรกิจเพื่อสร้างมูลค่าระยะยาวและการเติบโตที่ยั่งยืน

นี่คือแต่ละชั้นของ Full-Stack BD:

1. ชั้นของลูกค้า (Customer Layer)

Full-Stack BD เริ่มต้นจากการทำความเข้าใจลูกค้าอย่างลึกซึ้ง โดยพวกเขาจะ:

• ระบุ pain points (จุดเจ็บปวดของลูกค้า) ความต้องการ และแรงจูงใจของลูกค้า

• เก็บข้อมูลเชิงลึกผ่านการวิจัย การพูดคุยโดยตรง และการวิเคราะห์ข้อมูล

• ทำให้แน่ใจว่าความร่วมมือทางธุรกิจ การขาย และผลิตภัณฑ์สอดคล้องกับความคาดหวังของลูกค้า

Full-Stack BD ในบริษัท SaaS อาจวิเคราะห์พฤติกรรมของผู้ใช้เพื่อปรับปรุงกระบวนการ onboarding และสร้างพันธมิตรทางธุรกิจที่ช่วยเพิ่ม customer retention (อัตราการคงอยู่ของลูกค้า) แทนที่จะมุ่งเน้นเพียงแค่รายได้ระยะสั้น

2. ชั้นของผลิตภัณฑ์ (Product Layer)

ชั้นนี้เกี่ยวข้องกับการที่ผลิตภัณฑ์หรือบริการช่วยแก้ปัญหาของลูกค้าได้อย่างไร โดย Full-Stack BD จะ:

• ทำงานใกล้ชิดกับทีมผลิตภัณฑ์เพื่อมีอิทธิพลต่อการพัฒนา features

• สร้างพันธมิตรที่ช่วยเพิ่มคุณค่าของผลิตภัณฑ์

• กำหนด positioning (การวางตำแหน่งของผลิตภัณฑ์) ในตลาดให้เหมาะสม

หากลูกค้ารู้สึกว่าการใช้งาน integration (การเชื่อมต่อระบบ) ยุ่งยาก Full-Stack BD อาจผลักดันให้เกิด API partnerships ที่ทำให้ผลิตภัณฑ์ใช้งานร่วมกับระบบอื่นได้ง่ายขึ้น

3. ชั้นของกลยุทธ์ (Strategy Layer)

ก่อนที่จะลงมือทำ Full-Stack BD จะต้องประเมินมูลค่าและทิศทางระยะยาว โดยพวกเขาจะ:

• วิเคราะห์ว่าควรสร้างพันธมิตรทางธุรกิจหรือพัฒนาโซลูชันภายในเอง

• ทำให้แน่ใจว่ากลยุทธ์ BD สอดคล้องกับเป้าหมายโดยรวมของบริษัท

• สร้างสมดุลระหว่างการสร้างรายได้ระยะสั้นและการเติบโตที่ยั่งยืน

สตาร์ทอัพ อาจต้องการสร้างพันธมิตรจำนวนมากอย่างรวดเร็ว แต่ Full-Stack BD จะให้ความสำคัญกับพันธมิตรที่สอดคล้องกับวิสัยทัศน์และสามารถขยายขนาดธุรกิจได้ในระยะยาว

4. ชั้นของมนุษย์ (Human Layer)

หัวใจของการพัฒนาเชิงธุรกิจคือ การสร้างความสัมพันธ์ โดย Full-Stack BD จะ:

• สร้างความไว้วางใจและความสัมพันธ์กับ stakeholders (ผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย)

• สื่อสารคุณค่าให้ทั้งบุคคลและองค์กรเข้าใจ

• สร้าง connections ที่ลึกซึ้งกว่าความสัมพันธ์แบบธุรกรรมทั่วไป

แทนที่จะมุ่งเน้นเพียงการปิดดีล Full-Stack BD จะสร้างความสัมพันธ์ที่ทำให้พันธมิตรยังคงสนใจและมีส่วนร่วมกับบริษัทในระยะยาว

5. ชั้นของความสัมพันธ์ (Relationship Layer)

นี่คือไดนามิกของการให้และรับใน business development โดย Full-Stack BD จะ:

• ทำให้แน่ใจว่าทุกความร่วมมือให้ประโยชน์ทั้งสองฝ่าย

• รู้ว่าเมื่อใดควรให้ความสำคัญกับบริษัท และเมื่อใดควรให้ความสำคัญกับพันธมิตร

• รักษาการไหลเวียนของคุณค่าให้ยั่งยืน เพื่อให้ทุกฝ่ายยังคงมีส่วนร่วม

Full-Stack BD ที่กำลังเจรจาข้อตกลงการกระจายสินค้า (distribution deal) จะต้องทำให้แน่ใจว่าทั้งสองฝ่ายได้ประโยชน์อย่างสมดุล ไม่ให้เกิดความไม่พอใจหรือข้อตกลงที่เอื้อฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมากเกินไป

ทำไม Full-Stack Business Development ถึงสำคัญ?

หลายคนเชี่ยวชาญเพียงบางชั้นของธุรกิจ เช่น การขาย (Sales), พันธมิตรทางธุรกิจ (Partnerships), หรือการตลาด (Marketing) แต่ Full-Stack BD มองเห็นภาพรวมทั้งหมด พวกเขาสามารถ:

• เชื่อมโยง customer needs กับ product solutions

• สร้าง partnerships ที่มีคุณค่าจริง ไม่ใช่แค่ดีลที่ดูดี

• คิดเชิงกลยุทธ์ก่อนลงมือทำ ลดการใช้ทรัพยากรโดยเปล่าประโยชน์

• สร้างความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกว่าธุรกรรมทั่วไป

Full-Stack BD ไม่ได้มีเส้นทางอาชีพที่ตายตัว พวกเขาอาจมาจากสายงาน Sales, Marketing, Finance, หรือแม้แต่กฎหมาย แต่ การเชี่ยวชาญทั้ง 5 ชั้น คือสิ่งที่แยก BD ระดับดี ออกจาก BD ระดับยอดเยี่ยม

Reference: https://www.forbes.com/sites/scottpollack/2013/04/02/full-stack-business-development/

เราหลงลืมความเรียบง่าย ไปหรือเปล่า

คนไข้หญิง อายุ 40 ปลาย เข้ามาหา บอกว่า ปวดเนื้อตัว แสบร้อน วันนึง ขยับแขนไม่ได้ เดี๋ยวซ้าย เดี๋ยวขวา ชาก็วิ่งวัน รักษามา 6 เดือนไม่หาย

ไป MRI ไม่เจออะไร ซักลึกลงไป มีความเครียดสูงมาก ค่ามะเร็งขึ้น ตรวจเยอะแยะไปหมด แม้ไม่เจอมะเร็งแต่ความเครียดฝังตัวไปแล้ว กลายเป็นคนวิตกและเกิดอาการทางกาย ทางระบบประสาท แบบไม่ทราบเหตุ

อจ ตรวจวิเคราะห์แล้วบอกว่ามันคือ Functional Neurological Disorder (FND) คือความผิดปกติที่เกิดขึ้น สมองสั่งมา แต่ไม่มีโรคจริง เรียกง่ายว่า "โรคใจสั่งมา" ตามเพลงพี่เสก โลโซ

คนเราอยู่ในสังคมที่มีแต่เรื่องที่ทำให้เกิดความเครียด กลายคนกลายเป็นคน sensitive ไวต่อทุกเรื่อง เสพข่าวกระตุ้นอารมณ์ อยู่กับเวลาที่วิ่งเร็ว จนจิตใจเหนื่อยล้าตามไม่ทัน กลายเป็นจิตใจไม่ปกติ ตกใจ วุ่นวายกับทุกสิ่ง

คนไข้บอกว่า สมองมันชินกับความเครียดไปแล้ว ผ่อนคลาย กลายเป็นเรื่องไม่ปกติ

อจ. รักษาและบอกไปว่า ไม่เป็นอะไร ไม่ใช่ multiple sclerosis, ไม่ใช่มะเร็ง ใจเย็น ๆ จงเรียบง่ายโดยสมัครใจ

ความเรียบง่ายโดยสมัครใจ - จงเลือกอยู่อย่างเรียบง่ายในโลกที่ซับซ้อน

ความเรียบง่ายโดยสมัครใจ ภาษาอังกฤษ เรียก Voluntary simplicity เป็น ปรัชญาที่สนับสนุนการใช้ชีวิตแบบมินิมัลลิสต์อย่างตั้งใจ โดยให้ความสำคัญกับประสบการณ์ที่มีความหมายมากกว่าทรัพย์สินวัตถุ

หัวใจสำคัญของความเรียบง่ายโดยสมัครใจคือการปรับวิถีชีวิตให้สอดคล้องกับคุณค่าของตนเอง ลดความเครียดที่ไม่จำเป็น และส่งเสริมสุขอย่างยั่งยืน

ความเรียบง่ายโดยสมัครใจไม่ใช่การขาดแคลน แต่เป็นการเลือกอย่างตั้งใจ

ภาพ Henry David Thoreau จาก >> https://www.americanessence.com/henry-david-thoreau-a-man-who-took-simplicity-to-heart_10408.html

A man who took simplicity to heart

เฮนรี เดวิด ธอโร (Henry David Thoreau) ได้กล่าวไว้ว่า “ชีวิตของเราถูกทำให้สูญเปล่าไปกับรายละเอียด... จงทำให้เรียบง่าย ทำให้เรียบง่าย”

ความไม่ซับซ้อน ทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้น

การศึกษาที่ตีพิมพ์ในวารสาร Journal of Consumer Psychology (2014) พบว่า บุคคลที่ให้ความสำคัญกับคุณค่าภายใน เช่น ความสัมพันธ์และการเติบโตส่วนบุคคล มีความพึงพอใจในชีวิตมากกว่าผู้ที่ถูกขับเคลื่อนด้วยความมั่งคั่งทางวัตถุ

การศึกษาในวารสาร Personality and Social Psychology Bulletin (2017) พบว่า ผู้ที่ให้คุณค่าแก่เวลามากกว่าเงินมักจะมีความสุขมากกว่า การทำให้ชีวิตเรียบง่ายสามารถนำไปสู่การมีสติมากขึ้น ลดภาระทางความคิด และปรับปรุงสุขภาพโดยรวม

อย่าง วิธี KonMari โดย มารี คอนโดะ (Marie Kondo) สนับสนุนให้เก็บเฉพาะสิ่งของที่ “จุดประกายความสุข Sparking joy" เท่านั้น จงทิ้งและบอกลาอย่างมีความสุข บ๊ายบาย ของมากมาย ขอบคุณที่อยู่กับเรานะ แต่ฉันจะทำให้ตัวเบาขึ้นแล้ว

โลกวิ่งเร็วเราไม่ต้องไปวิ่งตามมันหรอก เราเดินในจังหวะของเรา จังหวะที่มีความสุข ไม่ต้องไปตามใคร

- อจ สุรัตน์

80% ของความสำเร็จคือการแสดงตัว

Show Up: ศาสตร์แห่งการแสดงตัวในโลกนวัตกรรม

วู้ดดี้ อัลเลน เคยกล่าวไว้ว่า “80% ของความสำเร็จคือการแสดงตัว” นั่นคือคำพูดที่แท้จริง ในโลกของสตาร์ทอัพและนวัตกร เราไม่อาจประสบความสำเร็จได้หากยังอยู่ในเงามืด ไม่เปิดเผยไอเดีย หรือไม่กล้าแสดงตัวออกมาให้โลกรู้

Show Up: ศาสตร์แห่งการแสดงตัว

"ไม่มีใครอยากเห็นเราเด่นเกิน" อาจเป็นคำพูดที่ใช้ได้ในบางวงการ แต่ไม่ใช่สำหรับสตาร์ทอัพ การโชว์ตัวและการ pitching ไม่ใช่แค่พิธีกรรมหรือขั้นตอนที่ต้องทำตามระบบ แต่มันคือ โหมดเปิดการมองเห็น ที่ช่วยให้ไอเดียของเราถูกค้นพบ นำไปสู่โอกาสใหม่ ๆ และที่สำคัญ มันคือกระบวนการสร้างตัวเองให้เชี่ยวชาญมากขึ้น

สตาร์ทอัพรายหนึ่งที่ผ่านเวที pitching อย่างโชกโชนกล่าวไว้ว่า

“การ pitching เป็นการขยายโอกาสที่ลงทุนน้อยที่สุด”

นั่นเพราะทุกครั้งที่เราขึ้นเวที เราไม่ได้แค่ขายไอเดีย แต่เรากำลังทดสอบไอเดียของตัวเอง สื่อสารให้ชัดเจนขึ้น และเรียนรู้จากคำถามหรือข้อสงสัยที่ได้รับกลับมา

เครือข่ายคือทุนที่สำคัญ

ในวงการนวัตกรรม โอกาสไม่ได้มาหาเราเอง แต่เราต้องออกไปหาโอกาส การเข้าร่วมงานอีเวนต์ พูดคุยกับนักลงทุน รับฟังคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญ และสร้างเครือข่าย (networking) คือ ปัจจัยสำคัญที่แยกสตาร์ทอัพที่รอดออกจากสตาร์ทอัพที่ล้มเหลว

งานนวัตกรรมต่าง ๆ ไม่ได้เป็นแค่ที่รวมของเทคโนโลยีใหม่ ๆ แต่เป็นเวทีที่ทำให้ผู้คนได้รู้จักกัน เชื่อมต่อไอเดียเข้าด้วยกัน และสร้างพันธมิตรทางธุรกิจที่อาจเปลี่ยนอนาคตของสตาร์ทอัพได้

Pitching คือ Selling: ทักษะที่ขาดไม่ได้

หากต้องเลือกทักษะที่ผู้ก่อตั้งสตาร์ทอัพควรมี ทักษะการขาย (Selling Skill) คือสิ่งที่ขาดไม่ได้ ไม่ว่าจะเป็นการขายไอเดีย ขายผลิตภัณฑ์ ขายวิสัยทัศน์ให้ทีมงานหรือนักลงทุน เราต้องรู้วิธีเล่าเรื่อง (storytelling) โน้มน้าวใจ และทำให้ผู้ฟังรู้สึกว่า นี่คือโอกาสที่พวกเขาไม่ควรพลาด

สุดท้ายแล้ว “โชว์ตัว” ไม่ใช่แค่การปรากฏกาย แต่คือการสร้างโอกาสให้กับตัวเอง ดังนั้น ถ้าคุณมีไอเดียที่ดี อย่าปล่อยให้มันติดอยู่แค่ในกระดาษ จงแสดงตัวและเปิดโอกาสให้ตัวเองอยู่เสมอ

เทคนิคการแสดงตัวให้ได้ผล

การ "โชว์ตัว" อย่างมีกลยุทธ์เป็นสิ่งสำคัญ เราต้อง แสดงตัวอย่างชาญฉลาด ไม่ใช่แค่ปรากฏตัว นี่คือเทคนิคที่ช่วยให้การแสดงตัวของคุณมีประสิทธิภาพมากขึ้น

1. เลือกเวทีให้เหมาะสม

ไม่ใช่ทุกเวทีจะเหมาะกับคุณ เลือกงานที่ตรงกับเป้าหมายของคุณ หากต้องการนักลงทุน ให้ไปงาน pitching หากต้องการพาร์ทเนอร์ ให้ไปงาน networking และหากต้องการลูกค้า ให้ไปงาน showcase

2. เตรียมตัวให้พร้อมก่อนปรากฏตัว

การแสดงตัวที่ดีต้องมาพร้อมกับ Key Message หรือข้อความหลักที่อยากสื่อสาร คิดให้ชัดเจนว่าคุณต้องการให้คนจำอะไรเกี่ยวกับคุณ ไม่ว่าจะเป็นไอเดีย นวัตกรรม หรือโอกาสทางธุรกิจ

3. สร้างตัวตนในโลกออนไลน์ควบคู่กัน

การแสดงตัวในโลกจริงต้องไปควบคู่กับการสร้างตัวตนในโลกออนไลน์ LinkedIn, Twitter, Facebook Page หรือ Medium สามารถเป็นเครื่องมือที่ช่วยให้คุณเป็นที่รู้จักมากขึ้น และทำให้คนที่พบเจอคุณในงานสามารถติดตามคุณต่อได้

4. พูดให้สั้น แต่ทรงพลัง

คุณต้องสามารถสรุปตัวเองหรือไอเดียของคุณในเวลาไม่เกิน 30 วินาที นี่คือสิ่งที่เรียกว่า "Elevator Pitch" ฝึกให้ตัวเองสามารถเล่าเรื่องได้อย่างกระชับและน่าสนใจ

5. เชื่อมต่อและติดตามผลหลังงาน

การ networking ที่แท้จริงเกิดขึ้นหลังจากงานจบ หากคุณได้แลกเปลี่ยน contact กับใคร จง follow-up ส่งอีเมลหรือข้อความเพื่อต่อยอดความสัมพันธ์ และทำให้โอกาสไม่จบแค่วันงาน

สุดท้ายแล้ว “โชว์ตัว” ไม่ใช่แค่การปรากฏกาย แต่คือการสร้างโอกาสให้กับตัวเอง หากคุณมีไอเดียที่ดี อย่าปล่อยให้มันติดอยู่แค่ในกระดาษ จงแสดงตัวและเปิดโอกาสให้ตัวเองอยู่เสมอ เพราะการแสดงตัวที่ถูกที่ ถูกเวลา และถูกวิธี อาจเปลี่ยนชีวิตและธุรกิจของคุณไปตลอดกาล

จักรวาลไม่เคยใส่ใจเรา—แต่บางทีเราอาจไม่ต้องการให้มันใส่ใจก็ได้: ว่าด้วยความหมายของการมีชีวิต

อีก 100 ปี ไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่โลกที่ยังคงดำเนินต่อไป

ความจริงอันเรียบง่าย อาจเต็มไปด้วยความสวยงามและความเจ็บปวดพร้อมๆ กัน

ในอีกหนึ่งศตวรรษข้างหน้า ทุกคนที่มีชีวิตอยู่ในวันนี้จะจากไป ชื่อของเราอาจจางหาย เสียงของเราจะเงียบลง และเรื่องราวของเราจะกลายเป็นเพียงความทรงจำ

แต่โลกจะยังคงดำเนินต่อไป—พระอาทิตย์จะยังขึ้น คลื่นจะยังซัดสาดเข้าหาฝั่ง ลมจะยังพัดผ่านราวกับว่าไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

หากชีวิตเราสั้นนัก อะไรคือสิ่งที่มีความหมาย? หรือสุดท้าย ความหมายของมันก็คือความไร้ความหมายนั่นแหละ ?

ประวัติศาสตร์คือสุสานขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยอาณาจักร ผู้นำ และอารยธรรมที่ครั้งหนึ่งเคยยิ่งใหญ่

ฟาโรห์แห่งอียิปต์สร้างพีระมิดเพื่อท้าทายกาลเวลา ทว่าวันนี้กลับกลายเป็นเพียงสถานที่ท่องเที่ยว

นักปรัชญาแห่งกรีกและโรมันวางรากฐานให้กับความคิดสมัยใหม่ แต่พวกเขาเองก็กลายเป็นเพียงเถ้าธุลี

มหาเศรษฐี นักการเมือง และคนดังในปัจจุบัน ไม่ว่าอำนาจจะยิ่งใหญ่เพียงใด ก็ไม่มีใครสามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมเดียวกันได้

ไม่ว่าคนจะแซ่ซ้อง หรือ กร่นด่า อีก 100 ปี เราก็ไม่ได้ยินเสียแล้ว

อายุขัยเฉลี่ยของมนุษย์ในปัจจุบันอยู่ที่ประมาณ 73 ปี หากคุณกำลังอ่านบทความนี้ มีโอกาสสูงว่า ภายในปี 2125 คุณและทุกคนที่คุณรู้จักจะจากไป

แต่ในปี 2125

โลกจะยังหมุนอยู่ที่ความเร็ว 1,670 กม./ชม.

น้ำขึ้นน้ำลงจะยังดำเนินไปตามจังหวะของดวงจันทร์

ต้นไม้จะยังคงแกว่งไหวไปตามสายลม โดยไม่รับรู้เลยว่าเราเคยมีชีวิตอยู่

เราทิ้งอะไรไว้เบื้องหลัง: มรดก หรือเพียงแค่ฝุ่นผง?

บางคนบอกว่า สิ่งที่เราสรรค์สร้าง นั่นคือความหลาย เหมือนเราคือศิลปิน ที่จะมีความหมายเมื่อได้สะบัดฝีแปรงไว้บนโลก

”The meaning of life exist from what we do”

หากเป็นเช่นนั้น เป้าหมายของชีวิตอาจไม่ใช่การมีชีวิตอยู่ตลอดไป แต่คือการสร้างบางสิ่งที่คงอยู่

“มนุษย์มีความตายสองครั้ง: ครั้งแรกคือเมื่อเขาสิ้นลมหายใจ และครั้งที่สองคือเมื่อไม่มีใครเอ่ยถึงชื่อของเขาอีก” – ผู้ไม่ประสงค์ออกนาม

หรือ จริงๆ แล้วเราไม่ต้องค้นหาความหมายจอมปลอมอะไรนั่น ก็แค่ใช้ชีวิตและยอมรับความไร้ความหมายของชีวิต แค่นั้นเอง

อัลแบร์ กามูส์ (Albert Camus) เคยกล่าวว่า

“ชีวิตนั้นไร้ความหมาย—ยกเว้นความหมายที่เราสร้างขึ้นเอง”

ในหนังสือ The Myth of Sisyphus เขาเปรียบชีวิตเหมือนซิซิฟัส ผู้ต้องกลิ้งหินขึ้นเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าโดยไม่มีจุดหมาย และสุดท้ายหินก็กลิ้งลงมา แต่กามูส์กล่าวว่า เราควรยอมรับความไร้สาระนี้ และมีความสุขไปกับมัน

อย่างไรเสีย ทุกอย่างก็ต้องจบลง เราอาจไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตเพื่อ “ความหมาย” แต่เพื่อ ประสบการณ์—เพื่อช่วงเวลาที่เรามีอยู่ ณ ตอนนี้

หัวเราะกับเพื่อน

นั่งมองพระอาทิตย์ตก

ตกหลุมรัก

สร้างสรรค์โดยไม่ต้องการให้มันเป็นที่จดจำ

จักรวาลไม่เคยใส่ใจเรา—แต่บางทีเราอาจไม่ต้องการให้มันใส่ใจก็ได้

สิ่งเดียวที่มีความหมายคือปัจจุบัน

“เราไม่ได้จดจำวันเวลา เราจดจำเพียงช่วงเวลา” – เซซาเร ปาเวเซ (Cesare Pavese)

อจ. คิดอย่างไรหนะเหรอ

อยากทำอะไรก็ทำ จะมีใครจดจำหรือไม่ไม่เป็นไร ตราบใดที่ไม่เดือดร้อนตัวเองและมีประโยชน์กับโลกบ้าง ก่อนตายจะได้ระลึกสักเสี้ยววินาที ก็พอ

อจ สุรัตน์

ศาสตร์แห่งการสร้างแรงจูงใจ The motivation discipline

แรงจูงใจสร้างยากหรือง่ายหละ บางคนบอกง่ายมากเลย เหมือนเอาแครอท ให้กระต่ายกิน มันก็จะวิ่งจนสุดแรง แต่เดี๋ยวก่อน เพราะคนไม่ใช่กระต่าย และยิ่งคนสมัยนี้แล้วด้วย จะเอาวิธีการรุ่นเก่ามาจูงใจคนรุ่นใหม่ มันออกจะ old school ไปหน่อย

แรงจูงใจในแต่ละยุคมันก็ต่างกัน หากเราดู Basic need ของ Maslow แล้วหละตอนนี้ ความปรารถนาในการใช้ชีวิต มันเลยไปไกลกว่า อาหาร ที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่มแล้ว โดยเฉพาะมนุษย์ยุคใหม่ ที่มีความคิดความอ่านเป็นของตัวเอง ในแนวคิดการใช้ชีวิตให้เป็นชีวิต ใช้ชีวิตให้เห็นโลก และการใช้ชีวิตเพื่อตัวเอง

แล้วอะไรคือสิ่งที่กระตุ้นให้คนสามารถทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพกันหละ—เงิน รางวัล หรือสิ่งที่ลึกซึ้งกว่านั้น? นี่คือสิ่งที่องค์กรต่างๆที่ต้องจูงใจพนักงานในการทำงาน หรือแม้แต่ในสถาบันครอบครัว ที่จะจูงใจลูก ๆ ก็ต้องรู้ สิ่งนี้

ในหนังสือ Drive: The Surprising Truth About What Motivates Us แดเนียล พิงค์ (Daniel Pink) อธิบายลงลึกไปยังก้นบึ้งของแรงจูงใจว่า แรงจูงใจแบบดั้งเดิม เช่น โบนัสหรือการลงโทษ อาจไม่เพียงพอในยุคใหม่ ยุคที่แนวคิดการดำรงค์อยู่แตกต่างจากเดิม ยุคที่มีเศรษฐกิจฐานความรู้ (knowledge-based economy) เป็นพื้นฐานของสังคม โดยปัจจัยที่สร้างแรงจูงใจได้อย่างยั่งยืนจริงๆ มีอยู่สามประการ ได้แก่ อิสรภาพ (Autonomy) การพัฒนา (Mastery) และ เป้าหมายที่มีความหมาย (Purpose) ใช่ วันนี้เรามา explore ในรายละเอียดของแรงจูงใจกันตามกรอบของ 3 สิ่งนี้

1. อิสรภาพ (Autonomy): การให้อำนาจในการตัดสินใจ

อย่างแรกเลยคือ อิสรภาพทางความคิด แม้ว่ามนุษย์เราพร้อมจะทำตามกรอบมายาวนาน แต่ความฝันยังคงเป็นแรงผลักดันอันแรงกล้าและพร้อมโบยบิน ลองย้อนกลับไปดูจิตวิญญาณอันแรงกล้าผ่านวาทกรรมระดับเปลี่ยนแปลงโลกของ Martin Luther King “I have a dream” สิ

งานวิจัยทางจิตวิทยาชี้ให้เห็นว่า อิสรภาพเป็นหนึ่งในความต้องการพื้นฐานของมนุษย์ ทฤษฎี Self-Determination Theory (SDT) โดย Edward Deci และ Richard Ryan อธิบายว่าผู้คนจะทำงานได้ดีที่สุดเมื่อพวกเขารู้สึกว่ามีอำนาจควบคุมสิ่งที่ทำ แทนที่จะถูกบังคับ งานที่เป็นงาน routine แบบ business as ussual กับ business drived from my motivation จึงให้ผลลัพย์ที่แตกต่างกัน

Deci (1971) ยังพบว่าการสร้างแรงจูงใจแบบเดิม ๆ old school ผลักด้วยเงินหรือของแลกเปลี่ยนยิ่งเกิดผลเสีย “เมื่อล่อใจคนด้วยรางวัลภายนอกมากเกินไป พวกเขากลับสูญเสียความสนใจในงานนั้นเสียอีก” นี่คือปรากฏการณ์ที่เรียกว่า "overjustification effect" ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเงินและรางวัลไม่สามารถกระตุ้นแรงจูงใจได้ในระยะยาว ซ้ำยังทำให้รู้สึกต่อต้านเมื่อจิตใจรู้สึกว่า ส่ิงที่ทำไปนั้น เพื่อผลตอบแทน ไม่ใช่เพื่อจิตวิญญาณตามอิสระภาพทางความคิด

เราลองมาดูวิธีของ บริษัทยักษ์ใหญ่ Google ใช้วิธีในการสร้างอิสระทางความคิดกัน

นโยบาย 20% ของ Google

ในขณะที่การทำงานประจำที่ต้องรักษามาตรฐานอย่างเข้มงวด แต่การสร้างแรงบันดาลใจและการผลักดันผ่านนวัตกรรมเป็นเรื่องที่ละเลยไม่ได้ และนี่คือจุดกำเนิดของ 20% Policy

Google อนุญาตให้พนักงานใช้ 20% ของเวลางาน ไปกับโปรเจกต์ที่พวกเขาสนใจ ซึ่งส่งผลให้เกิดนวัตกรรมสำคัญอย่างการกำเนิดของ Gmail และ Google Maps นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าการให้อิสระสามารถกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์และผลิตผลที่ยอดเยี่ยมได้ ดู video ของ Nat & Lo กับ 20% project ที่เค้ามาอธิบายกัน

การประยุกต์ใช้สำหรับพวกเรา

• ปรับแนวทางจาก การควบคุมอย่างเข้มงวดไปสู่การให้ความไว้วางใจ โดยกำหนดเป้าหมายชัดเจน แต่ให้พนักงานเลือกวิธีการทำงานเอง

• ใช้ รูปแบบการทำงานที่ยืดหยุ่น เช่น การทำงานจากระยะไกล หรือการกำหนดเวลาเข้างานแบบยืดหยุ่น

• ส่งเสริม การเรียนรู้และพัฒนาตนเอง โดยให้พนักงานเลือกแนวทางการเติบโตของตัวเอง

2. การพัฒนา (Mastery): ความปรารถนาที่จะพัฒนาและเชี่ยวชาญแห่งตน

หากดูตามพื้นฐานของทฤษฎีแห่งวิวัฒนาการของ Charles Darwin สิ่งมีชีวิตจะมีแรงขับในการพัฒนาในการเอาตัวรอดและมีชีวิตอยู่ โดยมีการตอบแทนคือรางวัลที่ทำให้เกิดความสุขและพึงพอใจ และการพัฒนาตัวเอง ก็คือหนึ่งในจิตสำนึกในการดำรงค์อยู่

งานวิจัยทางประสาทวิทยา (neuroscience) จากมหาวิทยาลัย Stanford พบว่า เมื่อมนุษย์รับรู้ว่าตนเองกำลังพัฒนาทักษะ สมองจะหลั่งสารโดปามีน (dopamine) ซึ่งเป็นสารที่เกี่ยวข้องกับความสุขและแรงจูงใจ นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมวิดีโอเกมถึงทำให้คนติด—เพราะมันให้เกิด feedback loop ทันทีเมื่อเราพัฒนาความก้าวหน้าขึ้นทีละขั้น นั่นเป็นเหตุให้แรงจูงใจคือ การที่เราพัฒนาให้เก่งขึ้น แม้ว่าจะเหนื่อยยากแต่รางวัลมันก็หอมหวานและชื่นใจ

amazon career choice

โครงการพัฒนาทักษะของ Amazon

Amazon ลงทุนกว่า 1.2 พันล้านดอลลาร์ ในโครงการฝึกอบรมพนักงาน โดยมีโครงการ "Career Choice" ที่ช่วยให้พนักงานพัฒนาทักษะในสาขาที่ต้องการ แม้กระทั่งอาชีพที่อยู่นอกบริษัท โดยบริษัทสนับสนุน ค่าเล่าเรียนฟรีล่วงหน้า – สนับสนุนสูงสุดถึง $5,250 ต่อปี ครอบคลุมค่าเทอม หนังสือ และค่าธรรมเนียม ให้ ตารางเวลาที่ยืดหยุ่น – สามารถทำงานไปพร้อมกับการเรียน โค้ชแนะแนวอาชีพ – รับคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญเพื่อความสำเร็จ เส้นทางอาชีพที่เป็นที่ต้องการ – เพิ่มโอกาสก้าวหน้าใน Amazon หรือออกไปทำงานสายอื่นได้อย่างมั่นใจ

แม้ว่า การที่ train พนักงานในทักษะใหม่ จะทำให้พนักงาน ได้เปลี่ยนสายงาน แต่ผลประโยชน์นั้นได้แก่ amazon มากกว่า โดยทำให้ พนักงานมีการทุ่มเทในการทำงาน เมื่อบริษัททุ่มเทสิ่งที่มีความหมายให้แก่เขา อีกทั้งพนักงาน ยังได้มีโอกาสพัฒนาทักษะอันหลากหลาย และอาจได้เปลี่ยนงานทำในทักษะที่สูงขึ้นและเป็นประโยชน์แก่บริษัทระยะยาว นอกจากนี้ทาง amazon ยังได้รับการยกย่องถึงการเป็นบริษัทที่น่าทำงานและทำให้ branding ดีในการ recruit คนเก่งเข้ามาทำงานด้วย

นี่คือพนักงานส่วนหนึ่งที่ผ่าน career choice project นี้

ซาร่า – จากพนักงานคลังสินค้าสู่ผู้ช่วยพยาบาล ซาร่าเริ่มต้นที่ Amazon ในตำแหน่งพนักงานคลังสินค้า แต่ด้วยโปรแกรม Career Choice เธอเลือกเรียนหลักสูตรพยาบาล และปัจจุบันได้งานเป็นผู้ช่วยพยาบาลในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง

ไมค์ – เปลี่ยนเส้นทางสู่วงการ IT ไมค์ทำงานเป็นพนักงานแพ็กของที่ศูนย์กระจายสินค้า แต่ต้องการเข้าสู่สายงานเทคโนโลยี เขาเลือกเรียนหลักสูตรไอทีและได้งานเป็นเจ้าหน้าที่ซัพพอร์ตไอทีหลังจากจบหลักสูตร

อเล็กซ์ – พัฒนาธุรกิจของตัวเอง อเล็กซ์ต้องการเรียนรู้ด้านธุรกิจและการบริหาร เขาใช้ Career Choice ลงทะเบียนเรียนด้านบริหารธุรกิจ และปัจจุบันเขาสามารถเปิดธุรกิจขนาดเล็กของตนเองได้สำเร็จ

มนุษย์เราปรารถนาที่จะพัฒนาตัวเองทั้งนั้น เพียงแต่มีโอกาสหรือไม่ และหากมีโอกาสมีมีความช่วยเหลือ นั่นเป็นสิ่งที่สร้างกำลังใจเป็นอย่างดี

3. เป้าหมายที่มีความหมาย (Purpose): เชื่อมโยงงานเข้ากับสิ่งที่ใหญ่กว่า

ในการทำงานของบริษัทที่มองกาลไกล นอกจาก การวางวิสัยทัศน์ (vision) เพื่อให้องค์กรมุ่งไปสู่เป้าหมายเดียวกันแล้ว statement of purpose หรือ สิ่งที่ตอบคำถามว่า ทำไมธุรกิจของเรายังคงอยู่ นั้นก็มีความสำคัญ เสมือนเป็นสิ่งกระตุ้นความรู้สึกลึก ๆ ของการมีตัวตนและความหมายเพื่อสิ่งใดสิ่งหนึ่ง “ความหมายในการคงอยู่” จึงเป็นแรงขับเคลื่อนของชีวิตนั่นเอง

การศึกษาของ McKinsey & Company (2021) พบว่า พนักงานที่รู้สึกว่างานของตนมีความหมาย มีแนวโน้มที่จะมีส่วนร่วมในการทำงานมากกว่าคนทั่วไปถึง 5 เท่า นอกจากนี้ องค์กรที่ขับเคลื่อนด้วยเป้าหมายมักมีความได้เปรียบด้านการแข่งขันในระยะยาว

เรามาลองดูบริษัทที่มอบความหมายกับคำว่า ทำไม คุณต้องสิ่งนี้ที่นี่

Patagonia กับพันธกิจด้านสิ่งแวดล้อม

Patagonia บริษัทขายอุปกรณ์ เส้นผ้าสำหรับ outdoor activities เป็นตัวอย่างของบริษัทที่ขับเคลื่อนด้วยเป้าหมาย ด้วยโครงการ “1% for the planet” พวกเขา บริจาค 1% ของยอดขายเพื่อสนับสนุนสิ่งแวดล้อมและส่งเสริมให้ลูกค้าซ่อมแซมเสื้อผ้าแทนการซื้อใหม่ พนักงานของ Patagonia จึงรู้สึกภูมิใจในงานที่ทำ และบริษัทก็ได้รับความภักดีจากลูกค้าอย่างสูง

หากเคยได้ยิน คำว่า เราต่างค้นหาความหมาย ก็สามารถใช้คำเหล่านี้ในการสร้างแรงจูงใจเช่นเดียวกัน

เรานำไปประยุกต์ ได้อย่างไร

• สื่อสาร วิสัยทัศน์ขององค์กร ให้ชัดเจนและทำให้พนักงานเห็นว่าตนเองมีบทบาทอย่างไร

• ปรับโครงสร้างแรงจูงใจให้ สอดคล้องกับคุณค่าระยะยาว ไม่ใช่แค่ผลกำไรระยะสั้น

• ส่งเสริมวัฒนธรรมที่ให้ ความสำคัญกับจริยธรรมและความรับผิดชอบต่อสังคม

หากมองลงไปยังเบื้องลึกของจิตใจ การนำความหมาย สิ่งที่เป็นแรงพลักดันทางธรรมชาติ เพื่อมาเติมเต็มแก่พนักงาน ซึ่งก็คือเพื่อนมนุษย์คนหนึ่ง ไม่เพียงแต่ทำให้บริษัทและองค์กรก้าวหน้าเท่านั้น เราจะได้เห็นการหลอมรวมของชีวิตไปกับกลไกที่ทำให้องค์กรเติบโตได้อย่างเป็นเนื้อเดียวกัน

ยีนนวัตกรรม: ทำไมนักนวัตกรทำนวัตกรรมสำเร็จ The Innovator's DNA

นี่เป็นบทสัมภาษณ์ของ Jeff Dyer , และ Hal Gregersen ในรายการหนึ่ง เป็นเรืองราวของการสัมภาษณ์ที่ตั้งต้นด้วยคำถาม เฮ้ย ทำไมเอ็งทำนวัตกรรมได้วะ ทำไมคนอื่นคิดไม่ได้

based on หนังสือ The Innovator’s DNA ก็หมายถึงชื่อหนังสือเลย ว่า เอ มัน born to be ไหม หรือ เกิดจาก การฝึกฝน หรือ อะไร

ลองฟังกัน

บทสัมภาษณ์ Hal Gregersen และ Jeff Dyer ผู้เขียนหนังสือ The Innovator’s DNA

อะไรเป็นแรงบันดาลใจในการเขียนหนังสือเล่มนี้ และอะไรที่ทำให้คุณประหลาดใจมากที่สุดจากผลการศึกษา?

Hal: ผมมีความมุ่งมั่นตลอดชีวิตในการทำความเข้าใจความเป็นผู้นำที่มีประสิทธิภาพ ความสามารถในการสร้างนวัตกรรมและค้นหาวิธีแก้ปัญหาใหม่ ๆ เป็นองค์ประกอบหลักของความเป็นผู้นำที่ประสบความสำเร็จ เมื่อประมาณสิบปีที่แล้ว Jeff และผมได้ถาม Clayton Christensen ว่า "นักคิดเชิงสร้างสรรค์ที่เปลี่ยนโลกได้รับไอเดียเบื้องต้นของพวกเขามาจากที่ไหน?" และเราเองก็ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน คำถามเหล่านี้นำไปสู่การสัมภาษณ์บุคคลที่เป็นนวัตกรที่ทรงพลังที่สุดในโลก เราต้องการทราบว่าพวกเขาคิดและลงมือทำอย่างไรเพื่อให้ได้มาซึ่งไอเดียที่สามารถสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ หนึ่งในข้อค้นพบที่น่าประหลาดใจคือ นักนวัตกรรมเชิงรุกมักมีรูปแบบพฤติกรรมที่สม่ำเสมอ พวกเขาคิดต่างเพราะพวกเขาลงมือทำต่างกัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่าใครก็ตามที่เลือกที่จะคิดและกระทำเหมือนนักนวัตกรรมชื่อดัง ก็สามารถสร้างไอเดียที่มีผลกระทบได้เช่นกัน

Jeff: สำหรับผม แรงผลักดันหลักของโครงการนี้มาจากการสนทนากับ Clayton Christensen เราถามเขาว่า "ไอเดียทางธุรกิจที่เปลี่ยนแปลงอุตสาหกรรมเกิดขึ้นได้อย่างไร?" และเขาตอบว่า "ผมไม่แน่ใจจริง ๆ " นั่นทำให้เราคิดว่ามันคงน่าสนใจที่จะศึกษาเรื่องนี้เพิ่มเติม อีกปัจจัยหนึ่งคือ ผมเคยเห็นงานวิจัยทางจิตวิทยาที่พยายามตอบคำถามว่า "ความคิดสร้างสรรค์เกิดจากพันธุกรรมหรือเป็นสิ่งที่เรียนรู้ได้?" และพบว่ามันเป็นสิ่งที่สามารถเรียนรู้ได้ ดังนั้นเราจึงสามารถศึกษามันอย่างเป็นระบบได้

สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจที่สุดจากการศึกษานี้คือ ความคิดสร้างสรรค์สามารถเรียนรู้ได้จริง ๆ ถ้าคุณเปลี่ยนพฤติกรรม คุณก็สามารถเปลี่ยนวิธีคิดของคุณได้ ก่อนหน้านี้ผมเคยเชื่อในแนวคิดของสมองซีกขวา-ซีกซ้าย และคิดว่าบางคนเกิดมาพร้อมพรสวรรค์ด้านความคิดสร้างสรรค์ แต่เมื่อผมเริ่มใช้เทคนิคที่เราได้ค้นพบ ผมเองก็สามารถคิดไอเดียใหม่ ๆ ได้ และถึงแม้ผมจะไม่พยายามเป็น Steve Jobs แต่ผมก็สามารถสร้างผลิตภัณฑ์ใหม่ ๆ และเริ่มต้นธุรกิจใหม่ได้เช่นกัน

Hal: อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจคือ ผู้นำที่มีความสามารถสูงบางคนไม่สามารถอธิบายได้ว่าพวกเขาสร้างสรรค์ไอเดียได้อย่างไร พวกเขาสามารถสร้างธุรกิจที่เปลี่ยนแปลงอุตสาหกรรมได้ แต่กลับไม่สามารถสร้างวัฒนธรรมนวัตกรรมที่ยั่งยืนได้ เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขาทำสิ่งนั้นได้อย่างไร ในทางกลับกัน ผู้นำที่มีความตระหนักรู้ในตัวเองสูงและเข้าใจว่าพวกเขาสร้างสรรค์ไอเดียอย่างไร กลับสามารถถ่ายทอดกระบวนการนี้ให้ผู้อื่นได้ ซึ่งช่วยให้องค์กรสามารถสร้างวัฒนธรรมแห่งนวัตกรรมที่แข็งแกร่งขึ้น

ในบรรดาทักษะทั้งห้าข้อ มีทักษะใดที่สำคัญที่สุด?

Jeff: Associational Thinking (การเชื่อมโยงความคิด) เป็นทักษะที่สำคัญที่สุด เพราะพฤติกรรมอื่น ๆ ทำหน้าที่เป็นตัวกระตุ้นให้เกิดกระบวนการคิดเชิงเชื่อมโยง ซึ่งนำไปสู่การสร้างไอเดียใหม่ ๆ ได้ หากคุณฝึกฝนทักษะอื่น ๆ แต่ไม่มีความสามารถในการเชื่อมโยงไอเดีย คุณก็จะไม่ได้ผลลัพธ์ที่ต้องการ

คำแนะนำสำหรับบริษัทที่ต้องการส่งเสริมนวัตกรรม?

Jeff: บริษัทที่มีนวัตกรรมสูงมักจะมีพนักงานที่มีคะแนนสูงในทักษะการค้นพบ (Discovery Skills) พวกเขามีกระบวนการที่สนับสนุนให้คนตั้งคำถาม สังเกต เชื่อมโยง และทดลองสิ่งใหม่ ๆ นอกจากนี้ พวกเขายังมีวัฒนธรรมที่คาดหวังให้พนักงานสร้างนวัตกรรมอย่างต่อเนื่อง

สำหรับคนที่คิดว่าตัวเองไม่สร้างสรรค์ คุณมีคำแนะนำอะไรให้พวกเขา?

Hal: ผมเชื่อว่าทุกคนมีโอกาสในการแก้ปัญหาหรือค้นพบโอกาสใหม่ ๆ อยู่เสมอ ดังนั้นขั้นแรกคือ ค้นหาปัญหาหรือโอกาสที่คุณใส่ใจจริง ๆ จากนั้นให้ฝึก ตั้งคำถาม เกี่ยวกับปัญหานั้น ลองใช้เทคนิค Question Storming โดยตั้งคำถามให้ได้มากที่สุดเกี่ยวกับปัญหาของคุณ แล้วเลือกคำถามที่มีค่าที่สุด หลังจากนั้นใช้ทักษะการสังเกต การสร้างเครือข่าย และการทดลองเพื่อค้นหาคำตอบใหม่ ๆ

อะไรคืออุปสรรคสำคัญในการสอนนวัตกรรม?

Jeff: องค์กรส่วนใหญ่ถูกออกแบบมาเพื่อเน้นการดำเนินงานและกระบวนการที่เป็นระบบมากกว่าการสร้างสรรค์ใหม่ ๆ อุปสรรคสำคัญมีอยู่สามประการ:

1. พนักงานมักคิดว่า "นวัตกรรมไม่ใช่หน้าที่ของฉัน มันเป็นหน้าที่ของฝ่าย R&D"

2. พวกเขาไม่มีเวลาหรือลำดับความสำคัญสำหรับนวัตกรรม

3. วัฒนธรรมองค์กรไม่สนับสนุนให้เกิดการรับความเสี่ยงและการล้มเหลว ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของกระบวนการนวัตกรรม

อะไรคือสิ่งที่คุณภาคภูมิใจที่สุดเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้?

Hal: พวกเรารู้สึกเป็นเกียรติที่ได้สัมภาษณ์และทำงานร่วมกับนวัตกรที่ยอดเยี่ยมทั่วโลก และสามารถแบ่งปันแนวคิดของพวกเขาผ่านหนังสือที่เข้าถึงผู้คนได้กว้างขวาง

Jeff: ผมสอนวิชาความคิดสร้างสรรค์เชิงกลยุทธ์ที่ BYU และเห็นว่านักศึกษาหลายคนต้องการเพิ่มความสามารถด้านความคิดสร้างสรรค์ สิ่งที่ทำให้ผมภูมิใจที่สุดคือ หนังสือเล่มนี้ช่วยสร้างความมั่นใจให้กับผู้คนว่าพวกเขาสามารถคิดและสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ได้ แม้ว่าพวกเขาจะไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นนักนวัตกรรมมาก่อนก็ตาม

ฟังเสร็จ ก็เออ มันมีกระบวนการแหละ แต่เป็นกระบวนการที่ นักนวัตกร บางทีก็ไม่ได้สังเกตมาก่อน คือจะสังเกตได้ไง เมื่อมันเป็นการฝึกฝนจากกระบวนการ

และผู้ที่สามารถถ่ายทอดกระบวนการนี้เท่านั้น จะทำให้นำองค์กร สู่องค์กรนวัตกรรมที่ยั่งยืนได้

มารู้จัก TAM SAM SOM – สูตรลับวัดศักยภาพตลาด!

วานนี้ มีคนปรึกษาเรื่องทำ startup และ เล่า idea product ให้ฟัง ก็เลยถามเรื่องกลุ่มลูกค้าและตลาด เกี่ยวกับ TAM SAM SOM ว่าเป็นอย่างไร

เอาว่า สายวิจัย ก็อาจไม่ค่อยคุ้นชิน แต่ในสมัยนี้ หากเป็นวิจัยเชิงนำไปต่อยอดเชิงพาณิชย์ โดยกรรมการถามเรื่องขนาดตลาดแน่ ๆ เลย และนี่คือที่มาของ TAM SAM SOM ที่ฟังชื่อเผิน ๆ เหมือน ส้มตำเลยเนอะ เอาหละมารู้จัก

🔥 TAM SAM SOM – สูตรลับวัดศักยภาพตลาด! กัน
เห็นชื่อแล้วเหมือนเมนูส้มตำ แต่นี่คือ หัวใจของการทำธุรกิจ ใครทำ Startup หรือขายของต้องรู้! 🚀

สรุป 8 แนวคิดเรื่อง TAM SAM SOM ที่เจ้าของธุรกิจต้องเข้าใจ

1️⃣ TAM, SAM, SOM คืออะไร

TAM (Total Addressable Market) = ตลาดที่ใหญ่ที่สุด

• ถามตัวเองว่า “ถ้าทุกคนที่เป็นลูกค้ากลุ่มเป้าหมายซื้อของเรา จะมีมูลค่ากี่บาท?”

• เช่น ถ้าขายกาแฟ TAM อาจเป็น “ตลาดกาแฟทั่วโลกมูลค่า 500,000 ล้านเหรียญ” ☕

SAM (Serviceable Available Market) = ตลาดที่เข้าถึงได้จริง

• ไม่ใช่ทุกคนใน TAM จะเป็นลูกค้าเรา เราต้องดู ว่าเราสามารถขายให้ใครได้บ้าง

• เช่น ถ้าขายกาแฟออนไลน์ SAM อาจเหลือ “คนที่สั่งกาแฟออนไลน์ในไทย” 🇹🇭

SOM (Serviceable Obtainable Market) = ตลาดที่เราจะครอบครองได้

• อันนี้คือ ความเป็นจริงที่สุด ในระยะสั้น

• เช่น ตอนนี้เปิดคาเฟ่เล็กๆ ในกรุงเทพ SOM อาจเป็น “ลูกค้าประจำในรัศมี 5 กม.”

2️⃣ เข้าไป TAM SAM SOM นำไปสู่ model ธุรกิจ

• ถ้า TAM เล็กไป → ตลาดไม่น่าสนใจ

• ถ้า SOM ใหญ่ขึ้นได้ → แปลว่าเรามีโอกาสโต 🚀

• ถ้า TAM ใหญ่แต่ SOM เล็กมาก → อาจต้องปรับโมเดลธุรกิจ

3️⃣ นักลงทุนสนใจ TAM มาก แต่ให้เงินตาม SOM!

• ถ้าไป Pitch ธุรกิจแล้วบอกว่า “ตลาดนี้หมื่นล้าน!” แต่เราเข้าถึงได้แค่ 10 ล้าน → นักลงทุนไม่ปลื้ม 😅

4️⃣ Startup ต้องโฟกัสที่ SOM ก่อน ค่อยขยายไป SAM และ TAM

• อย่าเพิ่งคิดจะครองโลก! เริ่มจากตลาดที่เล็กแต่ปิดได้แน่นอน

• Airbnb ตอนเริ่มต้นโฟกัสแค่เมืองเดียว = โตเร็วและแข็งแกร่ง

5️⃣ SOM ที่ดีต้องมีลูกค้าจริง พร้อมจ่ายเงิน!

• SOM ไม่ใช่ “คนที่อยากได้” แต่คือ “คนที่พร้อมซื้อ”

• เช่น มี 1,000 คนสนใจแอป แต่ถ้ามีแค่ 100 คนที่ยอมจ่าย = SOM = 100 คน

SOM โตขึ้นได้ = ธุรกิจมีอนาคต

• ถ้า SOM ตอนนี้เล็ก → มองว่า ทำยังไงให้ SOM โตขึ้นได้เรื่อยๆ

• ขยายพื้นที่ → ออกสินค้าใหม่ → เพิ่มช่องทางขาย

6️⃣ คนที่เข้าใจ TAM SAM SOM จะไม่เสียเวลากับตลาดที่เล็กเกินไป

• อย่าทำธุรกิจที่ “ขายดีแต่รวยยาก” 💸

• ดูให้ดีว่าตลาดมีศักยภาพมากพอสำหรับการเติบโตระยะยาว

7️⃣ สูตรสำเร็จ: เริ่มจาก SOM → ขยายเป็น SAM → โตไปสู่ TAM

• SOM = เริ่มจากลูกค้ากลุ่มแรกที่เราปิดได้

• SAM = เมื่อธุรกิจเริ่มมีแรง เราขยายไปตลาดที่ใหญ่ขึ้น

• TAM = เมื่อแข็งแกร่งแล้ว เราขยายไปสเกลระดับโลก

สรุปสั้น ๆ เคล็ดลับ
✅ เข้าใจความต่างของ TAM, SAM, SOM แล้วเลือกตลาดให้ถูก
✅ นักลงทุนดู SOM มากกว่าฝันหวานของ TAM
✅ ถ้าอยากขยายธุรกิจ ต้องโฟกัส SOM ก่อน ค่อยขยายไป SAM และ TAM

- อจ สุรัตน์

10 แนวคิด สร้างนิสัยดี ๆ ได้วันนี้

"Atomic Habits" ทำไมทุกคนถึงพูดถึงหนังสือเล่มนี้?

เห็นชื่อ James Clear = ต้องอ่านแล้ว นะ

สรุป 10 แนวคิดสำคัญที่ช่วยให้สร้างนิสัยดีๆ ได้แบบง่ายๆ

1. "You do not rise to the level of your goals. You fall to the level of your systems."

คนเราจะไม่ไปถึงเป้าหมายถ้าระบบชีวิตไม่เอื้อ เป้าหมายตั้งไว้สวยแค่ไหน แต่ถ้าชีวิตยังเต็มไปด้วยนิสัยเดิมๆ ก็เท่านั้น

เปลี่ยนชีวิต = เปลี่ยนระบบ ไม่ใช่แค่ตั้งเป้าหมาย

2. ทำไม “วินัย” ถึงไม่เวิร์กเสมอไป?

หลายคนคิดว่าเราต้อง มีวินัย แต่จริงๆ แล้ว คนที่ประสบความสำเร็จ ออกแบบสภาพแวดล้อม ให้ตัวเองไม่ต้องใช้วินัยเยอะๆ

อยากออกกำลังกาย? วางรองเท้าวิ่งให้เห็นทุกวัน อยากอ่านหนังสือ? เอามือถือไปไว้อีกห้อง

3. "Habit stacking" คือการเชื่อมนิสัยใหม่เข้ากับนิสัยเดิม

เช่น "หลังจากตื่นนอน → ฉันจะดื่มน้ำ 1 แก้ว"

"หลังจากแปรงฟัน → ฉันจะวิดพื้น 10 ที"

ใช้สิ่งที่เราทำอยู่แล้วเป็นตัวช่วยสร้างนิสัยใหม่

4. "The 2-minute rule" - เริ่มจากสิ่งที่ง่ายที่สุด

อยากเป็นนักอ่าน? เริ่มจากอ่าน 1 หน้า

อยากเป็นคนฟิต? เริ่มจากวิดพื้น 2 ที

ทำให้ง่ายจน "ขี้เกียจก็ทำได้" แล้วนิสัยจะติดตัวเอง

5. นิสัยดีๆ ควร "ชัด-ง่าย-น่าสนใจ"

ชัด: มองเห็นได้ เช่น "เอาชุดออกกำลังกายมาไว้ที่เตียง"

ง่าย: ลดแรงต้าน เช่น "เปิดแอปที่ใช้เรียนภาษาทิ้งไว้เลย"

น่าสนใจ: ทำให้สนุก เช่น "ออกกำลังกายไป ดู Netflix ไป"

6. "Identity-Based Habits" - เปลี่ยนนิสัย = เปลี่ยนตัวตน

อย่าตั้งเป้าว่า "ฉันจะวิ่ง" แต่ให้บอกตัวเองว่า "ฉันเป็นคนที่รักสุขภาพ"

คนที่มองตัวเองเป็น "นักอ่าน" อ่านหนังสือได้เรื่อยๆ โดยไม่ต้องฝืน

7. กฎ "Never miss twice"

พลาด 1 วัน = โอเค

พลาด 2 วันติด = เริ่มกลับมาเถอะ!

ชีวิตจริงไม่ต้องเป๊ะ 100% แค่รักษาความสม่ำเสมอพอ

8. นิสัยแย่ๆ ใช้หลักเดียวกันเป๊ะ!

อยากเลิกโซเชียล? เอามือถือไปไว้อีกห้อง

อยากกินขนมน้อยลง? ไม่ซื้อติดบ้าน

ถ้าอยากเลิกนิสัยไหน ให้ทำให้มัน "ยาก"

9. "The Goldilocks Rule" - ยากพอประมาณ สนุกกว่าเยอะ

ถ้าง่ายไป → เบื่อ

ถ้ายากไป → ท้อ

เลือกความท้าทายที่ "พอดี" เราจะอยากทำต่อ

10. "Success is the product of daily habits, not once-in-a-lifetime transformations."

ความสำเร็จไม่ได้มาจากการเปลี่ยนชีวิตข้ามคืน แต่มาจาก "นิสัยเล็กๆ" ที่ทำทุกวัน

.

สามอย่างที่อยากให้ได้จากโพสต์นี้:

- ปรับนิสัยสำคัญกว่าตั้งเป้าหมาย

- เริ่มจากอะไรที่ง่ายมากๆ

- ทำให้เป็นเรื่องของ "ตัวตน" ไม่ใช่แค่ "สิ่งที่ต้องทำ"

.

ปล. หนังสืออื่นๆ ที่อ่านแล้วโคตรเวิร์ก: The Power of Habit, Deep Work, So Good They Can't Ignore You.

Effectiveness vs Efficiency: the key differences

คล้าย ๆ แต่ไม่เหมือน หลาย ๆ คนที่ได้มีโอกาสในการอ่านหนังสือของ นักคิด ผู้นำ และนักกลยุทธ์ ในด้านตำราของ management ก็อาจจะผ่านตาคำว่า ประสิทธิภาพ (efficiency) และ ประสิทธิผล (effectiveness) กันมาบ้าง บางคนยังงง ๆ เอ๊ะมันคล้ายกัน บางคนก็เข้าใจ และบางคนก็นำไปใช้ในการทำงาน การทำงานหรือแม้แต่การดำเนินชีวิตให้มีเป้าหมาย กาาจะถึงเป้านั้น มีหลายปัจจัย แม้ว่าความฉลาด ความคิดสร้างสรรค์ และความขยันขันแข็งจะมีคุณค่า แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ได้รับประกันผลลัพธ์ที่ประสบความสำเร็จเสมอไป

ข้อคิดต่อไปนี้นำเสนอแง่มุมต่างๆ ของ ประสิทธิผลและประสิทธิภาพ พร้อมคำแปลความหมายที่ลึกซึ้ง เพื่อช่วยให้คุณนำไปปรับใช้ในชีวิตและการทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพ

ประสิทธิผลต้องมาก่อน ประสิทธิภาพต้องตามมา

ปีเตอร์ ดรักเกอร์ บิดาแห่งการบริหารยุคใหม่กล่าวไว้ว่า:

"ไม่มีอะไรไร้ประโยชน์ไปกว่าการทำบางสิ่งได้อย่างมีประสิทธิภาพ ในขณะที่สิ่งนั้นไม่ควรถูกทำเลยตั้งแต่แรก"

นั้นจึงเป็นที่มาของการที่เราต้องทำความเข้าใจแนวคิดความแต่ต่างของ effectiveness vs efficiency

Get thing done : thing right or right thing

"get the right thing done" และ "get the thing done right" อ่านเผิน ๆ มันเหมือนกัน แต่แปลความดี ๆ มันต่างกัน

"Get the right thing done" → เน้นที่ ประสิทธิผล (Effectiveness)

• หมายถึงการทำ สิ่งที่ถูกต้อง หรือเลือกทำงานที่มีความสำคัญและสร้างผลลัพธ์ที่แท้จริง

"Get the thing done right" → เน้นที่ ประสิทธิภาพ (Efficiency)

• หมายถึงการทำ สิ่งนั้นให้ถูกต้อง หรือทำงานให้เสร็จอย่างมีคุณภาพและถูกต้องตามกระบวนการ

ทำไมประสิทธิผลจึงสำคัญในยุคเศรษฐกิจฐานความรู้

ในยุคอุตสาหกรรม ประสิทธิภาพ เป็นปัจจัยหลักของความสำเร็จ—โรงงานที่สามารถผลิตสินค้าได้มากกว่าด้วยต้นทุนที่ต่ำกว่าจะได้เปรียบ อย่างไรก็ตาม ในยุค เศรษฐกิจฐานความรู้ ความแตกต่างของแต่ละบุคคลและองค์กรขึ้นอยู่กับ ประสิทธิผลมากกว่าประสิทธิภาพ

งานวิจัย: การบริหารเวลาในงานที่ใช้ความรู้

การศึกษาจาก Harvard Business Review ในปี 2013 พบว่า พนักงานที่ทำงานเชิงความรู้ (Knowledge Workers) ใช้เวลากว่า 41% ไปกับงานที่ไม่มีมูลค่าเพิ่ม เช่น การประชุมที่ไม่จำเป็น อีเมลที่มากเกินไป และงานเอกสารที่ซ้ำซ้อน

6 Fail and Fake Founder (Startup)

ใคร ๆ ก็หลงไหล startup ถึงไม่จริงเสียทั้งหมด แต่ก็เป็น trend ธุรกิจที่ทำหอมหวนอยู่น่า เลยทำให้หลาย ๆ คนอยากเป็น หรือ อยากสำเร็จกับธุรกิจ startup แต่เราก็จะเห็น มี ผู้ก่อตั้ง startup (หรืออยากก่อตั้ง) ที่ไม่ค่อยประสบความสำเร็จสักเท่าไหร่ วันนี้เรา มาดู 6 Startup Founders ที่หาตัวตนและความสำเร็จไม่ค่อยเจอ (แต่เราเจอพวกนี้บ่อยนะ)

1. The Idea Hopper – พวกไอเดียกระโดด

คิดไอเดียเก่ง แต่ไม่เคยทำจนสำเร็จ มักเบื่อเร็วและเปลี่ยนไปหาไอเดียใหม่เสมอ คือ มึงช่วยทำสักตัวจริงๆ นะ ไหว้หละ

2. The Visionary Dreamer – นักฝันผู้ยิ่งใหญ่

มีวิสัยทัศน์ใหญ่โต อยากเปลี่ยนโลก ฝันเรื่องเดิม คิดการใหญ่ ใจสู้ แต่คือ ใจสู้ไปเรื่อยๆ แต่ไม่เริ่ม

3. The Master of Fail (Serial Fail Entrepreneur) – คนสร้างธุรกิจล้มเหลวต่อเนื่อง

ชอบเริ่มธุรกิจใหม่ๆ ตลอดเวลา แต่ไม่ค่อยพัฒนาธุรกิจเดิมให้อยู่รอดระยะยาว พวกนี้ กระบวนการ pivot ห่วย

4. The Suggestionist – ช่างแนะนำ แต่ทำเองไม่รอด

เรียกว่า ชอบแนะนำคนอื่น ละกัน ทำงั้นสิ งี้สิ คือ ทำของตัวเองรอดก่อนนะ บางคนเป็น coach

5. The Opportunist – นักฉวยโอกาส

เอาจริงๆ เน้นสร้างมูลค่าเทียม มากกว่ามูลค่าจริง จุดไฟล่อเม่า แล้ว เม่า แม่งก็ชอบไฟสวยๆ ซะด้วย

6. The Perfectionist – พวกหมกมุ่นความเป๊ะ ปนับแล้วปรับอีก วนไปมา ยอกยังไม่เจ๋ง ยังไม่แจ่ม ดผบออีกที เสี่ยวมี่เอาไปกิน

เขียนไว้เตือนตัวเอง หนะ ไม่ใช่ไร กรุ๊กกริ๊ก เอาไว้ด่าทีมที่มาขอคำปรึกษาด้วย ด่านี่หวังดีนะ ฮะ

🚶🚶🚶

5 มนุษย์พิษ ในที่ทำงาน [หนีปายยยย]

5 มนุษย์พิษ ในที่ทำงาน [หนีปายยยย]

ผลไม้พิษ กินแลัวตาย และในขีวิตจริงคงไม่มีเจ้าชายมาจุมพิตนะ ส่วนมนุษย์พิษ นี่ เจอแล้ว อจากตาย มากกว่า เพราะเจอแล้ว toxic มาดูกัน

1. สายจู้จี้จุกจิก (The Micromanager): หมกมุ่นกับทุกดีเทล ชอบตามติดคุณทุกฝีก้าว คอยตรวจงานทุกจุดจนคุณแทบจะหายใจไม่ออก

2. สายชอบเม้าท์ (The Gossip): รู้เรื่องของทุกคนและมีความสุขกับการกระจายข่าวลือ (บางครั้งก็เป็นเรื่องของคุณซะเอง!)

3. สายหายตัว (The Ghost): โผล่มาแบบผ่านๆ ไม่รับผิดชอบอะไร แถมบางทีดันได้รับเครดิตไปแบบงงๆ

4. สายบ้างาน (The Overachiever): ทำงานหนักเกินไปจนเครียด แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว แต่ลึกๆ ก็น้อยใจที่ไม่มีใครช่วย

5. สายขัดแข้งขัดขา (The Saboteur): แอบบ่อนทำลายความพยายามของคุณ เพื่อให้ตัวเองดูดีกว่า

💬 เจอคนแบบไหนกันบ้างครับ

- อจ สุรัตน์